Review: Hello Neighbor – Het ligt in onze aard om nieuwsgierig te zijn. Mensen vragen zich nu eenmaal graag af hoe het komt dat die ene Facebookvriend nog zo laat wakker is of waarom die voorbijganger met zo’n smakelijke grijns op zijn gezicht over de straat huppelt. Als één iemand snel het object wordt van iemands nieuwsgierigheid, dan is het de buurman wel, want populaire cultuur leert ons dat die kerel altijd wel iets sinister in zijn schild voert. En zeg nu zelf: een verrekijker is snel in stelling gebracht, een plekje achter het zolderraam nog sneller ingenomen. Films als Alfred Hitchcock’s Rear Window en het recentere Disturbia tonen nochtans de verregaande gevolgen van dit soort spionage; of, om voor de verandering eens een Engelse uitdrukking te verbasteren, “curiosity doesn’t just kill cats”. Hello Neighbor is daar nog maar eens het bewijs van.

Onheilspellende keldergeluiden

Hello Neighbor is de zoveelste indiehorrortitel die meer teert op een leuke gimmick dan een tot in de puntjes uitgewerkt gameplay stramien. In tegenstelling tot de meeste soortgenoten, pakt Hello Neighbor echter uit met een verhaallijn die niet meteen onder “afschuwelijk” te classificeren valt. Jij bent een kleine jongen, traag maar gestaag onderweg naar de puberjaren, wanneer je met je voetbal langs het huis van je overbuur wandelt en geschreeuw hoort. Door het raam zie je hoe de buurman – een zwaargebouwde, intimiderende man, inclusief foute pornosnor – iemand hardhandig zijn kelder in jaagt en de sleutel op tafel gooit. Of althans, dat denk je gezien te hebben. Je jeugdige verbeelding en voorliefde voor het betere horrorwerk vult de gaten in. Maar dat is genoeg: het kwaad is geschied en je nieuwsgierigheid geprikkeld.

Vervolgens probeer je koste wat het kost de woning van je overbuur binnen te geraken en erachter te komen wat de man precies verborgen houdt in zijn letterlijk en figuurlijk aardedonkere kelder. Klinkt eenvoudig en dat is het ook, al zorgt de toevoeging van enkele droomsequenties ervoor dat je ook de voorgeschiedenis van de buurman te weten komt, wat verrassend genoeg een vorm van diepgang toevoegt aan de op het eerste zicht eendimensionale snoodaard. Bovendien wringt het verhaal zich in een onverwacht serieuze bocht naar het einde toe, wanneer het tijd wordt om het effect van jeugdtrauma’s op volwassen mensen op het rooster te leggen. Neen, prijzen gaat het plot van Hello Neighbor niet onmiddellijk winnen, op geen enkel vlak. Maar wat ik voorgeschoteld kreeg, was heel wat meer dan ik gedacht had.

Frustratie is niet eng, frustratie is frustratie

Het idee achter Hello Neighbor is eenvoudig, maar goed. De uitwerking, zoals dat meestal gaat met dit soort games, is helaas een stuk minder. In drie opeenvolgende acts probeer je telkens in te breken in het huis van je buurman, met als doel de kelder te bereiken. Dit doe je door puzzels op te lossen en de maniakale bewoner van het huis te ontwijken. Als hij je betrapt, word je zonder pardon het huis uit gesmeten en mag je terug bij af beginnen. Het unieke aan Hello Neighbor is dat de AI van de buurman zich aanpast op jouw gedrag, waardoor je zelden twee keer op exact dezelfde manier te werk zal kunnen gaan. Ga je de eerste keer door een open raam, dan zal dat de volgende keer misschien gesloten zijn. Ging je eerst langs de rechterkant van het huis, dan zal de buurman dat pad moeilijker begaanbaar maken met enkele vallen.

Tot dusver weinig kwaads onder de zon. Tot je merkt dat de buurman compleet irrationeel en vooral onvoorspelbaar is. De rotzak zit je verdorie vaak al op de hielen vanaf het moment waarop je zijn tuin betreedt, waardoor het je letterlijk onmogelijk gemaakt wordt om het huis te naderen. Als je dan toch binnen geraakt, zal je merken dat de omgeving zodanig klein en claustrofobisch gehouden wordt, dat het een huzarenstukje wordt om de buurman niét tegen het lijf te lopen. Het wordt nog lastiger wanneer je beseft dat je overbuur over een wel érg ontwikkeld gehoor beschikt en blijkbaar ook door muren kan kijken. Terug naar af, terug naar af, terug naar af… Frustratie, frustratie, frustratie… En weg is dat subtiele, creepy gevoel waarmee je aan de game begon. Frustratie is niet eng, mensen. Frustratie is frustratie.

Moeilijke games zijn op zich geen probleem. Dark Souls scoort al jaren met gameplay die je tot op het randje van de waanzin drijft. Het verschil is dat Dark Souls nooit uit het oog verliest dat je als speler een eerlijke kans moet maken. Als je sterft, ligt dat doorgaans aan jezelf; je speelde te ongeduldig of pakte uit met een foute tactiek en betaalt daarvoor de prijs. In Hello Neighbor had ik vaak geen flauw benul wat ik verkeerd deed, mede doordat de game je niet genoeg tools geeft om de reacties van de buurman juist in te schatten. Het feit dat de game je weigert bij het handje te houden, zorgt met dit in het achterhoofd ook eerder voor wanhoop dan voor een uitdaging. De kers op de taart – of laat ons het “de laatste nagel in de doodskist” noemen – is dan weer de volstrekt onlogische aard van de puzzels die je dient op te lossen.

Cartoon Network voor Beginners

Grafisch pakt Hello Neighbor uit met een cartooneske stijl die compleet haaks staat op de gruwelijke inhoud van het spel. Dat dit kan werken, werd eerder al bewezen met titels als Lone Survivor of 2Dark. In dit geval blijkt het erg moeilijk te zijn om je onder te dompelen in de game – al kan dat ook aan de eerder genoemde problemen met de gameplay liggen. Het kindse stijltje is weliswaar uniek, maar kon mij nooit bekoren, noch slaagde het erin om de horror in de game sterker in de verf te zetten – zoals dat bij pakweg Lone Survivor wél het geval was. De audio maakt gebruik van repetitieve geluidseffecten die al snel op de zenuwen beginnen te werken. Het deuntje dat weerklinkt wanneer de buurman je opgemerkt heeft, zorgt niet voor kippenvel, maar wel voor de drang om je controller door de kamer te smijten.

Conclusie

Leuk idee, zeer matige tot ondermaatse uitvoering – dat is jammer genoeg Hello Neighbor in een notendop. Het verhaal was een stuk diepgaander dan ik verwacht had, maar de gameplay bezorgt je eerder een karrenvracht aan frustratie dan de kriebels waarvoor je titels als deze aanschaft. Wie een stevige uitdaging wil, kan zich altijd wagen aan Hello Neighbor, al dien ik je dan te waarschuwen voor het volstrekt irrationele en onvoorspelbare gedrag van de onverslaanbare slechterik en de nonsensicale puzzels waarvan je spontaan de haren uit je hoofd begint te trekken. Het schattig bedoelde grafische stijltje gaat ook compleet de mist in en geeft je eerder het gevoel dat je in een low-budget hoek van het Cartoon Network aanbeland bent. Een goede raad: laat deze buurman met rust, ga liever een pint drinken met de jouwe.

Pluspunten

  • Degelijk verhaal
  • Leuk concept

Minpunten

  • Onvoorspelbare AI
  • Nonsensicale puzzels
  • Onduidelijk level design
  • Grafisch niet bepaald appetijtelijk

3.0