Review: The Walking Dead: The Final Season – Episode 3: Broken Toys – Het zou eigenlijk geen rol hebben mogen spelen, maar toch moet ik toegeven dat er bij het reviewen van de vorige aflevering van The Walking Dead – Suffer The Children – een vorm van weemoed in mijn schrijfsels sloop. Het idee dat je het laatste product van een gepassioneerd ontwikkelaar in handen hebt, doet toch iets met een mens. Naast weemoed weerspiegelde mijn cijfer toen echter ook een vorm van woede. Op dat moment gingen we er immers nog steeds van uit dat, als gevolg van het plotse faillissement van Telltale, Clementines verhaal hier abrupt afgebroken zou worden, zonder enige vorm van resolutie. Dat verdienden de fans niet. Meer zelfs, dat verdiende Clementine niet. Enter Skybound Games, de spreekwoordelijke ridder op het witte paard, die er nu voor zorgt dat de laatste twee afleveringen van de langlopende reeks toch het levenslicht zullen zien. Een goede zaak, zo blijkt.

Proactieve Clem

Suffer The Children eindigde met een bloederige aanval van de raiders op de school, waarin Clementine en haar groep getroebleerde jongeren zich schuil hield. De adolescenten slaagden er wonder boven wonder in om de smeerlappen van zich af te slaan, maar kwamen – zoals te verwachten viel – niet meteen zonder kleerscheuren uit het gevecht. Mitch kreeg een dolk in zijn keel – nét wanneer ik hem leuk begon te vinden, verdorie – en een stel anderen werd geboeid afgevoerd, klaar om onder dwang andermans oorlog te gaan voeren. Clementine zou Clementine niet zijn als ze dat zomaar over haar kant zou laten gaan. De jongeren nemen onder haar vurige aanvoering de wapens op, met slechts één doel voor ogen: hun vrienden bevrijden of nobel strijdend ten onder gaan gedurende de reddingspoging.

In aflevering 3 – Broken Toys – zien we met andere woorden onze helden en heldinnen nog eens proactief uit de hoek komen. Dit keer beperken Clementine en co zich niet langer tot verdedigen, maar kiezen ze voluit voor de aanval. Het resultaat is een aflevering die langzaam opbouwt naar een explosief einde; een episode die begint met het smeden van een plan, waarna we lange tijd deel mogen uitmaken van de noodzakelijke voorbereidingen, om uiteindelijk pas na lang wachten tot de eigenlijke actie over te gaan. Gekend voer voor fans van The Walking Dead dus, en dat geldt zowel voor beide TV-reeksen en de comics als voor de videogames. Telltale en Skybound nemen naar goede gewoonte hun tijd om hun verhaal te vertellen en deze keer is dat de juiste keuze. Op vlak van pacing zit het dus wel goed.

Nieuw bloed onder de zon

Het blijft sneu dat we de Telltale formule nooit in zijn geperfectioneerde vorm te zien zullen krijgen. In de vorige afleveringen zagen we de ontwikkelaar namelijk schoorvoetend enkele stapjes zetten op nieuw terrein: dat van de interactiviteit. Ik merkte dat ik als speler minder bij het handje genomen werd, kreeg af en toe de kans om zowaar een grotere omgeving te verkennen en mocht zelfs tijdens actiescènes al eens de volledige controle over Clementine opnemen. Dat laatste culmineerde in een rudimentaire, doch zeker niet onprettige shoot-out, waarin ik als Lara Croft avant-la-lettre zombies onder vuur mocht nemen met een boog. Dit lossen van de teugels voelde overwegend stroef aan – als een machine die na jaren inactiviteit langzaam weer in gang sputterde – maar de vernieuwing werkte verfrissend.

Broken Toys trekt deze lijn naar meer interactiviteit rustig verder door. Er zijn nog steeds objecten te verzamelen en Trophies te missen – opmerkelijk, als je bedenkt dat in de voorgaande seizoenen het bereiken van de aftiteling gelijk stond aan het behalen van de platinum trofee. De actiescènes zijn zoals altijd beperkt in aantal, maar Telltale (en Skybound?) blijven er wel in slagen om met originele scenario’s op de proppen te komen, die je als speler toch gegarandeerd op het puntje van je stoel houden. Mij is dit keer vooral het moment bijgebleven waarop je een groep zombies dient af te leiden zonder hen af te maken. De manier waarop je later in de aflevering ongemerkt een vijandelijke basis dient binnen te sluipen, is er ook één om in te kaderen. Actiescènes duren nooit lang, maar zijn wel steeds memorabel.

Kippenvel en hartspier

Toch haal je naar mijn gevoel het meeste uit deze aflevering wanneer je de franchise door en door kent. Fans van de comics zullen versteld staan van de manier waarop de Whisperers – die in Suffer The Children reeds kort de revue passeerden – in het verhaal verwerkt worden, en dan vooral op vlak van gameplay. In de TV-reeks hebben deze uiterst griezelige antagonisten dit jaar ook hun opwachting gemaakt, doch deze videogame uitvoering zet hun indrukwekkende verschijningen in een iets ander licht. De verwijzingen naar eerdere seizoenen – een droomsegment waarin Clementine een oude bekende tegen het lijf loopt is het onbetwistbare hoogtepunt van de aflevering – mogen er eveneens zijn. Wie de voorbije jaren emotioneel geïnvesteerd heeft in de reeks, wordt daar nu voor beloond en dat is knap.

Ouwe kwaaltjes

Ik blijf erbij dat dit vierde en laatste seizoen van The Walking Dead het visuele stijltje van de reeks tot het uiterste gedreven heeft. Nooit eerder leunden de graphics dichter aan bij de tekeningen van Tony Moore en Charlie Adlard; nooit eerder waren getekende beelden zo verdomd gruwelijk. Ook je oren zullen tevreden zijn: van de weemoedige, schaamteloos aan je hartspieren trekkende soundtrack tot het doorwinterde stemmenwerk… ik vond het moeilijk om negatieve punten op te tekenen. Helaas is de game op technisch vlak nog altijd geen meesterwerk. Ik merkte dit keer weliswaar minder ‘lag’ op gedurende de dialogen, maar telkens als ik er vanuit ging dat het probleem eindelijk opgelost was, werd ik bij het eerstvolgende gesprek weer hardhandig met beide voeten op de grond gezet. Jammer.

Conclusie

Veel nieuws valt er over Telltales The Walking Dead al lang niet meer te vertellen. Ook dit keer krijg je meer van hetzelfde voorgeschoteld, al was ik nu misschien iets meer gecharmeerd dan anders. Misschien is het omdat ik al bij al toch minder technische mankementjes bespeurde dan gebruikelijk. Misschien is het omdat ik als fan van The Walking Dead onder de indruk was van de manier waarop elementen uit zowel de eerdere seizoenen van de videogame als de comics in het verhaal verwerkt werden. Of misschien is het gewoon uit een soort van voorbarige nostalgie, een vorm van weemoed en treurnis om het teloorgaan van een ontwikkelaar die me ergens toch aan het hart ligt. Na vandaag wacht er nog één aflevering op me, één laatste afspraak met Clementine. En ja, ik zal stipt op tijd zijn.

Pluspunten

  • Proactief handelen
  • Meer interactiviteit
  • Verwijzingen naar eerdere seizoenen en de comics
  • Audiovisueel prima

Minpunten

  • Technisch nog steeds niet volmaakt

9.0