Review: WWE 2K19

Review: WWE 2K19 – De WWE 2K-serie zorgt altijd voor leuke games, maar de laatste jaren weet de reeks niet meer zoveel indruk te maken. Het zijn op zich wel goede games, maar er valt altijd wel wat op aan te merken. Zo is de ontwikkelaar met de laatste delen op zoek geweest naar de meest ideale vorm om de verschillende worstelaars weer te geven, maar die vorm is nog niet gevonden. Ook qua gameplay begon de reeks scheurtjes te vertonen en dat kwam vooral doordat deze stilstond en er zo goed als geen vernieuwingen werden doorgevoerd. Ook het aantal worstelaars die aanwezig waren in de verschillende delen was soms wat teleurstellend. Yuke’s heeft al deze kritiek aangepakt in WWE 2K19 en het nieuwste deel in de worstelserie lijkt op papier de ultieme worstelgame te zijn.

Torens

Je kan veel zeggen over de WWE 2K-serie, maar qua content heeft het altijd wel goed gezeten. Het nieuwste deel trekt deze lijn voort en stelt op dit vlak niet teleur. Er zijn nu gigantisch veel worstelaars aanwezig die speelbaar zijn. Het spel loopt echt over van de atleten en geeft de gamer genoeg keuze. Ook qua modi valt er niets te klagen. Natuurlijk zijn oude bekenden als MyUniverse en Road to Glory weer terug en deze hebben aanpassingen gehad die de ervaring beter moeten maken, maar er is ook een nieuwe modus: Towers. Hierin krijg je torens met worstelaars die je moet verslaan en elke toren heeft specifieke condities waaraan je moet voldoen. Dit is op papier een hele simpele modus, maar pakt toch verrassend goed uit. Je hebt dus meer dan genoeg te doen in WWE 2K19.

De perfecte balans

Zoals al aangegeven is Yuke’s in de afgelopen jaren op zoek geweest naar de juiste vorm om de worstelaars zo goed mogelijk weer te geven en dat leverde vaak gemixte resultaten op. Regelmatig was het zo dat de grote sterren er wel goed uitzagen, maar dat de mindere goden er daadwerkelijk uitzagen als mindere goden. Met WWE 2K19 heeft de ontwikkelaar eindelijk de ‘perfecte’ balans gevonden. Voor zo goed als alle worstelaars geldt dat ze goed zijn vormgegeven en prima zijn geanimeerd. Wat er bovendien op een positieve manier met kop en schouders bovenuit steekt, zijn de gezichtsanimaties. WWE-worstelaars staan bekend om ‘overacting’ en dat wordt hier geweldig goed weergegeven. Het is ook fijn dat je maar heel zelden ledematen in elkaar ziet vloeien, wat voorheen vrij veel gebeurde. Het maakt van de nieuwste telg in de serie een zeer indrukwekkend schouwspel.

Een leuke toevoeging

De WWE 2K-serie staat qua gameplay al een aantal jaartjes zo goed als stil. Aan dit nieuwe deel is echter een nieuwe feature toegevoegd die hier verandering in moet brengen, namelijk Payback. Dit moet je zien als een soort ‘second wind’. Ben je aan de verliezende hand, dan loopt er een metertje vol en kan je op een gegeven moment een bepaalde ‘perk’ gebruiken die per worstelaar weer anders is. Zo moet je denken aan het automatisch counteren van een aanval van de tegenstander of dat je direct opstaat, terwijl je tot pulp bent geslagen. Dit is op zich een leuke toevoeging – met de nadruk op toevoeging – want het geeft je de kans om het momentum van een wedstrijd naar je toe te trekken op een moment dat dit bij je tegenstander ligt. Het is echter geen ‘game changer’, die de gameplay totaal doet veranderen. Het spel voelt dus hoofdzakelijk nog steeds hetzelfde aan. Dat is op zich nog steeds leuk en goed, maar fans verwachten inmiddels toch wel wat meer.

Terug van weggeweest

Wat gamers ook graag wilden zien in WWE 2K19 was de terugkeer van de populaire modus Showcase. Met WWE 2K17 was deze enkel beschikbaar als je daar extra geld voor betaalde en dat kwam 2K op veel kritiek te staan. Het jaar daarop was het zelfs geheel verdwenen. Nu keert Showcase weer terug en het is gewoon weer een vast onderdeel van het spel waarin de worstelcarrière van Daniel Bryan onder de loep genomen wordt. Dit lijkt dus erg goed nieuws, alleen komt deze modus nu niet echt goed uit de verf. Ten eerste ben je verplicht verschillende bewegingen te doen of situaties na te bootsen in een bepaalde volgorde. Deze moet je volbrengen, anders kan je niet winnen. Bepaalde situaties zorgen er echter voor dat de wedstrijden onnodig lang duren. Nu staat Showcase bekend om dit soort momenten, maar in WWE 2K19 is het gewoon overkill. Je moet constant een opdracht volbrengen om verder te komen en daardoor voelen wedstrijden veel te gescript aan en dat is gewoonweg niet leuk.

Ten tweede worden de bewegingen die je moet maken om de volgende opdracht te krijgen negen van de tien keer gecounterd door je tegenstander. Het maakt dan niet uit of je vijand haast geen energie meer overheeft of nog volledig op sterkte is. En aangezien je elke wedstrijd (te) veel verplichte situaties moet nabootsen, wordt het snel heel vervelend en/of frustrerend. Daar komt ook nog eens bij dat hoe verder je komt hoe specifieker de opdrachten worden die je moet vervullen. Als je dan ook nog eens tegen meerdere tegenstanders tegelijk moet knokken, wordt het natuurlijk wel heel erg gortig. Je zal veelvuldig verliezen, doordat je geen eerlijke kans krijgt door de vele en soms moeilijke opdrachten. Showcase was in eerdere delen de meest populaire modus, maar is nu gedegradeerd tot het minst leuke gedeelte van het spel. De ontwikkelaar had eigenlijk net zo goed kunnen besluiten om de modus wederom weg te laten, want nu loopt het nieuwste deel een veel grotere deuk op.

Mijn carrière

Het verplicht uitvoeren van bepaalde bewegingen is ook doorgevoerd in de verhalende campagne van MyCareer. Nu hebben je tegenstanders hier gelukkig minder de neiging om in deze situaties je aanvallen de meeste keren te counteren en deze momenten zijn bij lange na niet zo veelvuldig aanwezig als in Showcase. Hier komt het veel meer tot zijn recht, doordat je nu veel meer vrijheid hebt. MyCareer is daarmee best een aardige modus, alleen is het online-gedeelte van deze modus wel uit balans doordat je met echt geld je personage kan oplevelen, oftewel pay-to-win. Gelukkig is dit maar een klein gedeelte van het geheel, maar toch. Het verhaal van MyCareer is niet bijzonder en ‘plottwists’ zie je van mijlenver aankomen, maar het is goed te doen. Alles is nu ook – eindelijk – voorzien van gesproken tekst, dus dat geeft het verhaal in ieder geval een meer realistisch gevoel. Het minder extreem counteren maakt het tevens een leukere modus om te spelen dan Showcase. Dat wil echter niet zeggen dat er voor de rest op de gameplay niets aan te merken is, want dat is er zeker wel en dat is voor alle modi van kracht.

Elk voordeel heeft zijn nadeel

Zo zijn je tegenstanders altijd in het voordeel als je een submission mini-game moet spelen. Jij moet veel meer moeite doen om deze te winnen dan bij je tegenstander het geval is. In sommige modi is dit erger merkbaar dan in andere en soms is het zeer extreem. Zo kwam ik in de nieuwe modus Towers al snel in een ‘submission match’ terecht. Hier moet je dus winnen door je tegenstander op te laten geven door middel van een armklem of iets dergelijks. Toen ik mijn tegenstander helemaal tot pulp had geslagen en gegooid was zij volledig – maar dan ook echt volledig – buiten westen. Ik heb toen letterlijk tien minuten lang steeds opnieuw de mini-game moeten spelen om haar op te laten geven. Steeds won ze de mini-game en moest ik weer opnieuw beginnen. Ze kon niet meer opstaan, omdat ze helemaal out was en er zat geen kracht meer in haar ledematen, maar toch gaf ze niet op. Uiteindelijk was de tijd voorbij en won ik dus niet.

Ook de mogelijkheid om te ontsnappen als je vijand je bij je hoofd vastpakt en jou door de ring sleurt is niet goed gebalanceerd. Je moet als een gek op het rondje drukken, maar de meter vult zich zo langzaam dat voordat je zijn/haar grip hebt verbroken, je al in de hoek bent gekwakt of nog erger, tegen de stalen hoekpaal als je buiten de ring staat. Tevens wil het wel eens voorkomen dat er niet gereageerd wordt als je je tegenstander wilt vastpakken als deze in een hoek zit. Vreemd genoeg gebeurt dit vaker als er meer dan twee atleten aan het vechten zijn. Ook werkt het countersysteem nog steeds niet zoals het hoort en het lijkt er regelmatig op dat je op het goede moment had gecounterd, maar dat dat dus niet het geval was. Natuurlijk kunnen al deze minpunten worden opgelost met een patch wat Yuke’s ongetwijfeld zal doen, maar dit soort dingen horen eigenlijk gewoon al op orde te zijn. Het maakt het spel er nu in ieder geval niet leuker op.