Review: Vane

Review: Vane – Zo af en toe komt er een titel uit die de spelers niet bij het handje neemt, maar hen meteen in het diepe gooit en het hem of haar lekker zelf laat uitzoeken. Sommige games gaan zelfs nog een stap verder en daarin wordt het verhaal niet uit de doeken gedaan door middel van gesproken tekst of cut-scènes. In die games vertelt het avontuur zelf het verhaal en dat kan zeer goed uitpakken, wat Journey natuurlijk bewezen heeft. Sinds de komst van die titel is er geen game meer geweest die dezelfde kwaliteit wist te brengen, laat staan te overtreffen. Friend & Foe doet nu een gooi met Vane, die exclusief voor de PlayStation 4 is verschenen.

Een klein beetje informatie

Het is een stuk uitdagender om een review te schrijven als het over een titel gaat waarin het de bedoeling is dat de speler er helemaal blind in gaat. Elk gegeven detail kan immers de ervaring verpesten. Je ontkomt er in een review echter niet aan om in ieder geval een klein beetje informatie te geven over wat je te wachten staat, maar we zullen proberen dit zoveel mogelijk te beperken. Waar het in hele grote lijnen op neer komt in Vane, is dat je de controle krijgt over een kind dat op sommige momenten ook in een vogel kan veranderen. Je komt terecht in een verlaten wereld, waarin jij op zoek moet gaan naar de diverse mysteries die deze huishoudt.

Goed en slecht

Het maken van een game die de speler weinig tot geen duidelijke informatie geeft over wat er aan de hand is en wat er moet gebeuren, is een grote opgave. Er moet immers met minder conventionele dingen hints gegeven worden om de gamer toch een beetje te sturen. Als dit goed gedaan wordt, dan kan dit voor een magische ervaring zorgen. De lijn tussen een goede en slechte game is met dit soort spellen erg dun. Is het voor de speler onduidelijk wat de bedoeling is, dan zorgt dit er voor dat ze doelloos rondlopen en zich gaan vervelen en/of van frustratie het bijltje erbij neer gooien. Het is dus zaak om net genoeg subtiele informatie te verschaffen, zodat de speler altijd het idee heeft dat hij of zij progressie boekt.

Helaas weet Vane dit niet helemaal voor elkaar te krijgen. Je zal tijdens je avontuur meerdere momenten tegenkomen waarop het simpelweg niet duidelijk is wat je moet doen om verder te komen. Dit komt soms doordat er totaal geen hint te vinden is en soms zijn er bijvoorbeeld objecten te zien die doen denken dat je hier gebruik van moet maken, maar waar uiteindelijk van blijkt dat het niet meer is dan opvulsel. Je zult af en toe dingen proberen die sowieso geen zin hebben, ook al leek dit op het eerste gezicht belangrijk. Hierdoor valt Vane eigenlijk direct door de mand. Dat is best wel jammer, want er zijn wel degelijk momenten en/of puzzels die wel aardig of gewoon goed zijn. Af en toe doet de game het wel goed om je te begeleiden, maar daar staan eigenlijk net zoveel momenten tegenover waarbij dat niet het geval is.

In stukjes

Wat ook niet het geval is, is dat de PlayStation 4-exclusive als één groot avontuur aanvoelt. Het voelt namelijk meer als een titel met losse levels. Dit komt doordat de puzzels heel erg verschillend zijn. Het is natuurlijk prima dat hier diversiteit in zit – want dat zorgt er voor dat de gameplay niet repetitief wordt – maar het vloeit niet echt lekker samen tot één geheel. Daar komt ook nog eens bij dat er geladen moet worden als je naar een nieuw ‘level’ gaat. Dit duurt ongeveer 10 seconden, waardoor je totaal uit de ervaring wordt gehaald. In het eerder aangehaalde Journey werd de ervaring nergens onderbroken, waardoor je dus veel meer het idee kreeg dat het één groot avontuur betrof. Met Vane heb je gewoon veel meer het idee dat de game uit fragmenten bestaat, die een overkoepelend verhaal moeten vertellen.

Goede score

Waar de game wel goed op scoort is op audiovisueel vlak. De bijzondere stijl van de graphics, die schaamteloos grove polygonen laat zien en dit mixt met een soort cell-shading, zorgt voor een zeer mooie wereld. De verschillende deuntjes die al dit moois vergezellen verhogen de sfeer en dat maakt het geheel nog mysterieuzer. Het sprookjesachtige geheel loopt alleen weer een deuk op door een tweetal redenen. De eerste is dat de game kampt met technische problemen. Zo kan het hoofdpersonage op sommige momenten door objecten en zelfs door de grond heen glitchen. Tevens zorgt het bewegen van de camera er op sommige momenten voor dat het beeld aardig begint te stotteren.

Het tweede probleem is dat de game wordt getoond in letterbox-formaat. Je hebt dus boven- en onderin het beeld een dikke zwarte balk. Dit is waarschijnlijk gedaan om een filmische ervaring te bieden, maar het komt de game niet ten goede. Je komt terecht in een grote wereld, maar doordat het beeld kleiner is voelt de omgeving juist heel verkrampt aan. De game wil af en toe ook de camera vlak achter de vogel zetten en dat maakt je zicht heel erg beperkt. Daardoor bestuurt de vogel weer heel slecht wanneer het de bedoeling is om het dier bijvoorbeeld op een tak te laten landen. In gedeeltes waar je het kind bestuurt wordt er regelmatig automatisch uitgezoomd en dat zorgt er weer voor dat de camera achter een object kan verdwijnen, en zo je zicht belemmert.