Review: Crossing Souls

Review: Crossing Souls – Als een nieuwe game heel erg lijkt op een succesvolle film, serie of een ander spel, dan brengt dat meteen hoge verwachtingen met zich mee. Het maakt dan ook niet uit of er bewust is gekozen om een formule te ‘kopiëren’ of niet. Crossing Souls valt onder deze categorie. De omschrijving van het spel lijkt namelijk wel heel erg op de serie Stranger Things. Het spel speelt zich ook in de jaren 80 af, heeft een groep jonge vrienden in de hoofdrol en het gaat over het bovennatuurlijke. Deze titel zal dus sowieso geen originaliteitsprijs winnen, maar heeft het spel wel dezelfde kwaliteit als de serie of probeert de game juist mee te varen op het succes van Stranger Things?

Gekruiste zielen

Crossing Souls is een actie/avonturengame die zich afpeelt in de jaren 80. Een groep vrienden ontdekt een lijk met een vreemd piramide-achtig voorwerp bij zich. Zij besluiten dat mee te nemen, alleen heeft dit grote gevolgen. Het object is namelijk een manier om de overledenen te zien en zo’n voorwerp trekt natuurlijk heel veel mensen met slechte bedoelingen aan. Zo wordt het dorp waar de hoofdrolspelers wonen al snel afgezet en worden bewoners, waaronder de diverse ouders van de vriendengroep, afgevoerd. De kameraden besluiten om hen te helpen en uit te zoeken wat er allemaal precies aan de hand is.

Van alles wat

De groep vrienden die je onder controle hebt zijn doodnormale mensen, dus ze hebben geen speciale krachten en kunnen ook niet oplevelen. Wel heeft ieder personage een andere vaardigheid. Zo is er iemand die heel sterk is en er is een whizzkid die schoenen heeft gemaakt die hem even laten vliegen. Tijdens je avontuur zal je verschillende situaties tegenkomen waar jij dus de goede vaardigheid voor moet gebruiken. Je kan te allen tijde wisselen van personage, dus dit voorkomt onnodig tijdverlies. Dit soort kleine puzzels vragen niet heel veel denkwerk, maar zitten aardig in elkaar. Dit wordt afgewisseld met wat actiemomenten, waarin je verschillende vijanden te lijf gaat en heel af en toe krijg je op zichzelf staande actiescènes voorgeschoteld die de vorm van een soort minigame hebben. Dit alles geeft de game een zeer gevarieerd geheel.

Nu moet wel gezegd worden dat het actiegedeelte van Crossing Souls qua besturing wat beter had gekund. De besturing is een beetje log en dan is vooral het richten vanaf welke kant je je aanval in wil zetten niet heel erg nauwkeurig. Tijdens het avonturengedeelte is de besturing ook niet perfect, maar daar heb je weinig last van doordat er nergens om razendsnelle reflexen wordt gevraagd. Er zijn ook minigames waarin het de bedoeling is om dingen te ontwijken en daar reageert de besturing dan weer veel te snel, waardoor je je personage ook weer niet nauwkeurig kunt besturen. Dit kan dus wel eens tot frustratie leiden en dat is natuurlijk nooit bevorderlijk voor het speelplezier.

Witte lijnen

Dat wil echter niet zeggen dat Crossing Souls geen goede game is. Er is namelijk genoeg plezier te beleven aan het spel. Zoals al eerder aangegeven is er veel variatie, maar ook voor de rest is alles goed uitgewerkt én het verhaal is erg leuk. Er is goed nagedacht over de slechteriken in het spel, die heerlijk over-the-top zijn. Deze sluiten naadloos aan bij de jaren 80-sfeer van de game. Tevens word je af en toe getrakteerd op een cut-scène, die de vorm heeft van een tekenfilm uit het eerder genoemd tijdperk, inclusief de bekende witte lijnen als je een film bekeek op een videoband. Ook de pixelart-graphics passen natuurlijk perfect bij dat tijdperk, want videospellen maakte daar toen gebruik van.

Medelijden

Voice-acting was in de jaren 80 nog niet aan de orde in games, dus hier wordt in Crossing Souls ook geen gebruik van gemaakt. De verschillende dialogen worden weergegeven door middel van geschreven tekst. Je zou kunnen denken dat dit ten koste van de beleving zou gaan, maar het spel is zo goed geschreven dat je echt mee gaat leven met de vriendengroep. Je voelt je al snel verbonden met de tieners en als er iets droevigs gebeurt, dan voel je ook daadwerkelijk medelijden. Dat je dit voor elkaar kan krijgen met alleen het gebruik van woorden is dus een groot compliment aan de ontwikkelaar.

Het is daarom zo jammer dat de ontwikkelaar op één punt toch een beetje de mist in gaat. Crossing Souls weet in zo goed als elk onderdeel de jaren 80-sfeer bijna perfect te benaderen, maar qua muziek verliezen ze dit regelmatig uit het oog. Actiescènes en cut-scènes worden begeleid door heerlijke foute synthesizermuziek, maar tijdens de rest van de game gaat dit regelmatig verloren. Dan wordt er toch voor wat modernere deuntjes gekozen. Het zal natuurlijk niets afdoen aan de game zelf, maar het had de algehele sfeer wel kunnen verhogen.

Alleen voor 40-plussers?

Doordat Crossing Souls zich in de 80-er jaren afspeelt, is het wel haast een must dat je ook daadwerkelijk deze periode hebt meegemaakt om volledig van het spel te kunnen genieten. Er zijn zoveel leuke en grappige verwijzingen te vinden naar onder andere acteurs, films en popsterren, dat er een heleboel plezier verloren gaat als je weinig tot niets af weet van deze periode. De game is verder goed genoeg om iedereen aan te spreken, maar het verliest toch wel een beetje van zijn glans, als veel dingen die je tegenkomt tijdens het avontuur je niets zeggen.