Review: Transference (PS VR)

Review: Transference (PS VR) – Ubisoft kondigde vorig jaar op de E3 een samenwerking met SpectreVision aan om de game Transference te ontwikkelen. Deze game mixt gameplay op een unieke manier met daadwerkelijke videobeelden en dat past op een uitstekende wijze bij elkaar. Gooi daar een interessant verhaal tegenaan, een vleugje horror en je hebt te maken met een wat vreemde eend in de bijt. Transference is voor Ubisoft een leuk nieuw uitstapje die een bijzondere ervaring voortbrengt. Maar is deze bijzondere ervaring ook daadwerkelijk de moeite waard? Wij wisselden tussen realiteit, lieten ons de stuipen op het lijf jagen en onderzochten het huis van Raymond Hayes.

Ik ben er bijna…

Raymond Hayes is een briljant wetenschapper die een manier heeft gevonden om een digitale simulatie te maken op basis van hersendata. Deze wetenschapper is tot het gaatje gegaan en dat heeft veel problemen veroorzaakt in familiaire sfeer, want vrouwlief was het zat en zijn zoon raakte volledige het spoor bijster, omdat die behoorlijk is afgegleden dankzij de situaties die zijn ontstaan door toedoen van pa. Het bekende is natuurlijk dat alles en iedereen om je heen het zat is wat je aan het doen bent, maar dat je toch doorgaat omdat je zo dichtbij bent. Als je dan ook de realiteit een beetje uit het oog verliest, dan kan dat heftige gevolgen hebben.

In Transference word je in het huis van Hayes geplaatst om te ontdekken wat er allemaal is gebeurd en met welke angsten Benjamin – zijn zoon – en frustraties Katherine – zijn vrouw – te maken hebben gehad. Dat levert een bijzonder avontuur op dat je op een gewone manier kunt spelen, maar ook met PlayStation VR kunt beleven. Voor deze review hebben we de game het merendeel van de tijd in virtual reality gespeeld en dat is eigenlijk de ‘way to go’ als je over een VR-headset beschikt. Niet alleen ziet de game er uitstekend uit in virtual reality, ook komt de ervaring veel beter tot z’n recht doordat het verschillende creepy momenten en bizarre situaties bevat, die veel meer impact in virtual reality hebben.

Virtuale escape room

Het doel is om stap voor stap de geschiedenis te ervaren vanuit verschillende perspectieven en dat in een tweetal omgevingen. Door telkens op de lichtschakelaar te drukken die zich ergens in het huis bevindt, wissel je tussen twee realiteiten. De game is zo opgezet dat je telkens een beperkte ruimte hebt – hoewel die richting het einde toeneemt – waarin je de oplossing moet zien te vinden. Het voelt tijdens het spelen heel erg aan als een escape room, want om de uitgang te vinden ofwel progressie te boeken, moet je een bepaalde actie verrichten of een object zoeken die de volgende stap doet triggeren. De game geeft daarbij duidelijk aan wat het doel is, maar de manier om het doel te bereiken is geheel naar eigen inzicht op te lossen.

Daarmee verandert Transference in een soort puzzelgame, want je zult zelf de logische verbanden moeten leggen. Heb je dat eenmaal gedaan, dan zul je op sommige momenten alsnog in de omgeving moeten kijken om de juiste oplossing te vinden. De doelstelling is keer op keer om in één van de twee omgevingen een corrupt gedeelte te verbannen en de weg daar naartoe is telkens anders, wat het tot een leuke puzzelervaring maakt. Tegelijkertijd ben je soms wel erg lang op zoek naar de oplossing, omdat de hint of indicatie slecht of niet tot nauwelijks getoond wordt en dan verzand de game een beetje in trial & error wat het tempo belemmerd. Dat past bij een escape room, maar in games heeft dat ook het effect dat het wat frustrerend kan worden.

Gelukkig komt dit slechts zelden voor en het is maar net wat je eerder in een ruimte gezien of onderzocht hebt, want als dat het geval is dan kan je over het algemeen relatief snel verder. Het puzzelen is in deze het belangrijkste, want zo ontwikkelt het verhaal zich ook beetje bij beetje en je krijgt te horen wat de frustraties waren, wat er is gebeurd en meer. De game laat het wel allemaal open voor eigen interpretatie wat weer goed bij het karakter van Transference past. Wat tevens erg bijdraagt aan de ervaring is de omgeving en de sfeer waarin dit alles zich afspeelt, want het kan bij momenten behoorlijk angstaanjagend zijn.

Je schrikt je kapot

Met enige regelmaat werden we opgejaagd door een soort pixelachtig monster dat enkel huishield in de virtuele wereld van de speelomgeving, oftewel de andere variant van het huis. Dit monster komt zonder pardon in hoge snelheid op je afzetten en dat precies op momenten dat je het absoluut niet verwacht. Tel daar bij op dat er soms een hond aan komt rennen en dat lang niet altijd op de vloer zelf, ook via de wand beweegt dat beest zich richting jou. En als je denkt dat het even rustig is, staat er ineens iemand van de familie voor je die half uit z’n dak gaat. Dankzij de goede voice-acting en het geluid kan dit je enorm de stuipen op het lijf jagen en dat is wat de game qua ervaring net dat beetje extra geeft.

De visuele stijl is op zich niet bijzonder, totdat je de glitches in de omgevingen gaat zien en je steeds meer in bizarre situaties terecht komt. Dit met het genoemde monster, maar ook kamers die ondersteboven hangen, ruimtes vol met schermen en servers en meer, zorgen voor een sterke sfeer. Ubisoft heeft duidelijk veel werk van de sfeer gemaakt om het zo een bijzondere ervaring te laten zijn en dat komt uitstekend tot zijn recht als je in virtual reality speelt. Dan voel je veel meer de beklemmende sfeer en dat geeft de game echt een meerwaarde. Dus doe jezelf zeker een lol en speel Transference met PlayStation VR, mits je daarover beschikt. Een nadeel daarvan is wel dat de game je niet de optie tot teleporteren biedt tijdens het rondbewegen, dus de manier van spelen zou sommige spelers motion sickness kunnen opleveren.

Kijk de video’s

Tijdens het spelen en puzzelen zul je verschillende video’s tegenkomen die allemaal worden opgeslagen. Via het menu kun je deze video’s terugkijken en daarmee krijg je nog wat meer context binnen het geheel. Ook leer je de mensen beter kennen en wat tevens opviel, is dat het acteerwerk erg goed is. Dat zal ongetwijfeld met SpectreVision te maken hebben, waar onder andere de acteur Elijah Wood deel van uitmaakt. Als je dat alles naast elkaar legt dan kunnen we niet veel anders zeggen dan dat Transference een goede game is. Toch zijn er ook wat kleine puntjes van kritiek die we even moeten benoemen.

Zo kost de game op dit moment €24,99 en we hadden slechts twee uur nodig om het einde te bereiken. Dat kan eventueel nog sneller als je direct doorhebt wat je moet doen, dus daar zit de variabele factor in. Dat neemt echter niet weg dat de game best aan de prijzige kant is en hoewel je voor de Trophies kan gaan, kent Transference verder niet echt een hoge replay waarde. Want na eenmaal spelen ken je het concept, ken je de personages en heb je genoeg toelichting op de situatie gehad. Verder moeten we aanstippen dat de game in non-VR beduidend minder angstaanjagend is en gezien dat een vrij belangrijk onderdeel van de algehele sfeer is, is spelen in virtual reality eigenlijk een must.