Review: The Seven Deadly Sins: Knights of Britannia

Review: The Seven Deadly Sins: Knights of Britannia – We zijn enigszins verbaasd dat we deze titel al in onze handen hebben. Het lijkt nog maar zo kort geleden dat de anime serie van The Seven Deadly Sins op Netflix verscheen en ineens iedereen met een beetje interesse in anime verliefd werd op deze serie. Sterker nog; dat is nog niet eens heel erg lang geleden. Dit is wellicht de snelste “van anime naar video game” conversie die we ooit hebben gezien. Deze game moest natuurlijk op de markt komen nu het tweede seizoen bezig is om zo mooi mee te kunnen liften op het succes. We snappen dit vanuit een zakelijk oogpunt dan ook wel, maar het blijft natuurlijk de vraag of de kwaliteit van The Seven Deadly Sins: Knights of Britannia hier niet onder heeft hoeven lijden.

De draad kwijt

Het eerste wat we echt even kwijt moeten is dat je een verhaal in een game op veel manieren kan vertellen. The Seven Deadly Sins: Knights of Britannia is een schoolvoorbeeld van hoe het niet moet. Hoewel deze game in grote lijnen het verhaal van het eerste seizoen van de anime volgt, is er dusdanig veel in geknipt dat het verhaal gewoon onduidelijk wordt. Ondanks dat ondergetekende de animeserie heeft gezien, voelde ik me toch zo nu en dan gedwongen om even naar het internet te grijpen om te bekijken waar het nu precies ook alweer over ging. Het gebrek aan cut-scènes speelt een grote rol in deze verwarring, gezien het spel voornamelijk verloopt via wat statisch dialoog, een activiteit en vervolgens weer wat statisch dialoog.

Enfin, kort door de bocht genomen volg je het verhaal van Meliodas, één van de Seven Deadly Sins. Hij krijgt een smeekbede van prinses Elizabeth Liones om haar te helpen met het verslaan van de Great Holy Knights, een groepering die haar vader van de troon heeft gestoten. De koning had namelijk de Seven Deadly Sins als laatste hoop benoemd van het koninkrijk. Meliodas stemt in om haar te helpen samen met Hawk, een vriend en soort van huisdier in de vorm van een big. Samen gaan ze op pad door Britannia om de overige zes leden van de Seven Deadly Sins op te sporen. Naast de Great Holy Knights zal je het echter ook nog tegen een hoop ander gespuis moeten opnemen, dat je onderweg treft.

Niet helemaal zonde

De gameplay basis van Seven Deadly Sins is simpel, maar toch uitdagend. Je vervult bepaalde opdrachten die je selecteert in een menu en vanuit daar word je naar een locatie gebracht waar je de opdracht moet uitvoeren. Dit bestaat niet alleen uit legers soldaten verslaan met daarbij zo nu en dan een baas, maar ook aparte opdrachten gericht op bepaalde karakters. Zo zal je als Elizabeth simpelweg spulletjes moeten verzamelen met de hulp van Hawk. Elizabeth kan zelf niet aanvallen, dus moet je met de pijltjes opdrachten aan Hawk geven om jou te beschermen. Ook zal je als Diane, het reuzen meisje, soms tegen legers moeten vechten waarbij je ze natuurlijk verplettert met haar gigantische voet. Dit soort afwisseling maakt de opdrachten wel leuk, ondanks de voor de rest redelijk beperkte natuur van de gameplay.

Vergis je niet, Seven Deadly Sins is geen avonturen game. Van dorp naar dorp reizen doe je door middel van een grote kaart waar je overheen loopt naar jouw volgende bestemming. Er zijn geen uitgestrekte gebieden waar je doorheen kan rennen. De eerder besproken opdrachten geven je over het algemeen ook maar een beperkte arena waar je doorheen kan lopen, gezien deze worden omsingeld met blauwe, magische muren. Dit voelt natuurlijk erg lui aangezien er ons zo tientallen manieren in het hoofd schoten hoe ze dit beter hadden kunnen aanpakken. De arena’s zijn wel grotendeels te vernietigen, wat op zich wel weer een leuke extra laag toevoegt. Je bent immers niet meteen veilig als je achter een boom gaat staan.

De essentie ligt natuurlijk bij het vechten, waar de meeste van jouw opdrachten uit zullen bestaan. De meeste gevechten speel je als Meliodas, maar soms zal je ook de keuze krijgen om één van de andere Sins te spelen. Aan gebrek aan variatie zal het niet liggen in deze game. Alle Sins en veel andere karakters die je tegenkomt ontgrendel je automatisch ook voor de Duel modus. Dit is natuurlijk het multiplayer aspect van de game waarbij je het tegen een vriend of vriendin op kan nemen online, maar ook thuis op de bank met twee controllers. Dit deel van het spel functioneert gewoon prima, maar voelde toch wat beperkt aan als we het vergelijken met andere releases van Bandai Namco, zoals de Naruto games en recentelijk nog Dragon Ball FighterZ.

Tot in den middelmaat

Helaas voor de ontwikkelaar kijken we nog steeds liever naar de anime als het aankomt op de plaatjes die we voorgeschoteld krijgen. Het is niet per se lelijk, maar zo verschrikkelijk saai. Er is weinig aandacht voor detail in de omgevingen, sommige van de personages zien er een beetje apart uit in 3D en er wordt gewoon veel hergebruikt wanneer het aan komt op vijanden. Het is gewoonweg gek om deze game uit de stallen van Bandai Namco te zien komen, gezien zij al zo veel games gebaseerd op animeseries hebben gemaakt en daarbij wél met een geslaagde grafische stijl op de proppen wisten te komen. De audio komt jammer genoeg overeen met het grafische werk, want dat lijkt ook in een middagje te zijn opgenomen.