Gespeeld: The Dark Pictures Anthology: Man of Medan – Supermassive Games heeft heel wat games op haar naam staan en de laatste tijd zijn het voornamelijk PlayStation VR titels. Vorige maand hebben ze echter aangekondigd weer terug te gaan naar hetgeen wat ze heel wat naamsbekendheid heeft opgeleverd: jumpscares, clichés en een flink portie horror! De game waar de meesten van jullie de ontwikkelaar van zullen kennen is natuurlijk Until Dawn, een game die erg interessant was door de keuzevrijheid en de opties om personages in leven te houden of juist om te brengen. De bedoeling is dat ze eenzelfde weg gaan bewandelen met The Dark Pictures, een episodische game waarvan het eerste deel ons op een vakantie stuurt die eerst zo mooi leek, maar al snel in een nachtmerrie verandert.

Titanic on steroids

Wanneer je met een schip de uitgestrekte oceanen bevaart, is er vaak één ding wat in je op kan komen als een verschrikkelijke nachtmerrie: het zinken van het schip en een langzame verdrinkingsdood sterven. Snakkend naar adem je hoofd zo lang mogelijk boven water proberen te houden en hopen op die ene kans. Word je gered? Misschien word je ineens wakker en was het allemaal maar een droom? Dat is niet het geval in Man of Medan, de eerste episode in de anthologie van The Dark Pictures. Alles is zo werkelijk als maar zijn kan en helaas kan het nog veel erger dan wat we hier zojuist omschreven. Tel bij de mogelijke verdrinking ook nog eens paranormale activiteiten en zombies op en dat is deze game in een notendop.

Tijdens de tocht duiken de personages diep onder het wateroppervlak om zo een wrak van een gezonken schip uit de Tweede Wereldoorlog te vinden. Al valt hun hele plan, dat in theorie zo goed verzonnen leek, in het spreekwoordelijke en óók het letterlijke water, wanneer ze vast komen te zitten op het spookschip waarnaar ze op zoek waren. Overlevenden die zich op het schip bevinden keren zich al snel tegen elkaar om het eigen hachje te redden en je kunt zelf kiezen om anderen aan hun lot over te laten om jezelf te redden. Ook kan je besluiten een ander te redden in de hoop dat zij hetzelfde voor jou overhebben, wanneer jij je mogelijk later in zo’n noodsituatie bevindt.

Dat doe ik de volgende keer anders

Zoals natuurlijk wel te verwachten was is de replaywaarde van een game als deze enorm hoog, omdat de keuzes die je maakt niet alleen invloed hebben op het verloop van het verhaal, maar ook op het einde. Het kwam niet als een verrassing toen ons verteld werd dat je iedereen het loodje kan laten leggen – hen op de meest gruwelijke manieren kan laten ‘verdwijnen’ – waarna ze eindigen op de lokale begraafplaats van de Snorkels. Vanzelfsprekend is het andere uiterste ook mogelijk, namelijk dat iedereen het – op wonderbaarlijke wijze – zal overleven en van geluk mag spreken dat ze ooit weer voet aan wal kunnen zetten.

Zodra je een keuze hebt gemaakt, zie je al snel of het de juiste was, of dat het noodlot erop volgt. En als je dat wijzigt in je volgende playthrough, zorgt dit voor een ander verloop van het verhaal en mogelijkerwijs stuit je op een ander einde dan je de eerste keer had. Soms is het alleen niet helemaal duidelijk wat het gevolg zal zijn voordat je een besluit neemt, maar we hebben het idee dat het in deze game vooral vallen en opstaan is. Sommige quick-time events lieten niet op zich wachten en dan zullen keuzes voornamelijk op impuls gemaakt worden. Niet alles gaat overigens in eenzelfde vaart als de QTE’s, want de gameplay zelf (het lopen, het richten, etc.) voelde vrij sloom aan. Wellicht dat dit met voorbedachte rade zo is vastgesteld, om zo een extra benauwend gevoel op te wekken voor degene die het speelt.

En Men of Medan is slechts het eerste deel in een anthologie waarin Supermassive Games maar liefst 39 horror subgenres wil vertegenwoordigen. De eerste stap naar dit doel wordt gezet in 2019, maar wanneer precies is nog niet bekend. Daarna zal geleidelijk aan de rest van de games, elk met andere personages en een gloednieuw verhaal, een volledig nieuw drama koppelen aan hartkloppingen, moord, verderf en met een beetje geluk nog wat ternauwernood ontsnappingen aan de dood, verschijnen. De tijd zal het leren!

Voorlopige conclusie

Als Until Dawn een voorbode mag zijn op wat The Dark Pictures Anthology ons zal laten voelen, dan kunnen we niet wachten om deze games verantwoordelijk te laten zijn voor wat onvermijdelijke hartritmestoornissen. Hoewel we nog maar een klein voorproefje hebben gehad, kunnen we wel stellen dat deze vorm van cinematisch verhaal vertellen normaal gezien erg in de smaak valt. Wat erg belangrijk is, en dat idee hadden we door onze korte speelsessie niet echt, is dat de personages waarmee je speelt er ook echt toe doen in de game en vooral niet makkelijk vervangbaar zijn. Wanneer dit goed uitgewerkt wordt, kan dit een heuse nagelbijter worden. We hopen vooral dat Supermassive hiermee de spijker op de kop slaat, dan kan het bijna niet misgaan!