Review: Blasters of the Universe – Ontwikkelaar The Secret Location is een nieuwkomer in de industrie en Blasters of the Universe is de eerste titel van deze studio. De studio richt zich normaliter op ‘het creëren van content voor nieuwe platformen’ en Blasters of the Universe is ooit begonnen als een experiment. Met die informatie in het achterhoofd, had ik niet de verwachting dat Blasters of the Universe een hele leuke titel zou zijn. Die aanname bleek een grote fout te zijn. Blasters of the Universe is namelijk één van de, zo niet dé leukste, shooters die je op dit moment voor PlayStation VR kunt kopen.

Bullet hell!

Blasters of the Universe is een zogenaamde first-person bullet hell VR-shooter en voor zover ik weet is het daarmee momenteel de enige in dat genre voor PlayStation VR. Als je een old-school gamer bent, dan kan je je vast en zeker nog de shmups (shoot ‘m ups) van vroeger voor de geest halen. Hierin moest je vaak met een piepklein ruimteschip door een van links naar rechts (of van beneden naar boven) scrollend scherm bewegen en alles aan gort schieten, terwijl je schip steeds meer vuurkracht kreeg door middel van allerlei upgrades die je onderweg oppikte. Persoonlijk was het altijd één van mijn favoriete genres en iedere keer er een nieuwe Konami shooter (Nemesis!) op de MSX uitkwam, betekende dat weken plezier. De shmup evolueerde en zo werd het sub-genre bullet hell (Danmaku) geboren, waarbij het scherm gevuld is met niets anders dan kogels en waarbij de hitbox van je vliegtuig vaak uit slechts een paar pixels bestond.

Wilde je een danmaku titel meester worden, dan moest je complexe patronen kunnen onthouden terwijl je in dezelfde tijd dat je kogels ontweek ook nog alle vijanden moest vernietigen. Het genre is inmiddels jammer genoeg voor een groot deel ten onder gegaan – gamers zitten blijkbaar niet meer te wachten op dit soort games. Een geweldige shooter als Nex Machina verkocht zelfs dermate slecht dat arcade ontwikkelaar pur sang Housemarque besloot om een ander pad te volgen. Blasters of the Universe leent veel van deze ouderwetse shmups, maar moderniseert het genre meteen door gebruik te maken van VR; vijanden spuwen van alle kanten de meest waanzinnige patronen kogels op je af. In de ene hand heb je een schild dat je kan beschermen tegen een beperkt aantal vijandelijke kogels, in de ander een modificeerbaar geweer waarmee je zo snel mogelijk al je vijanden moet uitschakelen. De hitbox is je hoofd en enkel je hoofd – en dat blijkt maar goed ook.

Tron, He-Man en Stephen King?

Wanneer je start, word je begroet door een retro stijl die meteen aan de jaren ’80 doet denken. De titel refereert uiteraard aan Masters of the Universe – één van de bekendste tekenfilms uit de jaren ’80 – alhoewel de game verder niets gebruikt van die tekenfilmserie. Het verhaal is flinterdun en rechtstreeks gejat van Tron gecombineerd met een vleugje Stephen King’s The Lawnmower Man. De arcade held Alwyn is onverslaanbaar en op enig moment wordt hij de eigenaar van zijn eigen virtuele wereld. Het is aan jou om hem te verslaan. Daar moet je het ook verder mee doen voor wat betreft het verhaal. De graphics zijn relatief eenvoudig en doordrenkt van een neon kleurstelling die perfect past bij de stijl die Blasters of the Universe probeert neer te zetten. De futuristische soundtrack is ook een perfecte match met de stijl van de game en deed me meteen denken aan de Tron film uit 2010, waarvan ik de soundtrack (gemaakt door Daft Punk) regelmatig heb beluisterd.

Wanneer je de game eenmaal start, begin je in de Armory – de plek waar je een schild kiest en waar je je wapen samenstelt. Je begint met een beperkt aanbod, maar naarmate je meer speelt, komen er steeds meer onderdelen beschikbaar. Het geweer bestaat in totaal uit vijf elementen waarvoor je allemaal onderdelen kan vrijspelen, variërend van de body van het geweer tot het soort ammunitie. Dit is ook meteen één van de leukste aspecten van de game, want naarmate je steeds beter wordt, helpt het om te experimenteren met verschillende samenstellingen. Sommige combinaties werken namelijk beter dan andere. Het schild biedt minder variatie, want het schild is niet aanpasbaar, maar je krijgt wel de keuze uit een aantal verschillende schilden die allemaal andere kenmerken hebben. Het ene schild is bijvoorbeeld klein, maar duurzaam en het andere schild is groot, maar kwetsbaar.

Kort maar krachtig

Blasters of the Universe kent (helaas) maar vier levels en dat lijkt kort maar de herspeelbaarheid van ieder level is groot. Ieder level introduceert nieuwe vijanden en nieuwe patronen. Het combineren van verschillende soorten vijanden die verschillende kogelpatronen op je afvuren, blijkt het meest uitdagende aspect van deze game te zijn, want er is geen enkele manier waarop je de game kan vertragen om het makkelijker te maken. Doe je er te lang over om een bepaalde vijand af te maken en word je geraakt? Dan verlies je één hart van een totaal van vier. De game vertraagt dan kort, zodat je je even kan oriënteren op je speelveld waarna de actie meedogenloos voortdendert. Op ieder moment moet je om je heen kijken of je geen vijand hebt gemist die toevalligerwijs net wat kogels jouw kant op stuurt. Overleef je de waanzin van een level, dan word je getrakteerd op de confrontatie met de eindbaas. Alle vier de eindbazen zijn supergaaf uitgewerkt en het verslaan van een eindbaas geeft je echt een kick.

Ieder level kent naast de ‘Story’ modus ook nog een Endless modus waarin de highscore (en de plek op het online leaderbord) centraal staat. Tevens wordt er iedere week een uitdaging door The Secret Location toegevoegd, waarbij je een specifieke doelstelling binnen de kortst mogelijke tijd moet afronden. Je kunt kiezen tussen de twee moeilijkheidsgraden; Casual en Hell. En Casual is een misleidende term, zeker als je geen of weinig ervaring met het genre hebt. Om nog maar niet te spreken over de idioot moeilijke Hell variant. Ik zou daarom ook bij dezen meteen willen aanraden om eerst de Casual moeilijkheidsgraad te spelen om een algemeen gevoel op te bouwen voor de game. Pas daarna ben je klaar voor de Hell modus. Je moet in beide modi kogels ontwijken (je schild houdt het niet eeuwig!) met je hoofd en dat betekent in het geval van Blasters of the Universe ook echt dat je je hele lichaam beweegt om niet geraakt te worden.

Binnen de kortste keren breekt het zweet je uit, omdat je zoveel moet bukken, draaien, uitwijken en hurken. Gelukkig werkt de tracking in Blasters of the Universe uitstekend waardoor het een genot is om te spelen. Het is zeker niet perfect, maar dat is een euvel dat te wijten is aan de hardware en niet aan de titel. Soms stottert het beeld even, maar in alle gevallen was dat vrij makkelijk op te lossen door de game te pauzeren en een herkalibratie uit te voeren. Niet handig in een bullet hell VR-shooter, maar iets wat je snel voor lief neemt omdat de game zo leuk is om te spelen. Blasters of the Universe is ook de eerste VR-game waarbij ik de kabel van de VR-headset hinderlijk vond, maar ook dat is een nadeel van de hardware en niet de schuld van de game. Het weerhoudt je er in ieder geval niet van om plezier te hebben.

Je hebt dus genoeg speelruimte nodig om Blasters of the Universe in zijn volle glorie te kunnen ervaren. De eerste keer dat ik de game speelde had ik dat niet helemaal in de gaten en al snel zat ik met de motion controllers overal tegenaan te prikken. Na het opschuiven van de tafel, stoelen en ander spul, werd het al snel een geweldige ervaring. De game is ook perfect te spelen door linkshandigen, want je wisselt gewoon de motion controllers om. Dat lijkt triviaal maar het kan niet in iedere VR game (de DualShock 4 wordt overigens niet ondersteund). De prijs van de game is relatief mild gezien de tijd die je eraan kunt spenderen – zeker als je een PSN abonnement hebt. Het voornaamste minpunt is dat we graag nog meer levels, nog meer eindbazen en nog moeilijkere uitdagingen hadden willen zien omdat de game zo verrekte lekker wegspeelt. Een groter compliment kan ik niet verzinnen.

Conclusie

Blasters of the Universe is een liefdesbrief aan de shoot 'm up arcade games van vervlogen tijden en de VR-ondersteuning moderniseert dit bijna vergeten genre met verve. De game kent slechts vier levels en dat is weinig, maar dit nadeel wordt gecompenseerd door de hoge moeilijkheidsgraad en de hoge herspeelbaarheid van de levels. De tracking van de headset en de controllers werkt als een zonnetje en op het moment dat je toch een probleem ondervindt, is dat zo opgelost door te herkalibreren. De game heeft een hoog 'nog één keer' gehalte en is heerlijk om te spelen. Hou je niet van lichamelijke inspanning, dan is deze game niet voor jou, want je zult flink aan de bak moeten om de game op de 'Hell' moeilijkheidsgraad uit te spelen. Momenteel kost de game slechts €16,99 als je een PSN abonnement hebt (reguliere prijs is €19,99) en als je van dit genre houdt en PlayStation VR hebt, dan ben je het aan jezelf verplicht om deze titel aan te schaffen. Ontwikkelaar The Secret Location heeft een heerlijke eerste game met Blasters of the Universe afgeleverd en wij willen meer!

Pluspunten

  • Vette stijl
  • Vette soundtrack
  • Lichamelijke inspanning vereist
  • Heerlijke gameplay
  • Mooi eerbetoon aan shmup genre
  • Tracking werkt goed

Minpunten

  • Kort
  • Lichamelijke inspanning vereist
  • Ruimte nodig om goed te kunnen spelen

8.5