Review: Shadow of the Colossus – In 2005 bracht Team ICO ons haar nieuwe game, Shadow of the Colossus. Een bijzondere game die qua stijl erg veel weg had van ICO, maar die qua gameplay enorm verschilde. Deze game kwam in 2011 opnieuw uit als remaster voor de PlayStation 3. Dat gaf spelers die de game op de PlayStation 2 hadden gemist een prima kans het avontuur alsnog te beleven. Nu is de titel voor de derde maal hier, maar niet langer als remaster. Bluepoint Games heeft al haar ziel en zaligheid in een remake gestoken en dat levert wederom een magisch avontuur op.

De laatste hoop van Wander

De game begint met Wander die op weg is naar het verboden land, samen met zijn overleden vrouw. Jouw laatste hoop is dat je in dit land een middel vindt om je vrouw weer tot leven te wekken, hoewel dat tegen alle principes van de menselijke natuur in gaat. Een magische stem in de tempel te midden van het land geeft je echter een handreiking. Je wens wordt misschien vervuld als je een enorme taak weet te volbrengen, namelijk het verslaan van de 16 colossi die in het land leven. Wander heeft echter geen keuze en accepteert de taak en dat is waar jouw avontuur met Agro, je paard, begint.

Het avontuur brengt je naar alle uithoeken van de wereld en deze wereld is nog net zoals toen een bijzondere omgeving. Het is doods omdat er naast Colossi nauwelijks leven te vinden is, afgezien van wat dieren. Er zijn geen mensen en geen nederzettingen. Het enige wat je treft zijn Colossi en vervallen tempels, wat ooit prachtige bouwwerken waren. Toch is dat niet erg, want deze wereld is gevarieerd en als je voor het eerst in Shadow of the Colossus duikt, zul je je regelmatig vergapen aan de mooie omgevingen. Die zien er nu op de PS4 werkelijk prachtig uit, waardoor je echt zult genieten.

De Colossi zijn de levels

Hoe mooi de wereld ook is, zo leeg is de gameplay tijdens het verkennen. Normaliter zou dat een minpunt zijn, maar in het geval van Shadow of the Colossus pakt dat anders uit. Juist de heersende stilte, de sfeer die het uitademt en het gevoel van vrijheid, maken de wereld tot een genot om op je gemak doorheen te rijden op je paard. Toch heeft Wander een belangrijke taak voor zich en dat is het verslaan van de Colossi en zodoende ga je al snel van de ene naar de andere, om zo dichterbij je doel te geraken.

De Colossi zijn stuk voor stuk levels op zich, want elk van de Colossi vraagt een andere aanpak. De ene keer moet je een Colossus misleiden om zo op hem te kunnen klimmen. De andere keer moet je een geiser gebruiken om de Colossus omver te werpen en weer even later ben je in de poten van een Colossus aan het schieten om hem ter aarde te laten storten. Dit alles om daarmee een route te openen waarmee je de Colossus kan beklimmen. De manier zoeken om een Colossus neer te halen, zodat je deze kan beklimmen, is de eerste ‘puzzel’. Dat is voor nieuwkomers een leuke uitdaging, want de manier waarop dit moet is bij de één nog creatiever dan bij de ander.

De volgende ‘puzzel’ is het beklimmen van de Colossus zelf, waarbij je de juiste route moet vinden naar de zwak plek. Die eenmaal gevonden, dan zal je daar je zwaard in moeten steken. Naarmate je verder in de game komt, zul je ook meer zwakke plekken moeten vinden op de Colossi, waardoor de uitdaging wat toeneemt. De route zoeken en het beklimmen van een Colossus is een uitdaging op zich, maar de game kent nog een andere uitdaging en dat is de reactie van deze wezens. Als jij bovenop een Colossus staat en je steekt je zwaard in zijn hoofd, dan reageert het zoals je zou verwachten. Wild schuddend met zijn hoofd in de hoop jou er vanaf te gooien. Dat samen met luid gebrul en gekreun maakt het keer op keer weer tot een indrukwekkende belevenis.

Je zult de Colossus natuurlijk goed moeten vasthouden, zij het niet dat je te maken hebt met een staminameter. Deze loopt langzaam maar zeker af zolang je je energie gebruikt om de Colossus vast te houden. Gelukkig hebben verschillende Colossi plekken op hun lichaam waar je enigszins stabiel staat, zodat je even kan rusten. Maar pas wel altijd op, want je kan er zo vanaf vallen. Wander is namelijk een piepklein mensje in vergelijking met de gemiddelde Colossus, dus je bent zo je balans kwijt en de weg naar beneden is lang. Maar oefening baart kunst en goed letten op het gedrag van de Colossus doet wonderen.

Een buitengewone ervaring

Het verslaan van de 16 Colossi is net zoals in 2005 weer een buitengewone ervaring. De Colossi zijn enorm gevarieerd en creatief denken wordt aangemoedigd om zo je doel te bereiken. Wat de ervaring in deze zo bijzonder maakt, is dat er geen soortgelijke game verkrijgbaar is. Ook de Colossi kunnen van enorme grootte zijn, waardoor je best wel geïntimideerd wordt. De visuele stijl maakt het vervolgens af, want hierdoor zijn de wezens anders dan je ooit in games gezien hebt. Ben je geheel nieuw in de game? Dan is elke Colossus ook nog eens een prachtige verrassing.

Het bijzondere en magische gevoel dat de game je in 2005 gaf, is behouden gebleven. Daarbij zijn de Colossi – alsook de rest van de wereld – vele malen mooier dan voorheen en wat de game heel knap doet, is met je emoties spelen. Je enige kompaan is Agro, je trouwe paard en daar zal je het mee moeten doen. Toch weten ook de Colossi iets los te maken, namelijk het gevoel van medelijden. Het doel van Wander is nobel, maar wat hebben de Colossi hem misdaan? Het is enerzijds treurig om zo’n uitzonderlijk wezen ter aarde te zien storten, anderzijds kom je dichterbij je je einddoel waar ook wat voor te zeggen valt.

Een remake zoals het moet

Wat Bluepoint Games heel knap heeft gedaan, is hetgeen het origineel zo apart en uniek maakte, weten te behouden in deze remake. De mysterieuze wereld ziet er op de PlayStation 4 voor remake begrippen magistraal goed uit. De animaties zijn superstrak en de Colossi zijn nog indrukwekkender dan ooit tevoren. De muziek is weer puur genieten en het ontdekken en verkennen van de wereld blijft een magische ervaring. Het gevoel, de ziel en de ervaring die je in 2005 kon beleven, is identiek in deze PlayStation 4 uitgave en dat kan alleen maar geprezen worden.

Toch zijn er hier en daar wel verbeteringen doorgevoerd. Zo is de besturing aangepast naar moderne instellingen, waardoor de instap voor nieuwkomers niet al te hoog is. Deze nieuwe besturing werkt uitstekend en heb je zo onder de knie. Als je dat echter niets vindt, weet dat de klassieke besturing uiteraard gewoon aanwezig is. In aanvulling op een aangepaste besturing zijn ook wat klassieke bugs uit de game gehaald. Verder is er nog een foto modus toegevoegd die je de mogelijkheid biedt om allerlei mooie plaatjes te schieten. In dat opzicht zijn de aanpassingen in de gameplay met name de belangrijkste, want die komen de ervaring alleen maar ten goede.

Men heeft de game in grote lijnen vanaf de grond af aan opnieuw opgebouwd en dat is te merken. Hoewel het avontuur bekend is, voelt de game als nieuw aan. Sterker nog, precies de ervaring en het beeld dat ik destijds op de PlayStation 2 had, is identiek op de PlayStation 4. Het ziet er precies zo uit als ik me kan herinneren en het speelt ook zo. Daarbij geldt wel dat de besturing wat clunky is, maar in vergelijking met ICO of The Last Guardian laat deze game zich vele malen beter besturen. Dat is deels te danken aan het nieuwe besturingsschema en natuurlijk ook de afwerking die de ontwikkelaar aan de algehele ervaring heeft gegeven.

De perfecte remake?

In elk opzicht is Shadow of the Colossus een uitstekende game. Als we puur naar de gameplay en de beleving kijken, staat je (weer) een mooi avontuur te wachten dat op en top genieten is. Grafisch is het ontzettend mooi en een uur rondrijden door de mooie wereld zal nooit vervelen. Vanuit dat opzicht is dit één van de beste remakes ooit, aangezien het werkelijk fantastisch draait op de PlayStation 4 en Pro. Ook de aanpassingen in de gameplay om het net wat beter speelbaar te maken, zijn een zeer aangename vooruitgang, maar we kunnen er niet omheen dat twee puntjes net even wat minder goed werken.

Je bent voornamelijk in de weer met je zwaard, maar bij sommige Colossi heb je een pijl en boog nodig. Die kan je hanteren terwijl je op de grond staat, maar ook als je op de rug van Agro zit. Bij dat laatste gaat het erg vlot, maar als je op de grond staat beschikt Wander niet over de mogelijkheid om te strafen. Dat is natuurlijk geheel in lijn met het origineel, maar vandaag de dag voelt dat toch wat vreemd aan. Het is een beperking die je opgelegd krijgt, daar waar je natuurlijk instinct zegt dat je gewoon kan bewegen. Trouw blijven aan het origineel is altijd goed, maar een optie tot strafen had niet misstaan. Een ander puntje is dat de camera tijdens het paardrijden handmatig bijsturen niet fijn werkt, want hierdoor raak je compleet het overzicht kwijt, omdat het niet altijd doet wat je wilt.

Conclusie

Shadow of the Colossus is in vergelijking met het origineel precies dezelfde game, maar dan een heel stuk mooier. Als nieuwkomer is het sowieso een aanrader en als je het origineel gespeeld hebt, dan voelt het alsof je weer in 2005 bent. Het gevoel, de magie, het geluid, het is precies zoals je het je herinnert, maar dan in een aanzienlijk mooier jasje. Deze game is en blijft een unieke beleving en de diverse verbeteringen en aanpassingen die deze remake brengt, doen aanvoelen alsof je een nieuwe game speelt. Dat de camera soms wat tegenwerkt en dat je niet kan strafen zijn slechts kleine puntjes waar je je aankoop absoluut niet van af moet laten hangen.

Pluspunten

  • Grafisch prachtig
  • Fantastische sfeer
  • Unieke gameplay en ervaring
  • Colossi
  • Weergaloze muziek

Minpunten

  • Strafen met pijl en boog niet mogelijk
  • Camera doet soms wat vervelend

9.0