Review: Marooners – Partygames heb je in allerlei soorten en maten en zijn ideaal voor een avondje met vrienden of familie. Op de PlayStation 4 hebben we er in het afgelopen jaar een paar zien verschijnen, voornamelijk onder het PlayLink label. De nieuwste partygame is Marooners en hoewel het geen PlayLink titel is, is het wel een partygame pur sang. Deze titel is afkomstig van de Nederlandse studio M2H, die ons eerder het geslaagde Verdun bracht. Ze begeven zich met Marooners in een totaal ander genre en wij hebben de game gespeeld om het van een oordeel te voorzien.

Een mix van mini-games

Marooners kent een leuk stijltje dat wat weg heeft van piraten, maar echt op schattenjacht zul je niet gaan. In plaats daarvan zal je op een onbewoond eiland allerlei mini-games moeten spelen en daarbij moet je zoveel mogelijk munten en andere glimmende objecten verzamelen. Degene die aan het einde van de rit het meeste heeft weten te verzamelen, mag zichzelf tot winnaar van het potje kronen. Klinkt als een simpel en geinig concept en dat is het ook, maar veel meer dan dat hoef je er niet van te verwachten.

Marooners is namelijk behoorlijk simpel van opzet. Je krijgt namelijk keer op keer een reeks van mini-games voorgeschoteld, die opgedeeld zijn in gewone mini-games en arenagevechten. Het is aan jou om zelf te kiezen wat je het leukste vindt en daarbij krijg je de keuze uit een chaotisch of lineair spelverloop. Bij lineair werk je de mini-game per locatie af alvorens je naar de volgende gaat en bij chaotisch wissel je tussen potjes terwijl je nog bezig bent. Dat laatste is misschien nog wel het leukste, want de beslissende move kan zomaar later vallen als de game besluit te switchen naar een andere mini-game.

De mini-games zijn gevarieerd, maar er zit weinig tussen dat we nog niet eerder hebben gezien. Op het ene moment moet je aan rollende stenen ontsnappen en op het andere moment moet je op de juist plek staan om niet geplet te worden. Tussendoor krijg je te maken met ijzige plateaus waar je op moet blijven staan, terwijl anderen je er vanaf proberen te meppen. De game biedt verschillende mini-games waardoor je je er zeker even mee kan, vermaken. Maar toch kunnen we er niet omheen dat je het na een uur of twee tot drie wel gezien hebt en dat is te wijten aan twee zaken.

Onoverzichtelijke chaos

Het eerste is dat de mini-games op zichzelf niet al te bijzonder zijn, omdat er nauwelijks echt originaliteit te bespeuren valt. Dat is op zich niet erg, want het kan best vermakelijk zijn. Maar omdat veel van de potjes dermate kort zijn, heb je behoorlijk snel de totale roulatie gezien. De structuur waarop je deze mini-games speelt – lineair of chaotisch – zorgt nog voor enige afwisseling en dat is het dan eigenlijk wel. Want of je de game nu thuis op de bank speelt of online, er zit verder geen variatie in de manier van spelen, je doel blijft namelijk altijd gelijk.

Een ander punt waardoor je het relatief snel gezien hebt is een wat zorgelijker ‘probleem’. De actie gaat relatief snel en doordat je met drie anderen op een vrij kleine speelruimte op elkaar aan het inhakken bent en gevaren probeert te ontwijken, raak je snel het overzicht kwijt. Spelers bevinden zich vaak op een kluitje en door de visuele effecten die bij de moves komen kijken, verandert het geheel in een complete chaos van kleuren zonder dat je echt goed kan zien wat je aan het doen bent. Als je dan voor de honderdste keer onbedoeld van een platform afloopt, omdat je ogen nog op een gevecht gefocust zijn waar je al niet meer aan deelneemt, wordt het wat frustrerend.

Daarbij geldt dat sommige mini-games net niet lekker genoeg werken. Zo is één van de mini-games dat je rollende stenen moet ontwijken die van achteren komen terwijl je naar voren rent. Tevens komen die stenen van de zijkant, maar er is geen duidelijke indicator wanneer een steen komt. Met supersnelle reflexen zou je het kunnen ontwijken, maar meer dan eens ben je domweg te laat. In een andere game is het overzicht net niet goed genoeg, waardoor het inschatten van vallende stenen (van bovenaf) lastiger is dan eigenlijk zou moeten. Dit zijn nog steeds geen enorme problemen, maar het kan wel invloed op het plezier hebben en dat is wat jammer.

Vrolijk geheel

De game kent een vrolijke stijl en gaandeweg kan je levelen waardoor je nieuwe wapens vrijspeelt, dus er zit enige vorm van progressie in. Daarbij geldt dat het er visueel netjes uitziet en de muziek past er heel erg goed bij. Wat dat betreft is de absolute basis van de game in orde, maar voor de rest is het eigenlijk gewoon niet zo bijzonder of heel erg leuk. Als je geen vrienden hebt, dan zou je je online kunnen meten met anderen, zij het niet dat het online erg rustig is, dus de kans is dan vrij groot dat de lege spots worden opgevuld met AI gestuurde personages. Een handige oplossing, maar helaas is de AI wat aan de domme kant waardoor ze regelmatig rare fratsen uithalen.

Conclusie

Marooners is in de kern een geinige partygame, maar verschillende factoren belemmeren toch een beetje de fun die er uitgehaald zou kunnen worden. De hoeveelheid mini-games is vrij laag en doordat het vaak vervalt in een onoverzichtelijke chaotische bende, zul je er vrij snel op uitgekeken raken. Online is het erg rustig, dus het is een beetje de vraag hoe lang deze game in leven zal blijven. Het is allemaal niet slecht, maar het haalt ook zeker niet de potentie uit het concept. Voor een avondje op de bank met vrienden is het wel aardig, maar tegelijkertijd zijn er genoeg betere partygames die gewoonweg wat leuker zijn om te spelen.

Pluspunten

  • Verschillende mini-games zijn best leuk
  • Leuke audiovisuele stijl
  • Chaos structuur in mini-games spelen is leuk gevonden

Minpunten

  • AI is een beetje dom
  • Weinig spelers online
  • Onoverzichtelijk geheel bij complete chaos
  • Sommige mini-games zijn niet goed afgewerkt

5.5