Review: The Infectious Madness of Doctor Dekker

Review: The Infectious Madness of Doctor Dekker – Toen in het begin van de jaren 90 de CD add-ons voor verschillende consoles uitkwamen, kwamen ook de Full Motion Video-games opzetten. Dit genre was echter een kort leven beschoren, doordat deze titels qua gameplay vrij weinig voorstelde. Wales Interactive doet het genre echter weer nieuw leven inblazen en heeft al twee FMV-games op de markt gebracht – Late Shift en The Bunker – die ook redelijk goed werden ontvangen. Dit kwam mede doordat er gekozen werd voor een point-and-click-achtig spel, wat perfect past bij het gebruik van FMV. Nu probeert de uitgever een stap verder te gaan en meer interactie toe te voegen. Het resultaat is The Infectious Madness of Doctor Dekker.

Wie is het?

In The Infectious Madness of Doctor Dekker speel je als de opvolger van de eerder genoemde dokter. Je voorganger is namelijk vermoord en jij neemt zijn patiënten over. Aangezien er aanwijzingen zijn dat de kans groot is dat één van zijn cliënten de dader zou kunnen zijn, besluit je om uit te dokteren wie het kan zijn. Je krijgt de patiënten toch te spreken, dus je kan dan net zo goed vragen stellen over hun vorige zorgverlener. Het is dus zaak om de juiste vragen te stellen om er zo achter proberen te komen wie de dader is. Je kunt kiezen uit vragen die automatisch worden gegeven, maar je kunt deze ook zelf formuleren. Tevens is er een geheugensteuntje in de vorm van een notitieboekje die belangrijke antwoorden voor je opslaat en alle antwoorden op de vragen die je hebt gesteld weergeeft.

Je hebt dus veel mogelijkheden tot je beschikking om de moord op Dokter Dekker op te lossen, maar in principe hebben deze weinig nut. De meeste vragen worden automatisch gegeven, dus het is alleen zaak om deze aan te klikken. Je kan wel kiezen in welke volgorde je dat doet, maar dit is helemaal niet belangrijk. Je zal geen extra informatie verkrijgen door je vragen op elkaar af te stemmen. Je krijgt dus nooit een voldaan gevoel, want het maakt toch niet uit wat je doet. Het formuleren van je eigen vragen lijkt een leuke toevoeging, maar is in de praktijk totaal onnodig. Het is puur gissen welke vraag je kan stellen, dus vaak laten patiënten weten dat ze niet begrijpen wat je bedoelt. Je kunt dit dus het beste achterwege laten, want je zal er sowieso geen belangrijke informatie door verkrijgen. Het zit er dus eigenlijk voor spek en bonen in, dus bespaar je de moeite.

In stukken gehakt

Waar je ook heel snel moe van zult worden is dat je continu moet doorvragen. De patiënten geven negen van de tien keer zeer korte en beknopte antwoorden en dan moet jij steeds weer een nieuwe vraag stellen, zodat ze dieper op een onderwerp ingaan. Dit had natuurlijk de gamer het idee moeten geven dat je echt een moord probeert op te lossen, doordat je gerichte vragen moet stellen. Dat is alleen heel erg vervelend als dit bij elk – soms onzinnig – onderwerp gebeurt. Veelal zijn de extra vragen die je stelt wel heel erg geforceerd toegevoegd, want de antwoorden die je krijgt lijken veel logischer te zijn als een patiënt deze aan één stuk door had verteld. Hierdoor lijkt het erop dat elke dialoog in stukken is gehakt. Gesprekken met patiënten worden zo ook heel langdradig en vervelend. Het spel had beter een film kunnen zijn, waarin je alleen op het laatste moment een keuze zou moeten maken wie de dader is. Dan had het veel beter uit de verf gekomen.

Met z’n allen

Doctor Dekker zit ook op andere fronten niet heel erg logisch in elkaar. Je kan namelijk wanneer je maar wilt wisselen tussen gesprekken met patiënten. Maar heb je ooit weleens een psychiater gezien die vijf of meer patiënten op dezelfde tijd had geboekt en dat hij steeds van de één naar de ander liep? Nee, dus. Nu gaat het hier natuurlijk om een game en daar heb je wat meer vrijheden, maar het constant kunnen wisselen heeft helemaal geen toegevoegde waarde, wat de game echter wel doet suggereren. Zo kan je tijdens een gesprek in je notitieboekje de melding krijgen dat je persoon X iets moet vragen over wat persoon Y net heeft gezegd. Alleen als je dan wisselt naar persoon X, dan kan je de desbetreffende vraag niet stellen. Dit kan pas de volgende dag, dus wisselen tussen gesprekken heeft totaal geen zin.

Van de hak op de tak

Er zijn zelfs nog meer dingen aanwezig die heel vreemd zijn. Zo hebben patiënten soms bij de ene vraag een bril op en bij de volgende weer niet, om die bij de daaropvolgende vraag weer op te hebben. Ook het zelf bepalen van de volgorde van de vragen kan zorgen voor een ongeloofwaardig gesprek. Je kan gewoon van de hak op de tak springen zonder gevolgen. Zo kun je bijvoorbeeld aan het eind van een gesprek ‘hallo, hoe is het met je?’ vragen. Het ergste is dat de patiënt ook nog gewoon antwoord geeft alsof hij of zij net binnen is gekomen en dit je eerste vraag is. Ook geven ze soms antwoorden die niet kloppen met wat je al eerder hebt gevraagd. Het kan dus allemaal heel erg onsamenhangend verlopen.

Een klein lichtpuntje

Wat ook niet echt consistent is, is de kwaliteit van het acteerwerk. Er zijn een handjevol verschillende personages en elk heeft zijn of haar eigen karakter en eigenaardigheden. Alleen wordt niet elk personage even goed neergezet. Vrij regelmatig worden emoties wel heel erg dik aangezet en niet elk personage komt even geloofwaardig over. Daar staat wel tegenover dat het overkoepelende verhaal van de game best wel aardig is. En ja, dit is eigenlijk het enige echte positieve aan The Infectious Madness of Doctor Dekker. Wat ook een positief punt had moeten zijn, was dat er meerdere verhaallijnen zijn met andere daders. Alleen stelt dit zeer weinig voor, want het verhaal verandert amper.