Review: Shadow of the Tomb Raider

Review: Shadow of the Tomb Raider – Lara Croft heeft door de jaren heen veel mooie avonturen mogen beleven, maar in 2013 vond Crystal Dynamics het tijd om het roer om te gooien. Een nieuwe Lara Croft die een stuk jonger was en de start van haar carrière als grafrover waren de twee zaken die centraal stonden in het avontuur. Het was het begin van haar ‘Origins Story’, waarin we zagen hoe Lara gevormd werd tot wie ze nu is. Na het bezoek aan het eiland Yamatai brachten we eind 2016 een bezoek aan Siberië in Rise of the Tomb Raider en het oorsprong verhaal van Lara Croft komt nu in Shadow of the Tomb Raider ten einde, alwaar we de ijzige kou van Noord-Rusland hebben ingewisseld voor een tropische jungle.

Voorkom de apocalypse

Lara begint haar nieuwe avontuur in Mexico, waar ze probeert Trinity te stoppen. Nog steeds zit ze achter deze organisatie aan, die ze verantwoordelijk houdt voor de dood van haar vader. Enerzijds wil Lara dus wraak nemen op de moordenaar, anderzijds is ze pertinent tegen alles wat deze organisatie doet. Het is echter zo ver aan het gaan dat Trinity niet langer alleen de tegenstander van Lara is, want het is ook een obsessie voor haar geworden en dat zorgt na een kleine twee uur in het avontuur voor grote problemen. Trinity is op zoek naar de zogenaamde ‘Silver Box’ die de apocalypse in werking kan zetten, wat uiteraard goed bij de plannen van deze duistere organisatie past.

Lara Croft helpt ze onbedoeld een handje met enorme gevolgen, wat haar eens te meer motiveert om Trinity koste wat kost tegen te houden. Door goed nadenkwerk en wat gepuzzel met Jonah komt Lara tot de conclusie dat de rest van haar speurtocht zich zal vervolgen in Peru. Ook dat gaat niet zonder slag of stoot, maar beetje bij beetje ontrafelt het verhaal zich aan de hand van clues, exploratie van de omgevingen en het bezoeken van specifieke tombes die haar verder kunnen helpen. En dat brengt je uiteindelijk bij Paititi, een verborgen stad midden in de jungle van Peru en daar blijkt dat de problemen nog iets groter zijn. Kortom, Lara heeft weer een hoop te doen en gelukkig staat ze er niet alleen voor.

Het verhaal van Shadow of the Tomb Raider is net zoals Rise of the Tomb Raider niet per se iets waar je het voor moet doen. Het is nogal voorspelbaar en bepaalde plottwists zie je echt van mijlenver aankomen. Toch voelt het verhaal nu wel een stuk gestroomlijnder en duidelijker aan dan het vorige deel, ondanks dat het je nooit echt zal verrassen. Richting het einde wordt het overigens een stuk beter en vooral boeiender. Maar ook nu geldt weer dat de game het vooral van de gameplay moet hebben, aangezien dat interessanter is en daarin zien we dat de ontwikkelaar zich toch wat meer op het echte ’tomb raiden’ heeft gefocust.

Vechten…?

De twee basisonderdelen van de Tomb Raider games waren altijd het exploreren van de omgevingen en het vechten tegen lokale vijanden, alsook de soldaten van Trinity. Nu komt dat laatste nog steeds voor, maar het is overduidelijk een ondergeschikt element aan het exploreren. Je bent 90% van de tijd aan het klimmen, door de jungle aan het wandelen, zwemmen en vooral veel omgevingen aan het verkennen. Soms levert het je wat op, soms ook niet, maar omdat de wereld zo ontzettend mooi is vormgegeven, is het verkennen van alle paden waar mogelijk absoluut geen straf. De game zit ook vol met tombes waarvan sommige ‘verplicht’ zijn voor het verhaal, maar tevens tref je genoeg optionele tombes aan, die allemaal weer eigen puzzels met zich meebrengen.

Als je je puur op het verhaal richt, kan je met een kleine 12 uur wel klaar zijn. Daarmee voelt de game ietsje compacter aan dan het vorige deel. Daartegenover staat wel dat er ontzettend veel te doen is in de gebieden die je aandoet, waardoor de 100% bereiken al snel richting een uur of 20 tot 25 gaat. De wereld ligt weer vol met talloze collectables en ook tref je in de dorpjes en steden mensen die je hulp kunnen gebruiken. Het zijn niet al te bijzondere zijmissies die je te wachten staan, maar het valt aan te raden ze op te pakken. Het levert je vrijwel altijd handige gadgets of betere wapens op en die heb je weer nodig om bepaalde gebieden te betreden.

Dus als je alles uit de game wilt halen, kun je zowel tijdens je tocht als achteraf op zoek gaan naar de collectables, de mensen helpen en deelnemen aan alle andere activiteiten die de game je voorschotelt. Daarmee komen we weer uit bij het punt dat de focus nu meer op het ’tomb raiden’ ligt, hoewel we daar het exploreren van de omgeving in bepaalde mate ook onder scharen. Je bent nauwelijks bezig met gevechten en op de helft van de game realiseerden we ons ineens dat we slechts een handjevol shootouts hadden gehad, waarbij het aantal tegenstanders nog relatief laag lag ook. Dat is misschien even wennen, zeker in contrast met de vorige delen, maar wij kunnen dat wel waarderen. Voornamelijk omdat Lara geen massamoordenaar is en het continu afschieten van vijanden helemaal niet bij haar identiteit past.

Meer bewegen

Doordat de focus meer op het exploreren ligt is de skillset van Lara ietsje verder uitgebreid. Ze kan nu rotsen ondersteboven beklimmen en ook speelt ze meer met haar touw om van A naar B te gaan. Dat geeft de gameplay net die extra laag in variatie, waardoor je je geen moment zult vervelen wanneer je de omgevingen aan het verkennen bent. Lara is beduidend nog meer aan het bewegen en ook haar conditie wordt flink op de proef gesteld. Doordat je je in de jungle bevindt, zul je behoorlijk veel water tegenkomen en zodoende ben je veel aan het zwemmen. Ook tref je puzzels die gelinkt zijn aan het gebruik van water en dat zorgt voor nog meer afwisseling. Sowieso zijn de puzzels in deze game erg leuk om te doen, want keer op keer is het weer een verrassing.

Dat brengt je ook op locaties diep in de jungle of in grotten waar je dingen te zien krijgt die je van te voren niet helemaal had verwacht. Juist op dat soort momenten komt de game verrassend uit de hoek en dat zorgt er mede voor dat je continu door blijft spelen. De meer uitgebreide traversal gameplay werkt over het algemeen prima en dat komt de ervaring ten goede, omdat het meer variatie oplevert in het doorkruisen van gebieden. Tegelijkertijd word je ook geconfronteerd met grotere setpieces, die vergelijkbaar zijn met die van Uncharted en je zult zo nu en dan met je mond open van verbazing naar je scherm kijken. En dat is met name waarom dit avontuur de moeite waard is; ondanks dat het verhaal het merendeel van de tijd niet al te indrukwekkend is, maakt de rest van de game dat helemaal goed.

Nieuwe definitie voor snelreizen

Shadow of the Tomb Raider doet zich van Tomb Raider en Rise of the Tomb Raider voornamelijk onderscheiden door een grotere focus op het exploreren te leggen. Dat mag wel duidelijk zijn nu, maar voor de rest is het vooral meer van hetzelfde. Je verdient weer XP door vijanden te doden, missies te voltooien, collectables te verzamelen en ga zo maar door. Iedere keer als de XP meter vol is, dan ontvang je een skillpunt en die kan je weer spenderen in een uitgebreide skilltree. Die levert je diverse bonussen op, maar afgezien van een paar nuttige skills is het gros niet echt heel bijzonder. Het zijn kleine extraatjes die wel wat invloed hebben op de gameplay, maar ze hebben geen dusdanige impact dat het unlocken van skills zeer noodzakelijk is.

Verder kun je natuurlijk weer je wapens upgraden aan de hand van materiaal dat je onderweg verzamelt, dus ook dat is een bekend aspect. Net zoals dat je tig kampvuren tegenkomt, waar je de mogelijkheid krijgt om te snelreizen. De ontwikkelaar geeft hier echter wel een nieuwe dimensie aan, want snelreizen is niet langer snel. Ja, als je helemaal naar de andere kant van de wereld wilt gaan, dan is het een mooie optie, maar even naar de andere kant van Paititi reizen kun je beter te voet doen, want het snelreizen duurt enorm lang. Tijdens het avontuur heb je hier weinig mee te maken, tot je na afloop alle collectables gaat verzamelen, dan zit je toch geregeld naar een lang laadscherm te kijken.

Daar valt overigens nog wel mee te leven, de game kent namelijk een groter probleem. De input registratie is namelijk van ondermaats niveau en dat kan behoorlijk irritant zijn. Als je objecten tegenkomt dan kan je die veelal alleen oppakken als het icoontje van de bijbehorende knop in beeld verschijnt, wat weer gebeurt door er precies voor te gaan staan. Dan nog komt het regelmatig voor dat je twee of drie keer moet drukken voordat de actie daadwerkelijk plaats zal vinden. Het belemmert het tempo enigszins, maar op rustige momenten is dat nog wel te accepteren. Veel irritanter is wanneer je aan het klimmen bent; of wanneer er veel in de omgeving gebeurt, waardoor je snel moet reageren, en de game je input domweg niet registreert.

Het resultaat van de matige inputregistratie is dat we ontzettend vaak dood zijn gegaan, terwijl we toch echt op het juiste moment op de juiste knop drukten. Gelukkig gaat het laden van een laatste checkpoint erg snel en je zult nooit bijzonder grote stukken opnieuw moeten doen. Maar als je voor de vierde keer achter elkaar een bepaalde sprong mist omdat de game niet doorheeft dat je op de knop hebt gedrukt, dan begint dat flink op je zenuwen te werken. Het is slordig en vooral erg irritant, want het haalt je uit de flow van de gameplay. Hopelijk wordt dit snel opgelost met een patch. Een ander punt is dat de lip-synchronisatie vrijwel altijd een fractie achterloopt, wat ook wat slordig oogt. En als laatste wil de camera bij momenten hele rare posities innemen, met name als je na afloop collectables aan het verzamelen bent en je juist de andere kant op gaat. Het is dan net alsof de camera niet begrijpt wat je wilt doen en dat belemmert het overzicht.