Review: Drowning

Review: Drowning – Er zijn tig redenen te bedenken waarom een game gemaakt wordt. De voornaamste is enerzijds (veel) geld verdienen en anderzijds de consument een goede vorm van entertainment bieden. Games kunnen echter ook een manier zijn om je gevoelens te uiten of om mensen kennis te laten maken met iets wat niet zo vanzelfsprekend is. De game Drowning vertelt het verhaal van een ontwikkelaar die in zijn jonge jaren geworsteld heeft met depressies en dat levert een erg persoonlijk avontuur op. Vergeet alle Triple-A producties, het bombastische en epische, Drowning is een summiere game die je in een uurtje een aangrijpend verhaal vertelt.

Doorloop de jonge jaren

In Drowning word je in de schoenen geplaatst van een jong jochie die door verschillende omgevingen loopt. Deze omgevingen weerspiegelen de jaren van zijn leven en dat begin in zijn achtste jaar en het loopt door tot vijf jaar verder. Elke keer als je een jaar voltooit hebt, dan zul je automatisch naar het volgende jaar gebracht worden en zo zal het verhaal zich gaandeweg ontvouwen. Het verhaal is persoonlijk en draait om mentale problemen dat op een subtiele manier gepresenteerd wordt aan de speler. Wat Drowning erg goed doet, is dat het verhaal op een persoonlijke manier gebracht wordt zonder daarin concessies te maken en dat geeft enige indicatie van hoe ernstig depressies kunnen zijn.

Met verschillende eindes kun je zelf invloed uitoefenen op hoe het verhaal eindigt en dat loopt uiteen van zeer triest tot wat positiever. Deze invloed oefen je uit door op de vastgestelde route een andere route te nemen, want op sommige plekken laat de game dat toe. Dat maakt de game ook de moeite waard om meerdere malen te spelen, zodat je de verschillende eindes kunt ontdekken. Fijn is dat de PlayStation 4 versie de mogelijkheid biedt om jaren te skippen, zodat je niet weer voor een groot gedeelte precies hetzelfde verhaal moet doorlopen, want hoewel er wat splitsingen naar het einde zijn, is de rode draad altijd hetzelfde.

Wandelen en lezen

Drowning is een walking simulator pur sang, want elke omgeving die je aandoet laat je van het begin naar het einde wandelen. Het verhaal wordt door middel van tekst voor je neus op het pad geplaatst en in feite loop je van regel naar regel om zo meer te weten te komen over wat de persoonlijke situatie is van het jongetje waarmee je speelt. Dit doe je de gehele game door en dus is er zo goed als geen gameplay te bespeuren in deze titel. Het is letterlijk van A naar B lopen, het verhaal volgen en een einde kiezen, hoewel dat in eerste instantie niet per se bewust gaat. De wandeling duurt ongeveer een uur, dus je bent relatief snel klaar, maar daar is de prijs van de game ook naar met slechts een paar euro.

Een walking simulator is eigenlijk de meest simpele vorm van een game, want je zult vrijwel nooit complexe situaties treffen. Het gevolg is wel dat de game daarmee automatisch voor een vrij klein publiek is, want van interactie is lang niet altijd sprake en als het verhaal je niet weet te boeien is het zonde van je geld. Weet dus heel zeker dat je aan Drowning wilt beginnen, want het heeft zo goed als niets te bieden. Qua gameplay althans, want het is qua verhaal wel erg interessant om te volgen. Ook omdat het zo’n persoonlijke weergave is van een daadwerkelijke individu. Overigens biedt de game wel wat collectables hier en daar, wat leuk is voor de Trophies.

De game is ook zeer gemakkelijk platinum te halen, want met anderhalf uur heb je alle Trophies te pakken. Dat is mede te danken aan de mogelijkheid om jaren te skippen, zodat je rechtstreeks naar je Trophy doel kunt gaan, wat zoal het ontdekken van andere eindes betekent. Voor de Trophy jagers is dit dus een uitstekende titel, maar dat terzijde. Toch kunnen we er niet omheen dat Drowning wat gemengde gevoelens oproept. Qua verhaal vertelling is het erg interessant en ook de omgevingen zijn best wel mooi vormgegeven wat aangevuld wordt met een mooie soundtrack. Allemaal positieve punten, maar daar tegenover staat wel dat het wat saai is qua gameplay. Je doet letterlijk niets anders dan van het begin naar het einde wandelen en dat is misschien iets te simplistisch.