Review: Wailing Heights – Het point-and-click genre staat eigenlijk al jaren stil als het gaat om nieuwe of originele features. Als je een spel in dit genre koopt, dan weet je precies wat je kunt verwachten. Je loopt wat rond, onderzoekt of pakt voorwerpen op en je hebt dialogen met verschillende personages. Hiermee kun je weer puzzels oplossen om zo verder te komen in het verhaal. Wailing Heights valt ook onder het eerder genoemde genre en is tevens een titel van een kleine ontwikkelaar. Het gevolg is dat er een verwachtingspatroon ontstaat wat vaak leidt tot een dertien in een dozijn-game, waarmee heel erg op safe wordt gespeeld. Gelukkig laat Outsider Games zien dat je geen oordeel kan vellen voordat je een game daadwerkelijk hebt gespeeld.

Monsters en geesten

In Wailing Heights speel je als Francis Finklestein, een singer-songwriter en de voormalige manager van de band ‘The Deadbeats’. Met de bandleden is het allemaal slecht afgelopen, maar Finklestein probeert nu naam voor zichzelf te maken als zanger. Als hij eindelijk wordt geboekt, gaat er iets fout en komt hij in Wailing Heights terecht, waar alleen vampiers, geesten en weerwolven wonen. Hij wordt daar direct gearresteerd en de tenlastelegging is dat hij nog niet dood is. In de gevangenis wordt Finklestein echter geholpen door een monster, die hem de mogelijkheid geeft om lichamen over te nemen. Met deze nieuwe gave probeer de singer-songwriter weer vrij te komen.

Wat je gewend bent

Wailing Heights zal qua gameplay geen hoofden doen omdraaien. Je hebt wel meer loopvrijheid dan je gewend bent van pure point-and-click avonturen, maar je doet hoofdzakelijk hetzelfde als in andere titels in dit genre. Er wordt wel een kleine draai aan de gameplay gegeven, want je kunt wisselen tussen verschillende personages. Om in de huid van een personage te kunnen kruipen, dien je over wat informatie te beschikken. Zo moet je zijn of haar naam weten, alsook waar hij/zij van houdt en wat gehaat wordt. Heb je dit eenmaal gevonden, dan kan je dus bezit nemen van de desbetreffende persoon en reageren andere figuren dus weer anders op je. Tijdens je avontuur zal je steeds moeten wisselen van lichaam om bepaalde dingen voor elkaar te krijgen en dat is erg leuk. Dat geldt ook voor de diverse puzzels, die goed in elkaar steken en niet al te onlogisch worden, wat wel eens wil gebeuren met games in dit genre.

Kijkdoos

Het eerste waar Wailing Heights direct verrassend mee uit de hoek weet te komen is het grafische gedeelte. Elk voorwerp en personage ziet er uit alsof ze op een stukje papier zijn getekend, uitgeknipt en staand op een liggend vlak zijn geplakt, waardoor je een 3D-effect krijgt. Hierdoor krijg je een soort kijkdoos-achtig tafereel en dat ziet er heel erg tof uit, mede doordat de grafische stijl die is gebruikt erg stripboek-achtig is. Ook de animaties van de verschillende personages zijn expres stijfjes gehouden om het idee van uit papier geknipte figuren kracht bij te zetten. Deze grafische stijl wordt sowieso maar heel weinig gebruikt in games in wat voor genre dan ook en daardoor voelt het heel fris aan.

Music, please

Het tweede waarmee de game van Outsider Games zich doet onderscheiden van andere titels, is met het muziekgebruik. Ja, elke game maakt gebruik van deuntjes en dergelijke, maar hier wordt het zo gebruikt dat de game een soort musical-achtig geheel wordt. Het is moeilijk om het precies uit te leggen, maar het past in ieder geval goed bij de game. Wat dan niet origineel is voor een point-and-click adventure, maar wat wel goed is uitgewerkt; is het gebruik van humor. Outsider Games heeft er voor gekozen om gortdroge humor toe te voegen. Zo goed als alle grappen weten een lach op je mond te toveren en dat maakt de totale ervaring alleen maar leuker. Wailing Heights heeft dus alle ingrediënten om goed te scoren, maar dit wordt helaas toch door een aantal dingen tegengewerkt.

Zo is het jammer dat de speler niet meer vrijheid heeft in de manier waarop je speelt. Je bent namelijk verplicht om de game stap voor stap af te werken op de manier die door de ontwikkelaar is bedacht. Zo moet je bijvoorbeeld op een gegeven moment een gesprek aangaan met een wolf, maar die ligt buiten een bar voor pampus. Je kan hem zelf niet wakker maken, want dat gebeurt pas als je met een tweetal van de speelbare personages iemand in de bar hebt gesproken. Als je dit met één personage doet en het gesprek je heel erg sterk doet vermoeden dat je met de wolf buiten de bar moet spreken om verder te kunnen komen, dan gebeurt er niets. Pas als het tweede speelbare personage de dialoog aangaat – terwijl dat niets toevoegt – kan je verder. Een beetje meer flexibiliteit was welkom geweest, want nu kan je soms vast komen te zitten terwijl je denkt dat je toch alles gedaan hebt en dat kan erg frustrerend zijn, want je loopt dan ‘uren’ te zoeken naar de oplossing. Dat haalt natuurlijk compleet de flow uit de game en dat is jammer.

Reloading

Wailing Heights kampt ook regelmatig met vervelende bugs en glitches. Zo wil het volume van gesproken teksten fluctueren. Dan staat het weer hard en dan weer heel zacht en heel soms valt het compleet weg. Ook dacht ik op een gegeven moment heel erg slim te zijn en in geestvorm door een gesloten deur te lopen, maar dit was dus niet de bedoeling. Ik kon daar dus niet meer uit komen en moest dus weer terug naar een vorige savegame. Dit soort situaties kom je regelmatig tegen. Tevens staat je personage soms door één of andere reden compleet stil en kan je niets meer doen. Er is ook een mogelijkheid dat het scherm op zwart springt. Het enige wat je in deze situaties dan kan doen is het herladen van een savegame. Nu word je progressie gelukkig veelvuldig automatisch opgeslagen, dus heel ver terug zal je niet gaan, maar het blijft natuurlijk vervelend als je avontuur onnodig wordt onderbroken.

Conclusie

Wailing Heights schotelt je een leuk point-and-click avontuur voor, die qua gameplay hetzelfde doet als alle andere titels in het genre, maar die wel een originele setting en aankleding met zich meebrengt. De kijkdoos-achtige graphics zijn tof en de musical-achtige sfeer is weer eens wat anders. Tevens zit het overkoepelende verhaal goed in elkaar en de droge humor komt goed uit de verf. Ook het wisselen tussen personages geeft je meer mogelijkheden om puzzels op te lossen en dat is leuk gevonden. Vervelende bugs, die je verplichten weer een eerdere savegame te laden en het feit dat je het spel op een verplichte volgorde moet afwerken, gooien roet in het eten en zorgen voor frustratie en dat is erg jammer.

Pluspunten

  • Kijkdoos-achtig effect van de graphics is tof
  • Geslaagde droge humor
  • Leuk verhaal
  • Goede puzzels

Minpunten

  • Wat technische problemen die het spel regelmatig onderbreken
  • Spel moet op één manier worden afgewerkt
  • Volume van stemmen fluctueert

7.5