Review: A Way Out

Review: A Way Out – Het spelen van games in coöp kan al sinds jaar en dag, maar wat voor game het ook betreft, het komt uiteindelijk altijd op hetzelfde neer. De doelstelling staat vast, je kan elkaar helpen en de weg er naartoe is geheel vrij te bepalen. Iedere speler draagt z’n steentje bij, maar wie wat doet, dat maakt niet zoveel uit. Niks mis mee natuurlijk, want het is gewoon een alternatief op de traditionele single- of multiplayer ervaring. Jezelf hierin onderscheiden kan best lastig zijn, want de game in kwestie moet maar net zo ingericht zijn dat het werkt. Je kan het echter ook omdraaien en een game maken die coöp als uitgangspunt heeft in plaats van het als een optioneel onderdeel toe te voegen. Vandaag is A Way Out van Hazelight verschenen, een game die het coöp ‘genre’ weleens opnieuw kan definiëren.

Op pad met Leo en Vincent

A Way Out heeft al sinds de aankondiging de vibe van ‘uit de gevangenis ontsnappen game’ om zich heen hangen, maar in werkelijkheid is het zoveel meer. Je maakt kennis met Leo en Vincent. Twee mannen die vanwege verschillende redenen in de gevangenis terecht zijn gekomen. Door een samenloop van omstandigheden realiseren de twee mannen dat ze moeten samenwerken, daar waar Leo dat in eerste instantie niet wil. Jazeker, het ontsnappen uit de gevangenis speelt nog steeds een zeer belangrijke rol, maar het verhaal heeft veel meer dan alleen dat te bieden. Er is namelijk een zeer goede reden waarom ze uit de gevangenis willen ontsnappen en daaruit blijkt ook dat de mannen meer met elkaar gemeen hebben dan ze aanvankelijk dachten.

De gevangenis en de bijbehorende ontsnapping is goed voor één derde van het avontuur en als het eenmaal is gelukt, dan komen de mannen voor nog wel hetere vuren te staan. Wat ze na de ontsnapping allemaal zullen meemaken, wat het doel is en waar het op uitloopt zullen we niet verklappen. Wel kunnen we je vertellen dat het verhaal erg interessant is en zelfs op het moment dat het in een cliché actieverhaal lijkt te verzanden, weet de ontwikkelaar je aandacht weer volledig te trekken door verrassende ontwikkelingen. Het gevolg is dat de game je vanaf het allereerste moment tot aan de credits weet te boeien.

De twee heren zijn hierin natuurlijk de belangrijkste factor en ze zijn nogal verschillend van elkaar. Leo is iemand die niet heel veel stappen vooruit denkt en vooral alles snel met botte en lompe actie wil oplossen. Vincent daarentegen is juist de man die wat rustiger aan doet, meer anticipeert en z’n momenten afwacht. Dat zorgt onderling zo nu en dan voor spanning en het leuke is dat het ook nog keuzes met zich meebrengt. Op verschillende punten in de game word je namelijk voor het blok gezet. Ga je voor de lompe effectieve manier van Leo, of kies je voor de meer bedachtzame aanpak van Vincent? De keuze is aan jou en je medespeler en jullie moeten het er beiden over eens zijn wil het verhaal verder gaan.

De keuzes komen niet heel vaak voor, maar ze zijn bij momenten best lastig en dat kan voor een interessante discussie zorgen tussen de spelers. Dit geeft een coöp game zoveel meer waarde dan simpelweg wat samen doen, want je moet echt overleggen, nadenken en de zaken tegen elkaar afwegen. Een bijkomend effect is dat de game automatisch ook de moeite waard is om opnieuw door te spelen. Puur om te kijken wat dan de andere consequenties zijn en natuurlijk is het ook leuk om dan juist van rol te wisselen. Dit omdat je op verschillende momenten afwijkende gameplay van elkaar hebt. Denk bijvoorbeeld aan autorijden, waarbij Vincent achter het stuur zit en jij in de kofferbak met een geweer in je handen.

Zonder samenwerken kom je nergens

Een coöp game meer waarde geven zit hem in het geval van A Way Out niet alleen in de keuzes die je gezamenlijk moet maken. Tijdens het gehele avontuur ben je op elkaar aangewezen. In alles wat je doet heb je elkaars hulp nodig. Dat loopt uiteen van het genoemde autorijden tot het rommelen in je cel, waarbij de ander de bewakers in de gaten houdt. Of wat te denken van elkaar redden in penibele situaties, elkaar helpen om de juiste route te vinden in donkere omgevingen, gezamenlijk vijanden aanpakken… Van A tot Z ben je aan het samenwerken en dat is op een ander niveau dan je van de gemiddelde coöp game gewend bent. Help je elkaar niet, dan kom je binnen de kortste keren vast te zitten, dus alleen spelen is absoluut niet mogelijk.

Het samenwerken krijgt in A Way Out zoveel meer diepgang dan wat je in elke andere game ziet en dat maakt het spelen van deze game op zichzelf al een unieke ervaring. Dit is nooit eerder gedaan op deze schaal en Hazelight weet regelmatig verrassend uit de hoek te komen in de manieren waarop de samenwerking ten uitvoer gebracht moet worden. En dan te bedenken dat niet alleen het basale samenwerken en het maken van keuzes een impact op de manier van spelen heeft, ook met de gameplay wordt zeer creatief omgegaan. In de pakweg zes uur die de game duurt (kan langer zijn als je meer gaat exploreren) word je keer op keer verrast met nieuwe gameplay elementen.

Het ene moment ben je in de gevangenis aan het sneaken, even later ben je aan het vissen en op het andere moment rijd je weer in een auto. Ook de nodige schietpartijen komen voorbij wat verder in het avontuur en hoewel het ene gameplay element net wat verfijnder aanvoelt qua besturing dan het ander, zal er geen moment zijn dat je ergens moeite mee hebt. Hazelight is geen grote ontwikkelaar en het is in die zin erg knap dat ze zoveel verschillende gameplay elementen goed met elkaar weten te combineren. Het draagt ook bij aan de afwisseling, want er is geen moment waarop je je zal vervelen en ook een tweede playthrough zal je zonder tegenzin doorlopen.

Unieke visuele presentatie

Voor A Way Out heeft Hazelight ook nog een bijzondere visuele presentatie gekozen. Ongeacht je in coöp samen op de bank speelt of online, je ziet de actie altijd in split-screen. De reden daarvoor is dat je op die manier meer bij elkaar betrokken raakt en je goed kan zien waar de ander is en wat die op dat moment aan het doen is. Dit werkt het onderling communiceren in de hand, want ook hierin moet je natuurlijk weer samenwerken. Om het geheel van een filmisch effect te voorzien, zal het gedeelde beeld ook regelmatig van vorm veranderen. Als de ene speler met Leo een belangrijke conversatie voert daar waar de andere speler met Vincent gewoon aan het rondlopen is, dan verschuift de beeldverhouding bijvoorbeeld van 50/50 naar 70/30.

Dialogen aangaan met mensen die je tegenkomt, kunnen beide mannen tegelijkertijd doen en degene die de dialoog als eerste start, die heeft in zijn conversatie met de NPC qua volume de overhand. Is het gesprek afgelopen, dan wordt het volume van het andere gesprek weer naar een normaal niveau gebracht. Een klein detail, maar het zorgt er wel voor dat het voor beide spelers prima te volgen blijft. Verder zijn er nog momenten dat de gameplay wisselt tussen de spelers, waardoor het voor een kort moment om en om spelen is. Ook komt het voor dat je samen in een gebied rondloopt en de camera een top-down perspectief aanneemt zonder split-screen en zelfs een 2D perspectief wordt niet overgeslagen.

De game komt op ontzettend veel vlakken enorm creatief uit de hoek zetten en belangrijker nog, regelmatig verrast de game je door dingen te doen wat volledig nieuw is voor een coöp ervaring. Of dat nu de manier van spelen is, de camerastandpunten of het wisselen hiertussen. De game weet keer op keer te verrassen en daarmee komen we eigenlijk tot één duidelijk eindpunt en dat is dat A Way Out qua gameplay en ervaring uniek is. Doordat het zo creatief en origineel is, betreft het een bijzondere game. De ontwikkelaar slaagt in wat het wil bereiken en het boeiende verhaal brengt de verschillende gameplay onderdelen als een coherent geheel goed samen.

Heerlijke dialogen en humor

Het avontuur van Leo en Vincent kent een serieuze toon, maar toch weet de game je regelmatig aan het lachen te brengen. De dialogen onderling zijn erg gevarieerd in toon, maar leuker is nog om willekeurige NPC’s aan te spreken. Afhankelijk van wie van de twee je onder de knoppen hebt, krijg je in vrijwel elk gesprek keuzes en dat loopt uiteen van sarcastisch tot grof en van meelevend tot neutraal. Dat levert gesprekken op die bij momenten hilarisch kunnen zijn en daar blijft het niet bij. De verschillende omgevingen die je aandoet kennen ook allerlei objecten die je niet per se nodig hebt en daar kan je lekker mee aan gaan klooien met bijgevolg een droge opmerking van de ander, of een lollige gedachte van je eigen personage dat uitgesproken wordt.

Alles aan A Way Out klopt. De persoonlijkheden, de manier van spelen, situaties benaderen en het met elkaar omgaan, het werkt allemaal als een trein en daarvoor verdient de ontwikkelaar absoluut een compliment. De game ziet er bij momenten visueel ook heel erg mooi uit en qua audio valt er niets op aan te merken. Het enige wat wel flink af kan steken tegen de rest, is dat de animaties van met name NPC’s wat later in de game een beetje houterig en simplistisch ogen tegenover Leo en Vincent. Dat kan in de mooie omgevingen die de game rijk is soms best wel raar ogen en dat is jammer. Ook heeft de game sporadisch last van wat framedrops, maar doordat dat vooral heel kortstondig is, zal het nooit echt heel storend zijn.

Iedereen kan meespelen

Wat ook prijzenswaardig is, is dat je A Way Out met iedereen kan spelen zonder dat je medespeler de game moet bezitten. Je kan natuurlijk met iedereen samen op de bank spelen, maar als je vrienden wat verder weg zitten, kunnen zijn via de ‘Friend Pass’ meedoen. Hiermee downloaden zij de game en jij bent degene die ze kan uitnodigen voor een sessie. Als ze in jouw sessie zitten, dan kan je de game in z’n geheel samen doorlopen. Dat is niet beperkt tot één speler, je kan dat oneindig vaak doen tot je er zelf geen zin meer in hebt. En dat geheel kosteloos, althans voor degene die via de Friend Pass meedoet.