Review: Past Cure – Mensen zijn tot heel erg veel in staat. Fysiek doen ze bijzonder veel dingen en het lichaam kan ook ontzettend veel aan, zelfs als je haast denkt dat de grens bereikt is. Ook mentaal kan de mens veel hebben, maar dat is wel afhankelijk van de gesteldheid van de geest. Desalniettemin zijn mensen over het algemeen genomen bijzondere wezens en hoewel de ‘basis’ mens op zichzelf al veel kan, is zoeken naar nieuwe mogelijkheden nooit verkeerd. Het moet dan echter wel op een ethische wijze gebeuren, want dan worden bepaalde voorwaarden in acht gehouden. Ian, de hoofdpersoon in Past Cure, heeft niet met die ethische voorwaarden te maken gehad en is compleet de draad kwijt… tijd om uit te zoeken wat er is gebeurd.

Mysterie ten top

Ian is een oud-soldaat die drie jaar van zijn leven mist en te maken heeft met heftige nachtmerries. Dit zorgt ervoor dat hij bij momenten aardig de weg kwijt is, maar toch wil hij achterhalen wat er nu precies met hem is gebeurd en waarom hij die vreemde nachtmerries heeft. In de drie jaar die hij mist van zijn leven, is er iets gebeurd waardoor hij over bijzondere krachten beschikt. Hij kan namelijk als geest buiten zichzelf treden om op korte afstand rond te kijken, schakelaars over te halen en meer. Tegelijkertijd kan hij ook de tijd vertragen daar waar hij min of meer op een normaal tempo kan voortbewegen.

Dat is best handig, want de zoektocht van Ian leidt hem richting een groot hotel waar mogelijk meer gevonden kan worden wat zou kunnen uitleggen wat er met hem is gebeurd. Dit hotel kent echter een zeer goede beveiliging, dus Ian heeft zijn eigen skills nodig om verder te geraken in het avontuur. Langzaam maar zeker komt hij dichterbij zijn einddoel en dat is waar het verhaal een interessante wending krijgt, want is alles wel zo als het lijkt of wordt hij voor de gek gehouden door zijn eigen hoofd? Dat mag je zelf ontdekken, het verhaal laat in ieder geval ruimte voor een eigen interpretatie en om meer te ontdekken zien wij een vervolg wel zitten, dankzij het open einde.

Mengelmoes van gameplay

Wat Past Cure heel erg interessant maakt, is dat het een flinke variatie aan gameplay elementen bevat. Gedurende het avontuur dat een uur of zes duurt, zul je meerdere malen in een nachtmerrie terechtkomen. Dat brengt je naar strak vormgegeven levels waarin je wat omgevingspuzzels moet oplossen om verder te komen. Ook krijg je te maken met een soort gevangenis waarin porseleinen mannequins het op je voorzien hebben. Deze nachtmerries vormen het sterkste punt van het avontuur, want de levels zijn qua vormgeving het ene moment heel erg strak een mooi, het andere moment is het wat smerig en luguber waardoor het een angstaanjagend effect heeft.

Tussen de nachtmerries door zul je Ian volgen in zijn zoektocht naar wat er is gebeurd en wat een bepaald bedrijf met specifieke pillen precies doet. Dat brengt hem naar een paar locaties en daar heb je eigenlijk drie onderdelen qua gameplay die je kunt toepassen. Diverse gebieden kan je doorkruisen door stealth en je skills te gebruiken. Lukt dat niet, dan kan je ook voor de frontale aanval kiezen, wederom in combinatie met je speciale skills. Die mogelijkheden, slow-motion en buiten je lichaam treden, zijn dus telkens de kern in de manier van spelen en dat kan behoorlijk handig zijn. Met buiten je lichaam treden kan je immers zien waar vijanden uithangen en met slow-motion schiet je net even wat beter raak.

In de nachtmerries ontbreekt de actie voornamelijk, omdat stealth hier de boventoon voert en door de gehele game heen kom je zo hier en daar wat leuke puzzels tegen. We moeten overigens niet vergeten dat de game je sporadisch ook nog de stuipen of het lijf kan jagen door er lichte horror in te vermengen, waardoor de gehele samenstelling van Past Cure toch wel uniek genoemd kan worden. Qua gameplay biedt het namelijk best veel variatie en dat maakt de game an sich de moeite waard om uit te spelen. Het verhaal is bovendien interessant, maar we kunnen er niet omheen dat het misschien iets concreter had gemogen, want het is bij momenten wat aan de vage kant.

Iets teveel hooi op de vork?

Phantom 8 heeft geprobeerd met Past Cure een bijzondere game in elkaar te zetten, doordat het zoveel verschillende elementen met elkaar combineert. Een risico dat daaraan hangt is dat je misschien té veel probeert, waardoor diverse elementen wel werken, maar dat eigenlijk niet goed genoeg doen. Dat is zo jammer, want Past Cure heeft hier dus mee te maken en dat heeft bij momenten best veel invloed op de gameplay en het speelplezier. De stealth gameplay werkt wat ons betreft over het algemeen prima en de puzzels zijn in orde. De actie daarentegen is gewoon niet zo goed, omdat het heel erg stroef aanvoelt.

Je hebt twee mogelijkheden om vijanden aan te pakken. De eerste optie is domweg schieten met de schietijzers die je tot je beschikking hebt en de andere optie is hand-to-hand combat. Het schieten is wel oké, maar doordat Ian zich zo stroef laat besturen op dat soort momenten, zal je regelmatig de pijp uit gaan omdat hij niet snel genoeg naar jouw zin beweegt. Het gaat op een één of andere manier net niet vlot genoeg en dat kan frustrerend zijn. Daarbij geldt dat de hand-to-hand combat een mooi alternatief is, maar daar heb je eigenlijk vrij weinig aan als je in een vuurgevecht zit. Vijanden komen echter wel op je af en zodra je nog aan het schieten bent en de vijand start een handgemeen, dan raakt de game de draad een beetje kwijt. Je moet dan per se achteruitlopen, opnieuw richten en dan schieten. Niet efficiënt.

Met je handen vechten is dus een alternatief, maar ook dat gaat zeer moeizaam, omdat je precies voor de tegenstander moet staan. Als die echter iets verder van je af staat, dan sta je in het luchtledige te meppen. Staat een vijand links of rechts naast je, dan draait Ian niet automatisch bij, waardoor je een extra handeling met Ian moet verrichten om überhaupt een rake klap uit te kunnen delen. Best onhandig als je ondertussen onder vuur ligt, want dit kost allemaal teveel tijd met mogelijk de dood tot gevolg. Het is uiteindelijk een hoop van allemaal kleine dingen die in de combat gewoonweg niet goed genoeg laat aanvoelen en werken. Dat alles is voornamelijk te wijten aan de té stroeve besturing en dat kan op bepaalde momenten erg vervelend zijn.

Zal je dan met heel veel moeite de game uitspelen? Dat op zich ook weer niet, want het is allemaal best goed te doen. Maar het is simpelweg jammer om te zien dat de combat gewoon niet lekker genoeg werkt en aangezien dat een significant onderdeel van de game is, roept dit frustratie op en dat had met wat meer aandacht ongetwijfeld soepeler gekund. De ontwikkelaar probeert heel veel verschillende dingen te doen en op sommige punten pakt dit goed uit, op andere punten wat minder waardoor het een beetje aanvoelt alsof de ontwikkelaar teveel hooi op de vork genomen heeft. Met name in de actie beweegt Ian te traag en stroefjes, waardoor het erg vermoeiend aanvoelt. Iets wat goed duidelijk wordt richting het einde van de game, waarbij je merkt dat de besturing wat tegen je werkt.

Wisselvallig

Qua gameplay valt er dus het één en ander op de game aan te merken, maar ook op technisch vlak is lang niet alles in orde. Tijdens het spelen hebben we met enige regelmaat een checkpoint moeten herstarten omdat er in de game dingen niet goed gaan met als gevolg geen progressie. Denk aan vast blijven zitten op een bepaald punt, een vijand die een kamer inloopt half door een deur heen die je net sloot, daar waar die deur deze vijand juist moest blokkeren. Ook buiten je lichaam treden is wat onhandig gedaan, want als je deze optie gebruikt, zie je Ian altijd van achteren en als je dan in een hoekje zit, dan blijft de camera vast in de muur zitten. Ook is het erg vervelend dat je regelmatig bij bepaalde acties één of meerdere keren moet drukken, omdat de game jouw input domweg niet registreert.

Of wat te denken van een vijand die met een zwart jasje binnenkomt en een cut-scène later ineens een groen jasje heeft. Of een vijand die een lange baard heeft en een moment later een kortgeschoren baard. Vijanden die allemaal op elkaar lijken of erger nog, headshots die de game stelselmatig niet registreert als fataal. Dan heb je nog de ondertiteling die zeer regelmatig uit sync is en de voice-acting is niet heel goed. Met name Ian komt ongeïnspireerd en te statisch over. Dan is het ook visueel nog vrij wisselvallig, want sommige levels zien er werkelijk fantastisch uit en even later word je iets te vaak geconfronteerd met een flinke stap terug in kwaliteit. Het maakt de game absoluut niet onspeelbaar, maar het zijn net teveel punten die gewoonweg slordig en onafgewerkt aanvoelen en dat heeft best wat impact op het speelplezier.

Conclusie

Past Cure is een interessante titel met een boeiend verhaal dat naar meer smaakt. Dat het verhaal bij momenten wat vaag is, is iets wat je voor lief moet nemen. De sfeer in de game is bij momenten heel erg sterk en de creepy momenten zijn fantastisch. Met name de nachtmerries zijn erg leuk en gevarieerd, omdat men hiermee nieuwe dingen durft te doen. Tussen de nachtmerries door zijn de gewone levels meer op de actie gericht en soms iets te langdradig, waarbij de stroeve combat niet meehelpt. De game heeft absoluut potentie en de ideeën van de ontwikkelaar zijn interessant. De uitvoering is wat minder, omdat de game best wat bugs kent. Deze bugs zijn over het algemeen echter niet game-breaking, dus afgezien van het feit dat het slordig is, zal het je avontuur in grote lijnen niet echt belemmeren. Er zijn veel punten waarop de game zeker beter kan, want de huidige staat is niet heel goed. Ondanks dat hebben we wel plezier gehad aan het spelen van deze game en het open einde laat ruimte voor een vervolg. Met de ideeën en ambitie van Phantom 8 zien we een vervolg zeker zitten, maar dan wel op z'n minst graag zonder de stroeve gameplay.

Pluspunten

  • Nachtmerries vormen hoogtepunt met creepy momenten
  • Sommige levels zijn prachtig
  • Stealth gameplay bij momenten spannend
  • Interessant verhaal...

Minpunten

  • ...maar soms wat vaagjes
  • Erg stroeve combat
  • Matige voice-acting
  • Irritante bugs

5.0