Review: Conarium – H.P. Lovecraft is nu al meer dan tachtig jaar dood, maar zijn unieke stem blijft met haast overdonderende kracht door de entertainmentindustrie razen. Nergens is dat meer merkbaar dan in het moderne videogamelandschap, waar zowat elke horrortitel in meer of mindere mate schatplichtig is aan de grootmeester. Wij grijpen uiteraard elk excuus aan om Bloodborne te vernoemen, maar kregen eind vorig jaar bijvoorbeeld ook de rechtstreekse Lovecraft adaptatie Call of Cthulhu te verwerken en we mogen ons opmaken om binnenkort nogmaals tussen het visvolk te verzuipen in The Sinking City. Tussendoor krijgen we het niemendalletje Conarium voorgeschoteld en zelfs daar valt best wat te genieten. Volgt u even mee.

De Bergen van de Waanzin

Laten Call of Cthulhu en The Sinking City zich nog voornamelijk inspireren door de kortverhalen The Call of Cthulhu en The Shadow over Innsmouth, dan baseert Conarium zich quasi rechtstreeks op een ander geliefd werk van Lovecraft: At The Mountains of Madness. In dat inmiddels iconische verhaal trekken wetenschappers naar een gebergte op Antarctica dat hoger blijkt te zijn dan de Himalaya. Daar vinden ze – hoe kan het ook anders, dit is H.P. Lovecraft – de ruïnes van een oeroude beschaving en tastbaar bewijs dat de mensheid niet meer is dan een microbe in het allesziende oog van een woedende kosmos. Conarium profileert zich als een onofficieel vervolg en doet geen enkele poging om het wiel opnieuw te vinden.

Is dat erg? Niet echt. Lovecraft fans zullen zich prima vermaken op dit feest van herkenning, terwijl het plot van de game op zichzelf genoeg intrige bevat om ook Cthulhu leken een aantal uurtjes aan het scherm gekluisterd te houden. Jij kruipt in de huid van Frank Gilman, een wetenschapper die naar de Zuidpool is afgezakt om deel te nemen aan een reeks experimenten met betrekking tot het menselijke brein. Uiteraard loopt niet alles perfect zoals gepland. Wanneer je de game opstart, ontwaakt Gilman moederziel alleen op de Zuidpoolbasis, naast een gloeiend, haast buitenaards aandoend object. Buiten woedt een hevige sneeuwstorm, die vluchten onmogelijk maakt. Er schiet maar één route over: die van de waanzin.

Wat is er gebeurd? Waar zijn je teamgenoten? Wat dartelt daar toch steeds weg in je ooghoeken? De lijst met vragen is eindeloos; de antwoorden wachten ergens in de duistere onderbuik van het complex. Het zal niemand verbazen – en daarom telt het wat ons betreft ook niet echt als een spoiler – wanneer we melden dat het pad naar de waarheid langs ondergrondse ruïnes en ongoddelijke creaturen leidt. Gooi nog een paar cryptische visioenen in het mengsel en je krijgt een wel erg vertrouwd aanvoelende cocktail van Lovecraft elementen. En toch werkt het, omdat Conarium nooit de pretentie heeft om zijn (korte) speelduur onnodig uit te rekken en omdat de game wel erg goed is in het oproepen van een gevoel van totale isolatie.

And I would walk 500 miles…

We wijden het grootste deel van deze review aan het verhaal, omdat er eigenlijk over de rest van de game bitter weinig te vertellen valt. Conarium is een ‘walking simulator’ pur sang en draait haast volledig om het in elkaar puzzelen van de ettelijke Lovecraft elementen die de game rijk is. Die paar momenten waarop ontwikkelaar Zoetrope Interactive de interactiviteit probeert omhoog te schroeven, leveren gemengde resultaten op. Zo zijn de puzzels leuk, maar ze slagen er nooit echt in om de speler uit te dagen. Enkele korte achtervolgingen roepen dan weer vooral frustratie op wegens het hoge trial & error gehalte. Echt storen doet dit nooit, maar het verhaal blijft toch de voornaamste drijfveer om de controller in de hand te houden.

De behoedzame trektocht door de Zuidpoolbasis – en alles wat daaronder ligt – wordt evenwel interessant gehouden door een grafische prestatie die, gezien het kleine ontwikkelteam en de indiestatus van de game, best gezien mag worden. Prijzen gaat Conarium uiteraard niet winnen, maar de game presenteert wel op gepaste wijze een onheilspellende omgeving, inclusief natuurkrachten die je de pas afsnijden en diepe schaduwen waarin allerlei gespuis zich zou kunnen schuilhouden. Het audiodesign is ook prima en slaagt erin je dat ongemakkelijke gevoel te bezorgen dat elke fan van horrorgames achterna jaagt: het gevoel niet helemaal alleen te zijn. Alleen het overdreven dramatische stemmenwerk werkte op mijn zenuwen.

Conclusie

Als walking simulator met Lovecraft roots doet Conarium het lang niet slecht. Fans van de schrijver zullen de vele knipogen naar de inspiratiebron weten te waarderen, terwijl anderen zich met plezier bij de keel zullen laten grijpen door het geflipte narratief dat Zoetrope Interactive in elkaar gestoken heeft. De setting – een verlaten wetenschappelijke basis op Antarctica – is onheilspellend en pakt uit met een gevoel van isolatie om U tegen te zeggen. Als puntje bij paaltje komt, is Conarium evenwel geen homerun. Daarvoor pakken de pogingen om voor interactie te zorgen nefast uit en het overdreven dramatische stemmenwerk haalt je iets te vaak uit de ervaring. Het eindresultaat is degelijk, maar ook niet meer dan dat.

Pluspunten

  • Intrigerend verhaal met Lovecraft invloeden
  • Onheilspellende setting

Minpunten

  • Weinig (geslaagde) interactie
  • Overdreven stemmenwerk

7.0