Special: Zone of the Enders The 2nd Runner : M∀RS – Zone of the Enders, oorspronkelijk voor de PlayStation 2 uitgebracht en van de hand van niemand minder dan Hideo Kojima. Alleen om die reden is het al de moeite waard om het een keer gespeeld te hebben. Op de PlayStation 3 konden we destijds genieten van een remaster bundel waarin je beide delen trof. Toch was het op de PlayStation 2 vooral het tweede deel dat zo populair was en dat deel keert nu terug. Zone of the Enders The 2nd Runner: M∀RS – die met die gekke A – bevat dus enkel het tweede deel, maar ter compensatie bevat deze uitgave nu een heuse VR-modus. Dat geeft het dus een nieuwe dimensie, maar weet de game anno 2018 nog staande te blijven, ook in VR?

Niemand mag de BAHRAM

Het verhaal zullen we even samenvatten. Je begint als Dingo Egret, een vent die op de maan Callisto werkt als mijnwerker. In je lompe mechsuit baan je je een weg naar je werkplek, ware het niet dat Dingo iets interessants op zijn radar ziet. Hij besluit dit te gaan onderzoeken en op weg naar de mysterieuze plek vindt hij een ‘Orbital Frame’. Mocht je er niet bekend mee zijn, een Orbital Frame is een mech, maar dan zeer geavanceerd en het is goed in vechten. Precies wanneer Dingo een kijkje neemt bij de Orbital Frame, lanceert BAHRAM een aanval op ditzelfde gebied op Callisto. BAHRAM is een groep die vecht voor de onafhankelijkheid van Mars, maar heeft ondertussen ook slechte bijbedoelingen om almachtig te worden. De mensen en instanties van aarde vinden dit natuurlijk niet prettig en dat is reden voor een oorlog. De BAHRAM zijn de eikels en de anderen de good guys.

Dit is de algemene situatie die van kracht is in de franchise en gezien Dingo een hekel heeft aan de BAHRAM, besluit hij in te grijpen. Enigszins noodgedwongen stapt hij de Orbital Frame in en vervolgens maakt hij gehakt van de aanvalsmachines die door een groot aanvalsschip van de BAHRAM zijn gestuurd. Dit is de manier waarop Dingo in aanraking komt met de oorlog en na een paar minuten ontdekt hij dat de Orbital Frame niet zomaar een mech is. Het is namelijk de zeer sterke mech die we kennen uit het eerste deel, ook wel Jehuty genoemd. Het blijkt tevens de reden van de BAHRAM te zijn geweest om aan te vallen, want ze willen Jehuty hebben wegens bepaalde redenen. Ondertussen zitten vrienden en collega’s van Dingo midden in deze oorlog en om bescherming te bieden besluit Dingo het aanvalsschip te betreden met Jehuty en daar wordt het echt interessant.

Anubis, we hebben je gemist!

In het schip treft Dingo namelijk Nohman en hij is de voormalige baas van Dingo. Dat ze elkaar kennen heeft weer alles te maken met het verleden van Dingo, hij vocht namelijk in zijn vroegere leven aan de zijde van BAHRAM. Nohman is de leider van de BAHRAM en tevens de reden voor al het geweld in het vorige deel. De confrontatie verloopt overigens allesbehalve prettig, want Nohman begroet Dingo met een paar kogels in zijn lichaam. Een vrouwelijke BAHRAM officier, Ken genaamd, besluit echter om Dingo te helpen en hem aan te sluiten op Jehuty voor life-support. Dat tekent ook zijn toekomst, want Dingo blijft enkel in leven zo lang hij in deze Orbital Frame blijft zitten. Hij is natuurlijk goed chagrijnig door wat er is gebeurd en besluit dan maar de complete oorlog aan BAHRAM te verklaren met Nohman als grootste tegenstander in Anubis, een nog betere en sterkere Orbital Frame dan Jehuty.

Dit is waar het verhaal in het kort op neerkomt, alles omschrijven zou ons een extra boek aan tekst kosten. Het is ook leuker om het gewoon zelf te ontdekken in de game en daarbij kunnen we aangeven dat het zeer boeiend en goed geschreven is. Hetgeen we uiteraard gewend zijn van een Kojima game. De kwaliteit ligt hoog en dat geldt ook voor de gameplay. Alles is onveranderd gebleven ten opzichte van het origineel, dus de besturing is nog steeds even snel en responsief. De supersnelle actie zal nooit gaan vervelen en je hebt genoeg keuze om gevarieerd te spelen met Jehuty. Ook weet de game je op momenten te verrassen met gameplay mechanieken die het geheel fris houden, maar wel is het zo dat de camera zo hier en daar een beetje eigenwijs is. Dit had aangepast kunnen worden, maar sinds de release op de PlayStation 3 is hier geen aandacht meer aan besteed.

Weer net even wat strakker

Op andere vlakken is de game wel wat aangepast. Zo heeft deze remaster weer een resolutie bump gekregen en de game draait op een native 4K resolutie. Dat gecombineerd met een framerate van 60 frames per seconde, wat allemaal als een zonnetje draait. Qua textures is er verder eigenlijk niets aangepast, maar dat was ook niet echt nodig. De stijl is mooi genoeg dat het leuk blijft om in de werelden die de game je voorschotelt te vertoeven. De steriele omgevingen en ook de gedetailleerde Orbital Frames worden nu nog wat scherper in beeld gebracht, waardoor het visueel allemaal wel goed zit. De technische verbeteringen zijn dus allemaal vrij subtiel en standaard voor een remaster en verder biedt het eigenlijk geen nieuws, behalve natuurlijk de virtual reality modus.

Een nieuwe dimensie

Het is mogelijk om de gehele game in virtual reality te spelen en dan word je in de cockpit van Jehuty geplaatst. Dat levert natuurlijk een ander gameplay perspectief op, omdat je meer om je heen kunt kijken. Toch is het niet dermate indrukwekkend dat je je continu vergaapt aan alles om je heen, maar dat zit hem meer een beetje in het gebrek aan details. Het betreft hier immers een wat oudere game die alleen wat scherper is geworden, dus van excessieve details is geen sprake. Dat is misschien een wat gemiste kans, aangezien virtual reality je juist in de gelegenheid stelt om echt van alles om de gameplay heen te genieten. Maar dan nog, dat zal geen primaire reden zijn om het in VR te willen spelen, want dat is natuurlijk de gameplay.

Die is eigenlijk identiek aan de gebruikelijke manier van spelen, maar het grote verschil is nu dat je alles vanuit een first-person perspectief beleeft en dat is best wel spectaculair. De actie kan bij momenten zeer intens zijn en dan vliegen de kleuren je om de oren. Je zit er letterlijk middenin en dat is simpelweg heel erg tof te noemen. Tegelijkertijd kan het bij momenten wel wat onoverzichtelijk worden, omdat je er nu zo dicht op zit. Dit kan misschien even wat onwennig en eventueel zelfs onhandig zijn, maar oefening baart kunst en uiteindelijk kunnen we niets anders zeggen dan dat het in VR als een tierelier speelt. Opvallend is ook dat we ondanks alle bewegingen, snelheid en actie geen last hadden van motion sickness, hoewel dat natuurlijk per speler verschilt. Jammer is overigens dat de Versus modus niet in VR te spelen is, dat had het helemaal afgemaakt.

Weer met Jehuty op avontuur?

Het is eigenlijk een erg solide remaster te noemen. Niet echt verrassend, omdat de remaster collectie voor de PlayStation 3 enkele jaren terug ook al erg goed was. Veel heeft Konami dus niet echt hoeven doen, maar het toevoegen van een VR-optie is natuurlijk een interessante uitbreiding van de gameplay ervaring. Mocht je het origineel of de remaster collectie op de PS3 gemist hebben, dan is dit – ondanks het ontbreken van het origineel – een game die je zonder aarzelen in huis kunt halen. Het weet zich anno 2018 prima staande te houden dankzij de toffe actie, het goede verhaal en de erg fijne, doch bij momenten uitdagende gameplay. In virtual reality is het zo nu en dan iets te onoverzichtelijk door de intense actie, maar dat zal de algehele ervaring en vooral het plezier absoluut niet drukken.