Review: Detroit: Become Human – Enige tijd geleden hebben we een klein deel van Detroit: Become Human mogen spelen. Toen waren we eigenlijk al behoorlijk onder de indruk van hoe de sfeer werd neergezet in de game. Nu de release aanstaande is, hebben we het volledige verhaal mogen ervaren. Omdat het hier een game betreft die inzet op een filmische, interactieve ervaring waarin het verhaal een zeer grote rol speelt, zullen we daar niet te diep op ingaan in deze review. Het zou immers zonde zijn om alles te verklappen. Wel kunnen we jullie vertellen hoe de algehele presentatie van de game is en of het verhaal van begin tot einde goed is uitgewerkt. Hebben we met overtuigende personages te maken of een stel defecte Androids? Je gaat het nu lezen.

Drie personages, drie verschillende ervaringen

De game draait om drie belangrijke hoofdpersonages. De eerste is Connor, een Android in dienst van de politie en gezonden door CyberLife (het bedrijf dat Androids produceert). Hij zal defecte Androids van CyberLife moeten opsporen die irrationeel gedrag vertonen. Dat betekent Androids die emoties hebben en uit vrije wil handelen. Markus is een Android die opkomt voor de vrijheid van deze ‘deviant’ Androids. Kara is een ‘deviant’ Android die haar eigen verhaal volgt tussen de twee andere Androids in. Het is vooral de manier hoe deze drie personages voor de dag komen dat Detroit: Become Human zo goed maakt. Elk van de Androids beleeft een eigen verhaal, maar toch hebben ze allemaal iets met elkaar te maken door de verschillende situaties die gaandeweg ontstaan.

Want ja, deze situaties zullen door alle spelers anders beleefd worden de eerste keer dat zij de game doorspelen. Door de game heen staat de speler voor een groot aantal vragen en keuzes. Dit heeft vaak te maken met het ethische vraagstuk of Androids emoties mogen hebben of enkel als domme machines behandeld moeten worden. Door dit thema werkt het concept van Quantic Dream zo goed. Er zijn verschillende games die vergelijkbaar zijn. Zo heb je Heavy Rain en Beyond: Two Souls van dezelfde ontwikkelaar en natuurlijk Until Dawn van Supermassive Games, maar het concept van deze game werkt uitzonderlijk goed met de aanwezige vraagstukken en morele dilemma’s.

Doordat de gevolgen van de vele keuzes zo uiteenlopend kunnen zijn, kan iedereen een andere uitkomst per scene hebben. Denk aan eerlijk zijn tegen iemand in een gesprek, agressief of juist aardig antwoorden, of eventueel zelfs gewoon de andere kant oplopen, daar waar de ander weer blijft staan. Vrijwel alles heeft invloed op het verhaal en dat zorgt ervoor dat Detroit: Become Human genoeg verschillende ervaringen kan bieden aan wie de game meermaals uitspeelt. Dat is zeer indrukwekkend, omdat veel van de keuzes grote veranderingen veroorzaken. Na onze eerste playthrough bleek dat we maar liefst drie complete scenes hadden gemist en dat kan op 10 uur spelen toch zeker een uur of meer schelen.

Op het puntje van je stoel zitten

De gameplay, of beter gezegd: de besturing, van de game is erg simpel. Je kunt rondlopen, wat soepeltjes verloopt, maar op een behouden tempo gaat. Ook kan je hier en daar objecten oppakken en bekijken. Dit gaat met behulp van de facebuttons en de schouderknoppen, maar soms vraagt de game ook om subtiele bewegingen die je met je controller moet maken. De motion sensor in de controller werkt erg accuraat, dus je zult nooit overdreven gekke bewegingen hoeven maken. Dit valt overigens weg als je voor de ‘Casual’ besturing kiest, die nog wat simpeler is. Als je enigszins ervaring hebt, kies dan gewoon voor de ‘Experienced’ besturing.

Het gebruik van de knoppen zorgt samen met het bewegen van de controller voor een leuke toevoeging bij verschillende handelingen en het is ook nooit een storende factor. Alles werkt nauwkeurig en vlot, maar als je denkt dat de game daarmee qua gameplay een saaie bedoeling is, dan kom je bedrogen uit. Naast het rondlopen, het oppakken van objecten en het bekijken van items, kan je ook omgevingen onderzoeken. Als Android kun je de omgeving scannen op zoek naar hints en te ontdekken plekken en hoeken. Dit is erg handig en past ook erg goed bij het zijn van een Android.

In aanvulling daarop bevat de game ook genoeg spannende momenten waarop je erg alert moet blijven, aangezien je bij actievolle momenten snel keuzes moet maken die direct invloed hebben op je personage. Sterker nog, als je te langzaam bent met het invoeren van de aangegeven knoppen, kan dat leiden tot de dood van personages om je heen. Ook de Android waarmee je speelt kan de dood vinden en dat heeft als resultaat dat je in de rest van het verhaal alle scenes van de desbetreffende Android mist. Iets wat de replaywaarde ook erg ten goede komt, want het missen van één of meer Androids zorgt gelijk voor een ander spelverloop.

Aan alles is gedacht

De game presenteert je een aaneenschakeling van situaties en keuzes die behoorlijk overweldigend kunnen zijn. Het kan voorkomen dat je hierdoor een verkeerde keuze maakt en dat je spijt krijgt van bepaalde beslissingen. Hier heeft Quantic Dream een mooie oplossing voor bedacht in de vorm van een ‘Flowchart’. Dit is een soort kaart waarop alle beslissingen die je in de game maakt aangeduid staan. Per checkpoint krijg je de optie om vanaf bepaalde punten opnieuw te spelen en andere keuzes te maken. De Flowchart houdt ook bij welke keuzes je gemist hebt en dat zonder de uitkomst te spoilen, waardoor de verschillende uitkomsten je kunnen verrassen. Een wat ons betreft erg goede toevoeging; het bespaart een hoop ergernis en tijd om toch even de andere uitkomsten te beleven die je gemist hebt.

Maar er is aan meer gedacht. De button prompts, het menu en de extraatjes in het menu, die we niet zullen verklappen… aan werkelijk alles werd gedacht en het is goed verzorgd. Het verhaal is hierin absoluut het hoogtepunt, omdat het zo goed is uitgewerkt. De personages zijn van het begin tot het einde interessant en dat jij een extra wending aan alles kan geven met de vele keuzes die je per scene hebt, maakt het nog meer intrigerend. Er zijn namelijk ontzettend veel keuzes en eerder gaven we al aan dat je rond de 10 uur nodig hebt voor de eerste playthrough. Wil je echt alles gezien hebben in de game? Dan kan dit aantal gemakkelijk verdrievoudigd worden. Alles onderzoeken, elk gesprek aanhoren, het verhaal volgen met of zonder bepaalde scenes… en ga zo maar door. Ondanks dat de game een lineaire structuur kent, kan je er enorm veel uithalen.

Het Uncanny Valley effect

Hoewel Detroit: Become Human niet per se de allermooiste game ooit is, heeft het meer dan genoeg momenten waarop het laat zien dat het met zijn graphics een bijdrage levert aan de overtuiging van het verhaal. De omgevingen, de belichting, de animaties… alles ziet er buitengewoon goed uit. Dit gaat gecombineerd met een knap staaltje acteerwerk van de vele personages die de game rijk is. Het enige wat ons op sommige momenten wel opviel, waren de lipanimaties. Omdat de game de personages op een ongelooflijk realistische wijze presenteert, komen sommige foutjes en oneffenheden gewoonweg net wat meer naar voren (dit noemen we het Uncanny Valley effect). Zo zijn de lipanimaties soms niet helemaal accuraat en af en toe zelfs een beetje awkward.

In vergelijking met andere games is het absoluut nog van een goed niveau, maar in deze game met ontzettend realistische gezichtsanimaties valt dat gewoon net wat meer op. En zo zijn er nog een paar andere kleine technische dingen die ons opvielen. Denk aan personages die in het begin van een scene net uit hun standaardpositie komen, kleine glitches met betrekking tot de plaatsing van de personages en richting het einde gingen ook sceneovergangen niet allemaal even soepel. Ook betrapten we de game zo hier en daar op een lichte framedrop, maar dat alles is eigenlijk verwaarloosbaar als je het tegenover de totaalervaring plaatst. Verder is de game gewoon piekfijn in orde, dus je zult je er niet heel erg aan storen.

Meesterlijke soundtrack

De personages zijn erg goed uitgewerkt. De wereld is overtuigend en grafisch is het van een meer dan degelijke kwaliteit. De reflecties op natte straten zien er bijvoorbeeld verbluffend uit en ook de vele personages zijn van een zeer hoog niveau. Sterker nog, er zijn momenten in de game waarop je de gezichten niet van echt kan onderscheiden. Het klinkt wat overdreven, maar neem maar van ons aan dat het er echt levensecht uit kan zien. Er is ontzettend veel aandacht besteed aan de kwaliteit en de details. Naast alle details en de overtuigende personages is er nog een ander element dat de game naar een behoorlijk hoog niveau tilt en dat is de soundtrack.

Het is misschien wel één van de meest indrukwekkende elementen uit de game. Hoe de muziek de vele scenes weet te begeleiden is nagenoeg perfect. De emoties worden ondersteund door een mooi viool- en cellogeluid, de heftige actiescenes met bombastische, maar toch melodische tonen en zo is er voor elke situatie wel een audiospeling. Alles klopt. Elk stukje muziek is een perfecte verlenging van wat er in de scene gebeurt. We hebben dit zelden op zo’n voortreffelijke manier kunnen ervaren in een game, want Quantic Dream heeft ontzettend goed nagedacht over hoe ze dit moesten presenteren. Veel beter dan dit zal je niet snel meer tegenkomen.

Conclusie

Een game als Detroit: Become Human is niet voor iedereen, maar binnen het genre is het simpelweg subliem. Dat het verhaal op een geweldige manier wordt gepresenteerd vol overtuiging is bijna een understatement. Het is geweldig uitgewerkt. Het ethische vraagstuk in het verhaal komt ontzettend goed naar voren en is in bepaalde mate niet eens ondenkbaar als een toekomstige situatie. De muziek is uitmuntend, de personages zijn boeiend en de uitgebreide keuzemogelijkheden maken deze game tot een absoluut hoogtepunt. De game bevat leuke extraatjes en het is de moeite waard om het meermaals uit te spelen voor de variaties in uitkomsten. Wat Quantic Dream met deze game voor ogen had is uitstekend gelukt. Er zitten weliswaar wat kleine technische minpuntjes in de game - met name de lipanimaties steken wat af tegen de rest. Desalniettemin is dat verwaarloosbaar als je naar de gehele ervaring kijkt, die tot het beste in het genre bestempeld kan worden.

Pluspunten

  • Hoofdpersonages
  • Intrigerend overtuigend verhaal dat goed is uitgewerkt
  • Muziek
  • Leuke extraatjes
  • Fijne UI
  • Hoge replay waarde
  • Grafisch van erg goed niveau...

Minpunten

  • ...maar lipanimaties niet altijd even goed
  • Kleine oneffenheden

9.5