Review: Just Cause 4 – Na een afwezigheid van twee jaar is Rico Rodriguez weer terug van weggeweest. De charmante Zuid-Amerikaan heeft een grappling hook die uitgebreider is dan ooit en dat is ook hard nodig. Hij reist deze keer naar Solís, alwaar de wereld een stuk minder vergeeflijk is dan in Just Cause 3. Er zijn zandstormen, tornado’s, bergen vol sneeuw en ijzige wind, bliksem en nog veel meer zaken die Rico moet zien te trotseren. Zijn vijand? De welbekende Black Hand en Solís is hun thuisbasis, dus ze zijn hier sterker dan ooit tevoren. Wij hebben de game inmiddels uitgebreid gespeeld en hebben vooral ook gekeken naar de performance, want dat ging de vorige keer niet zo goed…

Rico

Als je het over Just Cause hebt, dan heb je het natuurlijk over Rico Rodriguez. De welbekende protagonist speelt weer de hoofdrol en dat geeft een vertrouwd gevoel. De omgeving mag dan wel anders zijn, de humor en persoonlijkheid van Rico blijven. Het verhaal van de game kunnen we nu uitgebreid voor je inleiden, maar heel eerlijk, dat doet er niet zoveel toe. Het verhaal van Just Cause 4 doet ons namelijk heel erg denken aan het PS2-tijdperk met simpele invalshoeken en een script waarbij je al snel in slaap valt. Het komt er op neer dat je een hele hoop moet hacken, want zo red je de kosmos en iedereen om je heen. Je gaat van computer naar console voor hacks, helpt de rebellen en dat herhaalt zich continu. Het is simpel, dus voor het verhaal hoef je het niet te doen.

In onze preview hebben we je al het één en ander verteld over Solís. Zo reist Rico naar deze regio in Zuid-Amerika, dat enorm veel last heeft van een oorlogsconflict. Dat komt door The Black Hand, de geprivatiseerde militaire organisatie die meehelpt om de dictatuur en onderdrukking in stand te houden. Rico ligt hier uiteraard mee overhoop en rekent het tot zijn verantwoordelijkheid om hen te verdrijven uit Solís en ze voorgoed te stoppen. Hiervoor schakelt hij de hulp van de rebellen in en zo stelt hij dorp na dorp, stad na stad en provincie na provincie veilig, totdat heel Solís weer opgelucht adem kan halen.

Anders ingericht dan deel 3

Met nieuwe terreinen, weersomstandigheden en nieuwe grappling hook opties, is Just Cause 4 meteen een stuk diverser dan zijn voorgangers. Toch zijn er ook wat wijzigingen in de fundamenten van de franchise waar we wat minder blij van worden. Voorheen nam je bijvoorbeeld basis na basis over door een lijst met opdrachten af te werken en door vooral veel te verwoesten. Dit is niet meer aan de orde, want je speelt nu regio’s vrij door militaire basissen als het ware te hacken. Dit gaat na een paar keer repetitief aanvoelen en dat deed ons toch een beetje verlangen naar de manier waarop dat in Just Cause 3 ging. Het verplicht verwoesten van bepaalde centrales, masten en schotels was simpelweg een stuk vermakelijker. We snappen dat de ontwikkelaar wil vernieuwen, maar deze manier is wat ons betreft wat saaier.

Na de zoveelste console gehackt te hebben of een schakelaar te hebben omgezet, ben je er op een gegeven moment wel een beetje klaar mee. Je kunt in principe alle vijanden links laten liggen, zolang je je doelen qua hacks of schakelaars maar weet te voltooien. Hierdoor kun je de doelstellingen telkens snel achter elkaar afwerken en daarmee verschilt de game best wel van het vorige deel. Daarin zorgde het overnemen van een basis voor chaos en vette shoot-outs, iets wat nu niet langer een zekerheid is, maar meer optioneel. Dat heeft als resultaat dat het gevoel van voldoening er op dit vlak een beetje uit is in Just Cause 4.

Dan heb je nog missies waarbij je de rebellen helpt, maar ook hier merkten we dat de ontwikkelaar gebruik maakt van heel veel opvulling. Zo zijn missies veelal gekopieerd van elkaar, alleen dan onder een andere noemer. Verwoest bijvoorbeeld ‘vier signaal jammers’ kan later terugkomen als ‘verwoest vier ammo depots’. De manier waarop zo’n missie verloopt is ook exact hetzelfde, maar dan op een andere plek. Ook hier geldt dus weer dat herhaling al snel als een boze wolk over de game hangt. Rondom de weersomstandigheden worden wel enkele vette missies geïntroduceerd, zoals een trein door een zandstorm heen loodsen. Helaas valt Avalanche tussen deze toffe momenten door terug op het hacken of iets anders wat vrij simpel van aard is.

“Maar je speelt Just Cause 4 toch niet voor het verhaal?”, zullen veel mensen zeggen. Klopt, maar alle wapens, voertuigen, grappling hook opties en meer zitten wel in dit verhaal en dus de missies verwerkt. Wanneer je het verhaal niet speelt, kun je niet het maximale uit de sandbox ervaring halen en dan is het natuurlijk jammer als het verhaal tegenvalt. We snappen dat het niet zo’n belangrijk onderdeel is voor de franchise, maar dit stelt te weinig voor. Avalanche had beter de structuur van Just Cause 3 aan kunnen houden met een paar grote setpieces in de missies, dan was het geheel een stuk beter te behappen geweest.

Grafische en technische prestaties

Dit is toch wel een ding van de Just Cause franchise geworden. Dat is grotendeels te wijten aan het vorige deel, dat enorm veel last heeft van framedrops. Sterker nog, dit is zelfs nooit aangepakt. Ja, er zijn performance updates uitgebracht voor de game, maar de problemen zijn eigenlijk nooit echt helemaal verholpen. We hebben onze review destijds zelfs iets uitgesteld, in de hoop dat het beter zou worden. Uiteindelijk hield het wachten een keer op en dat had geen positief effect op het cijfer. Gezien het ook nooit is opgelost, moet Just Cause 4 het direct vanaf het begin goed doen om vertrouwen te wekken, want anders verlies je natuurlijk alle hoop voor de franchise.

Laten we met het goede nieuws beginnen. Er zijn in dit nieuwe deel geen framedrops te bespeuren, althans niet merkbaar voor de gemiddelde gamer. De game draait ontzettend soepel op zowel de PS4 als PS4 Pro en weet een stabiele 30 frames per seconde vast te houden. Dat is natuurlijk fantastisch, want er zijn veel explosies en er gebeuren ontzettend veel gekke dingen, waardoor dit een compliment waard is. Er is echter ook een andere kant van de medaille, want deze stabiele framerate is er niet zonder een hevige prijs te betalen.

De prijs die hiervoor betaald is, is dat de game er simpelweg niet mooi uitziet. De textures zijn van lage kwaliteit, schaduwen flikkeren en zijn allesbehalve natuurgetrouw, alles is kartelig, de draw-distance is afschuwelijk en soms missen er zelfs textures. Je kunt eigenlijk wel stellen dat de gehele game er als een PS3-game uitziet, ook op de PS4 Pro. Er is niets, maar dan ook niets in deze game aanwezig wat enigszins de grafische kwaliteit van menig PS4-titel doet benaderen. Laat staan dat de game überhaupt in de buurt komt van hoogvliegers als Horizon: Zero Dawn, God of War of Red Dead Redemption 2. Dit is een enorme domper, want het voelt als een flinke stap terug en het haalt de pret er bij vlagen toch wel een beetje uit.


Het grafische aspect is echter niet het enige waar we over kunnen klagen, want ook zit de game nog vol met bugs, heel veel bugs zelfs. Denk aan helikopters die spontaan rondtollen, auto’s die plots onbestuurbaar zijn of een knop die gewoon niet meer werkt, waardoor je de hele missie opnieuw mag doen. Dat is slordig, irritant en het laat bovendien zien dat de nieuwe engine van Avalanche Studios nog lang niet op het niveau zit om zo’n game te dragen en dat is toch wel erg jammer.

Als de gameplay maar goed is, toch?

We hebben nu dus een Just Cause-game met een stabiele framerate, maar wel één met een slap verhaal, alsook slechte graphics en repetitieve missies. Als je het zo opsomt, dan kun je wel stellen dat we hier te maken hebben met een teleurstelling. Het is gewoon niet zo’n goede game. Toch zijn we niet helemaal teleurgesteld, want als we kijken naar de pure basis van de gameplay en hoe de game speelt, dan zijn we positiever. Just Cause 4 doet heel veel fout, maar weet ondanks alle ergernissen nog steeds een vermakelijke titel te zijn. Af en toe stel je jezelf zelfs de vraag: “hoe kan ik dit nu leuk vinden?”. Dat betekent dus dat de gameplay in de basis ontzettend vermakelijk is, want ondanks alle punten van kritiek zul je blijven spelen.

Het moment dat je ballonnen aan een schaap bindt om die vervolgens op te laten stijgen met een booster op z’n achterwerk geknoopt, waardoor het schaap vooruit knalt, dat is wat een gamer blij maakt. De makers van deze game hebben zichtbaar alle vrijheid gekregen en een sandbox gemaakt waarin letterlijk alles mogelijk is. Je krijgt hiervoor een toolset die intuïtief en toegankelijk werkt en helemaal leunt op de grappling hook. Wanneer je de opties induikt kun je van alles aanpassen en dat gaat best diep. Je kunt ballonnen op commando laten opstijgen of automatisch bij impact, je kunt boosters overclocken of ballonnen vullen met helium, zodat ze uiteindelijk mooi exploderen. Je kunt dingen naar elkaar toe laten tetheren… het houdt niet op. Er is teveel om op te noemen en dat maakt Just Cause 4 toch wel tot een hele vermakelijke sandbox titel.

Juist daarom zijn we verdrietig dat er zoveel niet op orde is, want als Avalanche wat meer tijd had genomen voor de graphics en de missies, dan had Just Cause 4 een heuse topper kunnen zijn. Je ziet de aandacht die in de game is gestoken terug in de wapens en mogelijkheden, want de creativiteit druipt er in heel veel gevallen vanaf. Dat zorgt voor het plezier, want het is qua mogelijkheden een goede sandbox-game, terwijl het eigenlijk zoveel meer had kunnen zijn. Om alle sandbox opties vrij te spelen bewandel je het pad dat je door het verhaal heen zal leiden en dat is nu net wat niet leuk is om te doen. Dit had grotendeels voorkomen kunnen worden door de opzet van Just Cause 3 te blijven volgen, maar helaas. Desalniettemin geldt voor Just Cause 4 wel dat als je een creatieve speler bent en je wilt gewoon klooien met explosies en geweld, dat de game je dan alles te bieden heeft.

Conclusie

Just Cause 4 is de eerste titel waar ik mij mee vermaakt heb, terwijl ik de game tegelijkertijd ook vervloekte. Het is een rare balans van leuke gameplay in een fantastische sandbox vol mogelijkheden met slechte graphics en een slap verhaal. De missies zijn allesbehalve diepgaand en doordat ze vaak gerecycled worden onder andere noemers, ook nog eens ontzettend repetitief. Gelukkig is de framerate dit keer wel op orde, maar hiervoor lever je wel heel veel in qua grafische prestaties. Dan te bedenken dat de game vol zit met bugs, zoals auto's die door de map heen vliegen of zelfs 'game-breaking' bugs, waardoor je missies opnieuw moet doen. Fijn is anders. Wat betreft de nieuw toegevoegde weersomstandigheden, leuk voor de variatie, maar niet heel bijzonder. De eindscore wordt vooral gered door de basis gameplay, die heel sterk en uniek is en waar je dus het plezier uit zult halen.

Pluspunten

  • Gekke wapens zoals alleen Just Cause dat kan
  • Nieuwe grappling hook is fantastisch met meer opties
  • Beste sandbox game die er is
  • Grenzeloos qua creativiteit en daarom erg uniek

Minpunten

  • Grafische kwaliteit van de PS3
  • Texture pop-in
  • Slap verhaal
  • Repetitieve en simpele missies
  • Regio's overnemen lang niet zo leuk als in deel 3
  • Veel bugs

6.5