Review: The Spectrum Retreat

Review: The Spectrum Retreat – Het is tegenwoordig heel normaal dat veel werkzaamheden worden gedaan door robots en/of machines. Sommige mensen geloven zelfs dat de techniek zo snel gaat, dat het niet lang meer duurt voordat er straks robots worden gemaakt die exact lijken op mensen. Deze kunnen dan weer worden ingezet voor alle mogelijke klusjes, van een dienstmeisje tot iemand die bommen onschadelijk maakt. In The Spectrum Retreat krijg je een voorproefje op deze mogelijke toekomst, maar het laat ook zien dat deze toekomst niet automatisch rooskleurig zal zijn.

Kom binnen en ga nooit meer weg

In The Spectrum Retreat kom je terecht in een hypermodern rusthuis, waar het personeel vervangen is door robots. Machines maken nu eenmaal geen fouten, dus staat niets meer in de weg om de gasten helemaal tot rust te laten komen. Het lijkt dus de ideale situatie te zijn voor mensen die even moeten ontsnappen aan alle drukte, maar toch is er iets vreemds aan de hand. Je hebt namelijk geen idee hoe je daar bent gekomen en het pand verlaten is onmogelijk. Gelukkig krijg je hulp van een vrouwelijk persoon die met je communiceert door een smart device. Zij wil je helpen om je geheugen weer op te frissen en je te laten ontsnappen uit het rusthuis.

Om weer van je vrijheid te kunnen genieten, moet je echter eerst de beveiliging van het huis omzeilen en langzaamaan je geheugen opfrissen. Dit is alleen iets makkelijker gezegd dan gedaan. Je moet hiervoor op elke etage een speciale kamer betreden, die je weer naar verschillende vertrekken brengt waar je in elk de uitgang moet zien te vinden. Zo krijg je weer toegang tot de volgende etage en zo kom je langzaam maar zeker steeds dichterbij je ontsnapping én je komt meer te weten over hoe je in het rusthuis terecht bent gekomen. The Spectrum Retreat bestaat hierdoor uit twee gedeeltes: een walking sim-achtig avonturen-gedeelte, waarin je rondloopt in het rusthuis en een puzzelgedeelte, alwaar je je grijze massa aan het werk moet zetten om verder te komen.

Kleur bekennen

In het puzzelgedeelte van The Spectrum Retreat draait alles om kleuren. Je komt in omgevingen terecht waar sommige muren of oppervlaktes doorzichtig zijn, maar wel een bepaalde tint hebben. Het is dan de bedoeling om dezelfde kleur op te slaan op je smart device, zodat een muur met dezelfde kleur verdwijnt waardoor het een doorgang wordt. Dat doe je weer door blokken te vinden, waarvan je de kleur kunt overnemen. Natuurlijk zijn deze blokken niet netjes naast de verschillende muren te vinden, want die zijn her en der verspreidt over de levels en je moet dus uitdokteren hoe je deze op de juiste manier kunt gebruiken, zodat je verder kunt komen.

Complexe materie

In het begin zie je vrij snel welke kleur je op welk moment nodig hebt, zodat de verschillende transparante muren verdwijnen en jij zo naar de uitgang kan komen. De puzzels bestaan dan ook uit een kleur zoeken, deze overnemen, nieuwe doorgangen maken en naar het volgende level gaan. Dat lijkt zijn charme snel te verliezen, maar als je op een volgende etage komt in het rusthuis, dan zie je dat er steeds meer dingen worden toegevoegd. Zo krijgen levels bijvoorbeeld verschillende etages en er komen op een gegeven moment teleporteer machines om de hoek kijken. Het wordt gaandeweg steeds complexer en het wordt zelfs zo gek dat je op een gegeven moment niet meer weet wat boven en onder is. De opbouw van de complexiteit in de levels is heel erg sterk en dat zorgt er voor dat het spel interessant blijft. Ook de moeilijkheidsgraad is zo afgestemd dat je nergens het gevoel krijgt dat iets onmogelijk is.

Lekker sfeertje

De algehele sfeer van het spel kent dezelfde positieve invloed op het spel als de puzzels. Het rusthuis zelf is een rustgevende, maar toch wat onheilspellende omgeving. Alles ziet er wat steriel uit, maar hier en daar zijn wat vreemde schilderijen te zien. Ook de aanwezige robots proberen je aan alle kanten bij te staan, maar echt vertrouwen doe je ze niet. Je voelt je dan ook nergens op je gemak, want je krijgt het gevoel dat je constant in de gaten wordt gehouden. De goede voice-acting zorgt er voor dat de verschillende dialogen overtuigend zijn en dat maakt het alleen nog maar onheilspellender. De algehele aankleding van het spel versterkt dus de algehele sfeer.

Daar staat wel tegenover dat het avonturengedeelte niet dezelfde kwaliteit weet te halen. Hier wordt het grootste deel van het verhaal uit de doeken gedaan en juist dit weet geen verrassing te brengen. Het is zeker niet slecht, maar waar de puzzels van het spel je steeds nieuwsgieriger maken over wat komen gaat, doet het verhaal dat niet echt. Het verhaal wordt netjes op volgorde afgewerkt, maar daar blijft het bij. Er is nergens een spanningsboog te bekennen en het laat je ook nergens smachten naar de volgende onthulling. Het doet zijn ding en dat is het. Dat is op zich wel wat jammer, want als dit de opbouw van de puzzels had geëvenaard, dan had je echt een dijk van een game gehad. Nu is het zeker nog steeds een goede game, maar het had iets unieks kunnen zijn.

Stotteren

Wel moet nog even een ander euvel worden aangehaald en dat is dat het op technisch niveau iets minder gesteld is. Als je gewoon recht vooruit loopt, dan is er niets aan de hand en loopt alles heel soepel, maar dat verandert als je gaat draaien of keren. Dan gaat het beeld namelijk stotteren en dat is niet heel prettig kijken. Dat wordt hopelijk nog opgelost door middel van een patch, maar daar heb je nu natuurlijk weinig aan. Het is wel het enige echte minpunt van deze game, want het stoort in de ervaring. Daar staat wel tegenover dat het een game betreft die nog geen 13 euro kost, dus je kan eigenlijk niet verwachten dat alles tot in de puntjes is verzorgd. Voor die prijs krijg je in ieder geval wel degelijk een hele goede game.