Review: Exctinction – Voordat nieuwe games op de markt verschijnen worden er altijd wel één of meerdere trailers/video’s vrijgegeven, waarin het spel zich van zijn beste kant laat zien. Zo krijgt de consument een idee van wat ze van de nieuwe titel moeten verwachten en hoe deze er natuurlijk uitziet. De beelden die worden vrijgegeven zijn maar een klein onderdeel van een spel en dat kan weleens voor verwarring zorgen. Er zijn regelmatig meer of juist minder features aanwezig dan een trailer laat zien. Als de beschrijving van een nieuw spel dan ook nog dingen doet vermoeden, maar er weinig van terecht komt, dan kan je het gevoel krijgen dat je in de maling bent genomen. En dat gevoel overheerst ook bij Extinction.

Uitsterving

Als je een aantal video’s van Extinction hebt bekeken, dan wordt de focus hoofdzakelijk op de actie gelegd. Er wordt snelle combat getoond en vooral de gevechten tegen de grote monsters – Ravenii genoemd – worden vol pracht en praal getoond. Er wordt tevens gemeld dat Extinction een grote avonturengame is. Als je naar de officiële website van het spel gaat, dan is daar te lezen dat deze titel onder andere een ‘diepe verhalende campagne’ heeft, inclusief ‘dynamische zij-missies’. Dat roept het gevoel op dat je in een soort open-wereld terecht komt waarin je een groots avontuur zal beleven en het moet opnemen tegen zowel kleine als grote monsters. Van dit alles is alleen het laatste waar.

Loze beloftes

Je vecht inderdaad tegen grote en kleine gedrochten, maar dat is ook het enige wat het spel te bieden heeft. De ‘diepe verhalende campagne’ bestaat uit een aantal tekstballonnen, die zijn voorzien van een statisch plaatje van de desbetreffende persoon die aan het woord is en heel af en toe komt er een cut-scène voorbij. Extinction bestaat ook alleen maar uit losse levels, waarin je één opdracht krijgt om verder te komen. Dit biedt sowieso weinig ruimte om een goed verhaal vorm te geven. Ook de ‘dynamische zij-missies’ zijn niet meer dan bepaalde voorwaarden waar je tijdens elk level aan moet voldoen om deze te behalen. Hiermee krijg je punten die je kunt gebruiken om je personage sterker te maken. Deze zij-missies worden soms aan het begin van een level compleet random geselecteerd, maar dat valt natuurlijk niet onder dynamisch.

Wat de website van Extinction ook aangeeft, is dat het spel beschikt over ‘ontelbare vechtscenario’s’. Ook hier geldt dat je daar niet al teveel van moet verwachten. Er zijn maar een klein aantal verschillen in de opdrachten die je in elk level moet volbrengen om verder te komen. Zo moet je bijvoorbeeld een bepaald aantal Ravenii om zeep helpen, mensen redden of torens verdedigen tegen de vijand. De ‘ontelbare vechtscenario’s’ zijn dus erg beperkt en dat geldt helaas ook voor de combat. Er zijn wel wat combinaties uit te voeren, maar hoofdzakelijk ben je om je heen aan het hakken en dat wordt toch snel repetitief. Er is nog een onderdeel dat je hier aan toe kan voegen en dat zijn de omgevingen. Deze zien er allemaal vrijwel hetzelfde uit, ook al worden deze soms willekeurig gegenereerd.

Een goed begin is toch het halve werk?

Extinction weet dus niet de beloftes waar te maken, maar de game weet in het begin wel een goede indruk te maken. Dit komt onder andere door de grafische stijl. De game heeft heel erg veel weg van Darksiders en er wordt gebruik gemaakt van felle kleuren, wat het spel een tof uiterlijk geeft. En ook al is het vechten vrij simpel, het verslaan van de Ravenii is best wel tof in het begin. Deze giganten leggen pas het loodje als je hun kop eraf hakt en de genadeslag kan je pas serveren als je zwaard op volle sterkte is en dat bereik je weer door vijanden te verslaan of mensen te redden. Je kan ook de ledematen van de reuzen afhakken, alleen groeien deze vrij snel weer aan. Je kan hier overigens gebruik van maken om gemakkelijker op de reuzen te klimmen. Tevens krijgen ze al snel diverse bepantsering om hun zwakke plekken te beschermen. Het is dan zaak om deze eerst kapot te maken voordat je de armen, benen en de hoofden van het lichaam kan ontdoen.

Herhaling

Bij het verslaan van de diverse Ravenii geldt helaas ook dat het al vrij snel een herhalingsoefening wordt. De variatie in de beschermende delen is vrij beperkt en het verwijderen of kapotmaken hiervan komt hoofdzakelijk op hetzelfde neer. Je weet dus al snel wat je moet doen. Buiten de giganten die je – letterlijk – een kopje kleiner moet maken, zijn er ook nog kleinere monsters aanwezig. Maar die zitten er eigenlijk een beetje voor spek en bonen in. Deze houden je namelijk heel erg op en tijd is juist niet iets wat je in overvloed hebt in Extinction. De Ravenii verpulveren de diverse steden en als alle huizen kapot zijn, is het game over. Het maakt dus niet uit wat je opdracht is in een level, het beste is om de kleinere vijanden totaal te negeren, want anders red je je opdracht simpelweg niet.

Door de snelle gameplay en de weinige tijd die je hebt om een level te voltooien, is een goede en vooral soepele besturing noodzakelijk. Maar ook daar zitten er wat dingen in de weg. Ontwijken kan je pas als een andere animatie is afgewerkt en vooral het beklimmen van de Ravenii gaat niet altijd even soepel. Soms val je zonder reden naar beneden en soms blijf je steken achter mensen of objecten in de speelwereld en dat is niet fijn als je in tijdnood zit. Dit in combinatie met de repetitieve gameplay zorgt er voor dat de game vrij snel gaat vervelen. Er zijn nog wel wat andere modi aanwezig, zoals een dagelijkse uitdaging, maar ook deze komen op hetzelfde neer als wat je in de campagne treft. Nu zijn deze extra modi wel leuk om even een half uurtje te spelen als je even niets te doen hebt, maar het is natuurlijk niet genoeg om een aanschaf te rechtvaardigen.

Niet gerechtvaardigd

Sowieso moet je 60 euro aftikken om Extinction te kunnen spelen en dat is de game simpelweg niet waard. De beperkte variatie in gameplay en graphics laat je als speler vermoeden dat er een klein team achter de ontwikkeling schuil ging en dat het gaat om een budget titel. Als de game nu echt een open-wereld had gehad met daarin veel meer variatie, dan was de prijs misschien nog wel rechtvaardig geweest. De losse levels – die tevens op elkaar lijken en waarin je uiteindelijk steeds dezelfde dingen doet – die de game nu presenteert, zijn het prijskaartje simpelweg niet waard.

Conclusie

Extinction beloofde veel, maar weet deze beloftes vrijwel nergens in te lossen. Daar komt nog eens bij dat de game meer overeenkomsten heeft met een budgetgame dan een full-priced titel. Het begin is best tof, doordat het neerhalen van de Ravenii dan nog nieuw en leuk is en het lijkt er dan ook nog op dat je veel verschillende opdrachten mag verwachten. Helaas blijkt al snel dat de opdrachten meerdere malen worden herhaald, waardoor het verslaan van de diverse giganten een repetitieve bezigheid wordt. Ook qua grafische aankleding is variatie ver te zoeken. De extra modi zijn wel leuk om te spelen als je even niets te doen hebt, maar ook hierin doe je eigenlijk hetzelfde als in de verhalende campagne.

Pluspunten

  • Mooie grafische stijl
  • Maakt goede eerste indruk
  • Extra modi zijn leuk om te spelen als je een half uurtje niets te doen hebt

Minpunten

  • Gameplay wordt snel repetitief
  • Weinig variatie in levels
  • Besturing had soepeler moeten zijn
  • Is niet ‘full price’ waardig

4.5