Special: Castlevania Requiem: Symphony of the Night & Rondo of Blood – Helaas wordt er momenteel niet veel met de Castlevania franchise gedaan, want het laatste deel – Lords of Shadows 2 – stamt alweer uit 2014. Liefhebbers kunnen zich wel tegoed doen aan de animatieserie op Netflix, die nu twee seizoenen kent of anders de recent uitgebrachte collectie aanwenden. Konami heeft niet zo gek lang geleden Castlevania Requiem uitgebracht en die bestaat uit twee klassiekers. In deze collectie tref je Castlavania: Rondo of Blood en Castlevania: Symphony of the Night. Beide games zijn nu te spelen op de PlayStation 4 en wij gingen er even mee aan de slag.

De hoogtijdagen van de franchise

Rondo of Blood en Symphony of the Night zijn allebei behoorlijk oude games. De eerste kwam uit in 1993 en de tweede in 1997. Vandaag de dag voelen ze qua gameplay ouderwets aan en natuurlijk geldt dat ook voor de graphics. Dat heeft misschien een wat negatieve ondertoon, maar dat is niet zo bedoeld. Beide games mogen gezien worden als absolute toppers in de franchise en als je die games ooit gemist hebt, dan zijn ze zeker nog de moeite waard. Wel merk je aan Rondo of Blood dat die game beduidend ouder is. Zo speelt Symphony of the Night net even wat soepeler, maar dat mag voor de die hard fans niet uitmaken.

Met de komst van deze twee klassiekers naar de PlayStation 4 is het voor liefhebbers natuurlijk optimaal genieten. Inhoudelijk zijn de games niet aangepast, waardoor je precies krijgt wat je van vroeger kan herinneren. Ben je geheel nieuw? Weet dat deze games uit een tijd stammen waarin games nog echt moeilijk waren en je niet om de haverklap een checkpoint treft. Het kan dus een vrij hoge instap zijn voor de spelers die hier voor het eerst aan beginnen. Desalniettemin zijn de games de moeite waard, want het is letterlijk een stukje geschiedenis dat je nu opnieuw kunt beleven. Beide games sluiten ook op elkaar aan qua verhaal, dus dat maakt deze collectie compleet.

Wat kaal

Op de games valt vrij weinig aan te merken, want die ogen, spelen, klinken en voelen nog steeds zo als toen. Wel heeft Konami voor Symphony of the Night andere stemmen gebruikt, waar de originele stemmen zijn gebleven mag Joost weten. Heel veel afbreuk aan de ervaring doet het niet, maar het is wat merkwaardig. De uitgever heeft het zich ook enigszins gemakkelijk gemaakt, want afgezien van twee uitstekende games hoef je verder niet al te veel te verwachten. Het is wat dat betreft een wat kaal pakket, want het ontbreekt de collectie aan echt interessante features. Al was het slechts een galerij met wat artwork geweest, maar ook dat ontbreekt.

Het is dus puur een samenstelling van twee games die op de PlayStation 4 gespeeld kunnen worden en dat is het. Overigens heeft Konami wel wat geinige visuele features in de games verwerkt, zo kun je het beeld instellen op interlaced of scanlijnen toepassen. Dat komt de visuele kwaliteit niet per se ten goede, maar het zorgt wel voor dat nostalgische gevoel, omdat hiermee de beeldkwaliteit van weleer nagebootst wordt. Verder worden de games getoond in een kader en je kunt wisselen tussen verschillende kaders. Een aardige optie, maar als je eenmaal je keuze gemaakt hebt zul je niet snel meer een ander kiezen. Want waarom zou je ook, het heeft verder toch niets functioneels.

De moeite waard?

Castlevania Requiem is in de kern een uitstekende collectie en dat is te danken aan de twee klassiekers die anno 2018 nog steeds de moeite waard zijn om te spelen. Op de PlayStation 4 ziet het er grafisch haarscherp uit, ondanks de ouderwetse graphics. Geinig is de mogelijkheid om de klassieke beeldkwaliteit na te bootsen in deze collectie, maar voor de rest is het allemaal vrij karig ingericht wat betreft extra’s. Nieuwkomers doen er goed aan om even te checken of ze tegen de klassieke doch bij momenten moeilijke gameplay opgewassen zijn. Liefhebbers kunnen zich hier uiteraard weer een goede tijd mee vermaken, waardoor het voor hen sowieso een aanrader is.