Review: State of Mind

Review: State of Mind – Het jaar is 2048 en de realiteit zoals we die vandaag de dag kennen is niet meer. Alles is gemoderniseerd tot in het extreme en het leven van de mens is zo gemakkelijk gemaakt, dat inspanning tot het verleden lijkt te behoren. Richard Nolan, een kritische journalist op alle technische ontwikkelingen, stapt op een dag in een geautomatiseerde taxi die crasht. Dit had nooit mogen gebeuren, maar erger nog, waar zijn Tracy en James? Nadat hij weer bij kennis komt en is opgelapt door een arts, blijken zijn vrouw en zoon te zijn verdwenen. Tijd om op onderzoek uit te gaan.

Het verzet tegen verregaande technologie

Richard Nolan is al sinds jaar en dag journalist bij The Voice, een nieuwsmedium in hartje Berlijn, en daar schrijft hij onder andere over zijn afkeer tegen de ontwikkelingen. Veel gewone banen zijn ingenomen door bots, alles is geautomatiseerd en technologie is min of meer levensbehoefte nummer één geworden. Zijn kritische houding wordt niet door iedereen in dank afgenomen, maar gezien de samenleving tot op zekere hoogte nog steeds vrij is, kan hij schrijven wat hij wil. Hij is echter niet de enige met een afkeer tegen de huidige maatschappij, want er is een verzetsorganisatie die aanslagen pleegt om te strijden tegen het bedrijf dat al deze automatisering toepast.

Richard is opgevallen bij deze ondergrondse organisatie en terwijl hij op zoek is naar zijn vrouw en zoon, komt hij steeds meer te weten over wat er zich allemaal achter gesloten deuren afspeelt. Mede dankzij de hulp die hij van deze mysterieuze personen krijgt. Is de toekomst op aarde nog een zekerheid? Is dat ruimtereisprogramma naar Mars wel echt en wat zijn toch die vreemde berichten en signalen die zo hier en daar opduiken? Met zijn skills als journalist ontdekt Richard beetje bij beetje dat er veel meer aan de hand is dan aanvankelijk het geval lijkt en zijn vrouw en zoon lijken hierin een centrale rol te spelen. Wat is er met hen gebeurd? Wat is City 5? Wat is Dr. Kurtz aan het doen met zijn bedrijf? En ga zo maar door. Vragen die zich snel opstapelen en van een antwoord voorzien moeten worden.

Op je gemak alles ontdekken

State of Mind is een game die in eerste instantie veel merkwaardige situaties aan je voorschotelt en je doet overladen met vragen, maar gaandeweg het avontuur krijg je op veel van deze vragen een goed antwoord. Richard merkt ook dat zijn lot iets anders gepland – jawel, gepland – was dan dat het uitpakte en dat brengt voor anderen complicaties met zich mee. Het resultaat is een game die het vooral van het verhaal moet hebben en dat is gelukkig van begin tot einde boeiend. Je wilt weten wat er allemaal speelt, wat er is gebeurd en waarom Richard in deze situatie terecht is gekomen.

Gelukkig is hij niet alleen, want hij wordt bijgestaan door iemand die iets meer is dan zijn vriendin, Simon – een bot die hij eigenlijk verafschuwt – en nog meer mensen die de waarheid willen achterhalen. Dat levert een avontuur op van pakweg een uur of acht dat je op diverse locaties brengt, waar je vooral met mensen spreekt en bepaalde dingen onderzoekt die je gezamenlijk dichterbij je doel brengen. De game heeft qua gameplay vrij veel weg van titels als de Telltale games, maar heel veel activiteiten moet je niet verwachten. De kern is dat je vooral veel heen en weer loopt, met mensen spreekt en zo hier en daar moet puzzelen.

Dat puzzelen is nooit al te ingewikkeld, want het bestaat voornamelijk uit de juiste informatie bij elkaar zoeken, de juiste plaatjes naast elkaar zetten, drones uitschakelen met lasers, virtuele objecten synchroniseren en meer. Hoewel het nooit breinbrekers zijn, vormt het een goede afwisseling op de verder vrij traditionele gameplay van rondlopen, onderzoeken en spreken met mensen. In deze dialogen krijg je bij momenten ook verschillende keuzes en sommige hebben effect op hoe en scene afloopt. Het gros van de keuzes die je kunt maken zijn echter impactloos, dus het is zeker niet zo dat een keuze in de eerste scene een bepaalde uitkomst genereert in de laatste. Wel kent de game weer verschillende eindes, maar die zijn niet bijzonder veel afwijkend van elkaar.

Met dit alles samen is State of Mind zeker geen slechte game, integendeel: het verhaal blijft alle onderliggende elementen als een coherent geheel vasthouden waardoor je je geen moment zult vervelen. Tegelijkertijd is het niet voor iedereen, omdat het bij momenten wat traag gaat en de gameplay zoals aangegeven niet al te diep is. Deze titel is zodoende voornamelijk voor gamers die van goede verhalen houden en dat op zichzelf voldoende vinden om een game aan te schaffen. Voor de gameplay hoef je het niet per se te doen en ook de replay waarde is doordat je keuzes in dialogen nauwelijks effect hebben zo goed als nihil. Je kunt bovendien je laatste save laden na het uitspelen om het ietwat andere einde te zien.

Richard en de rest lopen wat stug

State of Mind is een goede game, laten we dat vooropstellen. De visuele invulling is gevarieerd en door de wat unieke stijl die wat van scherven wegheeft, valt de titel op. De muziek past goed bij het geheel en de voice-acting is overtuigend en goed. Dat alles samen met het verhaal en de beperkte doch degelijke gameplay maakt van dit alles een game die de moeite waard is. Het enige minpuntje waar we tijdens het spelen tegenaan liepen is dat Richard en de andere personages zich wat stug laten besturen. Rechtdoor lopen gaat prima, zowel lopend als rennend, maar als je moet draaien, dan is de draaicirkel nogal groot.

De game schotelt je vrij veel relatief open ruimtes voor, maar die zijn vaak gevuld met allerlei decoratieve objecten en doordat je draaicirkel zo groot is loop je geregeld net verkeerd. Bijvoorbeeld net naast een trap of net naast een opstapje, wat een beetje irritant kan zijn. Het is vooral wat onhandig te noemen, maar het doet verder geen afbreuk aan de ervaring die deze titel aan je voorschotelt. Ook heb je tussen de verschillende locaties die je aandoet telkens een laadscherm en hoewel deze kort zijn, halen ze je toch een beetje uit de flow van het avontuur. Het is niet dat de game heel veel van de PS4 vraagt, dus met wat beter programmeerwerk hadden laadtijden voorkomen kunnen worden en dat was de ervaring ten goede gekomen. Maar goed, ook hiervoor geldt dat het niet een al te groot probleem is.