Review: Shaq-Fu: A Legend Reborn

Review: Shaq-Fu: A Legend Reborn – In de historie van games komen we van alles en nog wat tegen. Je hebt de klassiekers waar gamers mee zijn opgegroeid, je hebt de games die verloren zijn gegaan in de middelmoot, games die gewoonweg slecht waren en games die zó slecht waren, dat mensen zelfs van zo’n game afweten zonder deze ooit te hebben aangeraakt. Shaq-Fu, een titel die vroeger op de SNES en SEGA Genesis is verschenen, is een schoolvoorbeeld van zó slecht dat het ergens hilarisch wordt. Door de reputatie van deze game dacht een ontwikkelaar waarschijnlijk dat het een goed idee was om van deze naam te profiteren en een hedendaagse game te produceren. Grappig? In een zekere zin wel, maar vergis je niet: Shaq-Fu: A Legend Reborn is gewoonweg een héél erg uit de hand gelopen grap.

Waarom?

Na een campagne op Indiegogo, een soort van Kickstarter met vermoedelijk lagere standaarden, werd het duidelijk dat een vervolg op Shaq-Fu toch realiteit zou gaan worden. Met slechts $458.884 dollar opgehaald door maar liefst 1339 donateurs mag het duidelijk zijn dat een vrij kleine groep mensen dit héél erg graag wilde zien gebeuren. De grote vraag die wij ons hierbij stellen is natuurlijk: Waarom? Dacht iemand oprecht dat deze game ook maar iets toe zou gaan voegen aan ons leven? Natuurlijk, het is grappig om een 90’s has-been beroemdheid terug te zien in een game, vooral nadat zijn eerste poging op de gaming markt nou niet echt geslaagd was. Maar was het zo’n $342 per persoon grappig genoeg om dit te zien gebeuren?

Geadopteerd door Chinezen

Het verhaal begint met Shaq die te vondeling is gelegd in een mandje in een rivier en zo wordt gevonden door een Chinese vrouw. Hoe hij in China terecht is gekomen mag Joost weten, maar goed. We spelen een game met Shaquille O’Neal in de hoofdrol, dus ik weet niet of we dit soort vragen überhaupt mogen stellen. De vrouw besluit om het kindje Shaquille te noemen, een naam die vast door heel China gebruikt wordt. Shaq wordt echter gepest door zijn Chinese leeftijdsgenoten vanwege zijn lengte, maar wordt wel opgemerkt door een oude man genaamd Ye-Ye. Hij zal Shaq gaan trainen om van hem één van de ruigste vechtersbazen ooit te maken, om zo China te kunnen beschermen wanneer de kwade dag daar is. En deze dag breekt snel aan, een soort apocalyps waarin Shaq het mag gaan opnemen tegen de beroemdheden van vandaag. Natuurlijk geen echte beroemdheden, maar karikaturen van een aantal bekenden.

Goed, dit concept klinkt op zich nog wel grappig en werd aan ons gepresenteerd met een soort van comic-achtige video. De stijl was op zich best tof, dus daarvoor petje af. Dan word je gedropt in het spel. Wat is dit. Woorden schieten tekort om het te omschrijven, maar beeld je in dat jouw PlayStation 2 is aangesloten op een 65″ 4K scherm en dat je daarop een game gaat spelen die destijds grafisch als “okay” werd bestempeld. De vechtanimaties van Shaq zelf zijn nog op zijn minst redelijk te noemen, maar al het andere wat jouw tegenstanders doen is totaal niet dynamisch en valt continu in herhaling. Het mooiste aan deze game zijn de comic-achtige video’s die je krijgt voorgeschoteld, maar deze zijn helaas beperkt tot het eind van elk level. Niet dat een level erg lang duurt, noch dat er veel levels aanwezig zijn. We hadden in zo’n twee uurtjes alles wel gezien, waarvan misschien een kwart ook nog bestond uit laadschermen.

Shaq Diesel, baby

De gameplay kunnen we het beste omschrijven als Double Dragon voor dummies. Het is een beat-em-up, je loopt van links naar rechts en slaat alles in het gezicht wat je tegenkomt. Combo’s voer je uit door af te wisselen tussen twee knoppen en sommige vijanden kan je alleen uitschakelen door continu dezelfde aanval op ze te spammen. Er zijn zo’n vijf verschillende vijanden die in elk level een ander jasje krijgen, maar wel altijd hetzelfde doen. In de wereld van Shaq-Fu is bovendien een degelijk werkende besturing nog niet uitgevonden, zijn hitboxes van tegenstanders in een straal van twee meter om iemand heen en het kost meer moeite om een houten kratje kapot te krijgen dan een vijand. Een paar keer tijdens onze playthrough werden we in een robot pak gehesen waarbij Shaq zijn, ehm, catchphrase zegt: “Shaq Diesel, baby!”. Op dat moment is de moeilijkheidsgraad niet bestaand, want je slaat alles op je weg gewoon kapot. Of je nou goed of slecht speelt, het pak raak je op een bepaald punt in het level toch weer kwijt.

Ons advies: Bezoekje aan de audicien

De voice-acting is verschrikkelijk. Niet alleen zijn de stemmetjes die komisch moeten zijn gewoon op Gerard Joling-niveau van irritant, maar ook de geluidskwaliteit is alsof het ingesproken is op een modelletje 2006 MP3 speler met dictafoon functie. Je weet wel, dat ding waar je de blits mee maakte op het schoolplein. Pijnlijk slechte grappen over hoe ze niet genoeg geld hadden om meer animaties toe te voegen, stereotyperende accenten die zelfs Geert Wilders nog als racistisch zou bestempelen en als kers op de taart een themesong gerapt door niemand minder dan the man himself: Shaquille O’Neal. Na dit nummer zo’n vijf keer in zijn totaliteit te hebben aangehoord door de belachelijk lange laadtijden, was Gucci Gang van Lil’ Pump op de radio plots oorstrelend. Wat een virtuoos!