Review: Resident Evil 2 – Waar is de tijd dat we nog met de blote vuist rotsblokken een vulkaan in boksten? Of met een crashende helikopter een voorbijrazende sneltrein kusten, alvorens het vehikel met veel bombarie in een wolkenkrabber te parkeren? Ver achter ons, zo blijkt. En maar goed ook. De tijden waarin Resident Evil synoniem stond aan actie zo over-the-top dat het onmogelijk serieus te nemen viel, zijn ogenschijnlijk eindelijk voorbij. Resident Evil VII sloeg twee jaar geleden de wereld met verstomming door oprecht doodeng uit de hoek te komen en Resident Evil 2 – nota bene een heruitgave van een klassieker uit de jaren ’90, dus niet bepaald het toppunt van moderniteit – zet die gunstige evolutie probleemloos verder. Capcom zorgt er zowaar voor dat zombies weer griezelig worden en dat verdient een schouderklopje zonder weerga.

Met Leon en Claire op city trip

Terug naar de jaren negentig, dus. Een tijd waarin langzaam vooruit schuifelende zombies op zichzelf nog genoeg waren om je hartslag de hoogte in te jagen, maar ook de periode waarin de verhaallijn van Resident Evil nog te volgen was voor een leek, zonder dat hij of zij daarvoor eerst een encyclopedie diende te raadplegen. Het plot van Resident Evil 2 is in eerste instantie verfrissend eenvoudig. Raccoon City, een uit de kluiten gewassen metropool die vooral bekend staat als thuishaven van het farmaceutische miljoenenbedrijf Umbrella, valt ten prooi aan een mysterieus virus dat de inwoners in hongerige ondoden verandert. Terwijl de stad razendsnel naar de verdoemenis geholpen wordt, bevinden twee ongelukkige zielen zich plots midden tussen al het dood en verderf: Leon S. Kennedy en Claire Redfield.

Als onervaren flik raakt Leon op zijn eerste werkdag tot over zijn oren betrokken bij het rampscenario. Claire is dan weer op zoek naar haar broer Chris, die na zijn avonturen in de originele Resident Evil van de aardbodem verdwenen lijkt te zijn. Het duo kruist meermaals elkaars pad, terwijl ze elk een andere versie van hetzelfde avontuur beleven. Als speler krijg je zo twee campagnes voorgeschoteld, die dezelfde duistere toon hoog in het vaandel dragen, maar verder zeker voldoende variatie bieden om de game meermaals te doorlopen. Alle iconische figuren passeren de revue: van de enigmatische FBI-agente Ada Wong, die duidelijk meer weet dan ze laat uitschijnen, tot de geplaagde wetenschapper William Birkin, wiens onethische experimenten wel eens verregaande gevolgen zouden kunnen hebben.

Resident Evil 2 à la Resident Evil 4

Wat het verhaal betreft, wijkt Capcom nooit ver af van het pad dat ze in de jaren negentig zo zorgvuldig neergelegd hebben. Het resultaat raakt steevast de juiste snaren en heeft als mysterie voldoende vlees om je tanden in te zetten. De game komt ook een stuk serieuzer over dan het origineel, onder andere dankzij dialogen die minder cheesy en daardoor heel wat geloofwaardiger klinken. Het meer dan twintig jaar oude verhaal werkt dus nog steeds… al zou je hetzelfde niet meteen kunnen zeggen over de gameplay. De oorspronkelijke versie van Resident Evil 2 bevatte vaste camerastandpunten en tank controls, genoemd naar het logge wandelritme en de moeizame draaibewegingen van het personage dat je onder je duimen kreeg. De remake gooit dit spelmodel met het grof huisvuil buiten…

…en gebruikt Resident Evil 4 als leidraad om je een gloednieuwe ervaring voor te schotelen. Dat betekent dat de camera dynamisch wordt en zich achter je rechterschouder nestelt, zodat je beter kan mikken en de omgeving gemakkelijker in je kan opnemen. Je kan zelfs wandelen en schieten tegelijkertijd, iets dat lange tijd taboe was in deze franchise. Betekent dit vernieuwde spelmodel dat je net als in pakweg het actievolle Resident Evil 6 probleemloos een hele horde zombies aankunt? Niet bepaald. Doordat de zombies die je op je pad kruist zich niet altijd even voorspelbaar bewegen en bovendien meerdere kogels in het hoofd kunnen incasseren alvorens definitief het loodje te leggen, dien je te allen tijde op je hoede te zijn. Munitie is bijzonder schaars, dus elke aanvaring kan de laatste zijn.

Overleven is alles

Resident Evil 2 gooit over de hele lijn hoge ogen, maar maakt vooral indruk met zijn level design. Als Leon start je bijvoorbeeld in het plaatselijke politiebureau, een imposant landhuis met ontelbaar veel doorgangen die je langzaam maar zeker kan vrijmaken. Te allen tijde ben je op zoek naar items die je verder richting de uitgang kunnen brengen, maar een uiterst beperkte inventaris en de ingewikkelde structuur van de meeste puzzels zorgen ervoor dat dit niet altijd van een leien dakje gaat. Gepast navigeren – al dan niet met behulp van een met icoontjes volgestouwde plattegrond – is een must. Backtracken ook, iets dat door het regelmatig verplaatsen van vijanden of onverwacht opduiken van nieuw bloed eerder voor meer spanning dan verveling zorgt. Hier sloeg de paniek alvast meermaals toe.

Gebruik het politiebureau als blauwdruk voor de rest van de game en je beseft dat Capcom je een snelcursus geeft in hoe je precies een goed level in elkaar steekt. Overleven word je trouwens niet alleen door zombies moeilijk gemaakt, maar ook door monsters van een ander kaliber, creaturen die door de jaren heen een haast legendarische status gekregen hebben. De Licker blijkt nog steeds even weerzinwekkend, net een gevild mens op vier poten met een uit de kluiten gewassen tong die dodelijk kan toeslaan. Als je stil genoeg blijft, merkt het beest je niet op… maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Ook Mr. X duikt weer op, een emotieloze griezel in een regenjas, die je even hardnekkig op de hielen zit als het wezen uit It Follows. Het spreekt voor zich dat we hier slechts een tipje van de sluier oplichten, kwestie van de ervaring niet meer te vergallen dan nodig is.

Wauw-factor

De moeilijkheidsgraad van Resident Evil 2 valt zeker niet te onderschatten – af en toe lijkt het zelfs alsof je voor een onmogelijke uitdaging gezet wordt. Maar zelfs wanneer je schijnbaar zonder uitweg de dood in de ogen moet kijken, kan je niet ontkennen dat het er allemaal verdomd knap uitziet. Op grafisch vlak benaderen de met details volgestouwde omgevingen soms het fotorealisme, terwijl de personages en zombies je eveneens nooit het gevoel geven dat je maar een game aan het spelen bent. Het audio design verdient eveneens een pluim. Onheilspellende geluiden weerklinken altijd nét buiten je bereik en zorgen ervoor dat je je heel de game lang slecht op je gemak voelt. De hoek omdraaien blijft zo steevast een verdomd enerverende affaire. Ook het stemmenwerk breekt de ervaring nooit.

Conclusie

Schrijf het neer, zwier het op Facebook en schreeuw het van de daken: zombies zijn opnieuw griezelig! Capcom doet het namelijk weer: na het sublieme Resident Evil VII slaagt de uitgever er opnieuw in om een Resident Evil game op de markt te brengen die horror boven actie plaatst en het angstzweet als vanouds op de voorhoofden laat parelen. De remake van Resident Evil 2 vervangt met verve de vaste camerastandpunten uit het origineel door het dynamische derde persoonsperspectief uit Resident Evil 4. Het resultaat is een titel die altijd trouw blijft aan zijn roots, maar vooral ook die roots gebruikt als uitgangspunt om op alle vlakken beter uit de hoek te komen. De perfecte horrorgame is misschien nét te veel eer, maar Capcom komt dit keer toch verdomd dichtbij. George A. Romero zou als vader van de cinematische zombie trots zijn.

Pluspunten

  • Intrigerend verhaal
  • Indrukwekkend ontworpen levels
  • Derdepersoonsperspectief pakt goed uit
  • Altijd uitdagend
  • Visueel knap
  • Enerverend audio design

Minpunten

  • Durft wel eens te frustreren?

9.5