Review: Owlboy

Review: Owlboy – Het gebeurt wel vaker dat een ontwikkelaar er langer over doet om een game te maken dan op voorhand werd gedacht. Er wordt dan gekozen om een spel uit te stellen en meestal komt dat een spel ten goede. Als een game echter tien jaar of meer in ontwikkeling is geweest, dan wordt het een ander verhaal. Meestal is er dan zoveel fout gegaan dat het onmogelijk is om nog een goed product af te leveren. Duke Nukem Forever is hier een schoolvoorbeeld van. Owlboy was tien jaar in ontwikkeling voordat deze werd uitgegeven in 2016 voor de pc, maar de game wist wel degelijk goed te scoren. De game is nu ook verkrijgbaar voor de PlayStation 4, maar we zijn nu wel weer twee jaar verder. De kans is dus groot dat het spel toch wat van zijn glans is verloren…

Uiljongen

In Owlboy speel je als Otus, een kruising tussen een mens en een uil. Otus is een beetje het pispaaltje van het dorp, want hij kan niet praten. Tevens heeft de hoofdrolspeler het ongeluk aan zijn broek hangen, want alles wat hij doet loopt op de één of andere manier negen van de tien keer verkeerd af. Zelfs zijn leermeester, die hem leert op en top uil te zijn, is het op een gegeven moment helemaal zat dat de jongen niets goed kan doen. Als dan ook nog eens zijn dorp wordt overrompelt door piraten, lijkt het er op dat echt alles verkeerd gaat waar Otus zich bevindt. Toch besluit hij om daar verandering in te brengen en om te beginnen wil hij zijn dorp redden.

Niet springen, maar vliegen

D-Pad Studios omschrijft hun spel als een adventure/platformer, maar geeft hier zijn eigen originele draai aan. Je bent van games in dit genre gewend dat je veelvuldig moet springen, maar dat is flink ingedamd in Owlboy. Hier ligt de focus meer op vliegen. Dit lijkt op papier heel vreemd voor een platformer, maar je bent hier binnen een poep en een scheet aan gewend. De besturing is ook lekker simpel gehouden, dus je hebt al snel de volledige controle over Otus. Het metroidvania-achtige leveldesign is ook goed afgestemd op de mogelijkheden van de hoofdrolspeler, alleen is er in Owlboy wat minder ruimte voor exploratie. Het is iets meer lineair gehouden, maar dat is zeker geen minpunt. Het spel behoudt zo een goede flow.

Buiten dat Otus niet kan praten is hij ook niet heel erg bedreven in het vechten. Een ‘spin attack’ is het enige wat hij kan gebruiken om tegenstanders proberen uit te schakelen. Gelukkig heeft hij een goede vriend die hem hiermee helpt, namelijk Geddy. Hij maakt gebruik van een geweer dat erg handig is om vijanden op afstand aan te vallen. Door zijn vriend op te pakken kan Otus gebruik maken van de extra aanvalsmogelijkheden. Tijdens het avontuur sluiten nog een aantal andere personages zich aan bij de vrienden, die weer nieuwe wapens en mogelijkheden met zich meebrengen. Dit geeft de gameplay ook weer meer variatie en dat is natuurlijk een goede zaak.

Heel natuurlijk

De verschillende personages die je helpen is niet het enige wat voor variatie zorgt. Owlboy is van origine een platformer, maar er worden regelmatig andere genres toegevoegd aan de gameplay. Zo kom je op een gegeven moment in een gedeelte waar stealth de boventoon voert en later zijn het weer shooter-invloeden waar de focus op ligt. Het mixen van zoveel mogelijk genres kan zorgen voor een rommelig geheel, maar in Owlboy wordt dat op zo’n manier gedaan, dat dit heel natuurlijk in elkaar overloopt. Soms heb je gewoon niet door dat je eigenlijk heel iets anders aan het doen bent dan wat je van een platformer verwacht. Dit zorgt er voor dat de game overal fris en fruitig aanvoelt.

Misplaatst

Het is wel zo dat het spel in de eerste helft niet heel erg moeilijk is. Je komt in vele leuke situaties terecht en de eindbazen zijn vet en zeer gevarieerd, maar je wordt nergens echt uitgedaagd. In de tweede helft van het spel wordt de moeilijkheidsgraad wel iets omhoog gegooid. Dat is natuurlijk prima, maar je krijgt ook een aantal gedeeltes waar er opeens om uiterste precisie en snelle reflexen van de speler wordt gevraagd. Hier worden de kleinste foutjes ook genadeloos afgestraft en je zal deze gedeeltes dus meerdere keren moeten spelen. Doordat de hoofdmoot van Owlboy je wel een foutje laat permitteren, voelen deze secties misplaatst aan en ze kunnen zelfs gaan frustreren. Deze momenten komen in de tweede helft vrij geregeld voor en dat gooit het ritme van de game in de war en dat is toch wel jammer.

Duwen

Een ander onderdeel wat het spel soms wat in de weg zit is het gebruik van zogenaamde ‘push scrolling’. Het scherm scrolt vaak niet automatisch met je mee, want dat gebeurt pas als je aan de rand van het scherm bent. Nu was het de bedoeling van de ontwikkelaar om het spel een ‘old-school’ uitstraling te geven, maar de keuze om voor deze ouderwetse manier van scrollen te kiezen kan wel voor wat vervelende situaties zorgen. Het kan namelijk soms voorkomen dat je hierdoor een vijand niet ziet en je dus zonder dat je hier iets aan kan doen schade oploopt. Dit is vooral zuur als je net op je laatste loodjes loopt en hierdoor het leven laat.

Verrassend

Waar je niet zuur over hoeft te zijn is het verhaal. Nu staan platformers niet bepaald bekend om hun sterke verhaallijnen, maar Owlboy weet op dit punt te verrassen. Vriendschap, verdriet en verlies zijn maar een paar onderwerpen die aan bod komen en die zorgen voor een zeer aardig omvattend geheel en het is ook nog eens goed geschreven. Daar komt ook nog eens bij dat de muziek niet alleen heel goed is, maar ook het verhaal en de actie op het scherm complimenteert. Alles past perfect bij wat er op dat moment gaande is. Het is dan ook echt een toevoeging aan de game in plaats van wat deuntjes die op de achtergrond meespelen.