Review: Metro: Exodus – Wie de vorige twee Metro games heeft gespeeld, weet dat dit games zijn die leunen op een sterk verhaal. Een verhaal dat weliswaar bol staat van de droefnis, maar waarin ook kameraadschap en loyaliteit als positieve eigenschappen de boventoon voeren. Bovenal gaven die games een goede weerspiegeling van hoe wij mensen onderling kunnen zijn als we in het nauw gedreven worden. Als we ergens zitten opgesloten in een donker Russisch metrostelsel bijvoorbeeld. Dan worden ook wij mensen allemaal dieren met de drang om te overleven en het enige wat dan nog geldt is de wet van de sterkste. Dat verhaal, dat over twee delen werd verspreid, wordt nu afgesloten met Metro: Exodus. Het slotstuk van deze trilogie waarin onderwerpen als kameraadschap en loyaliteit wederom naar voren komen, nu sterker dan ooit.

Terug naar waar het eindigde

Het verhaal van Metro: Exodus borduurt dus verder op het einde van het voorgaande verhaal. De situatie is aan het begin van de game weinig veranderd. De stille protagonist Artyom is samen met Anna, de dochter van kolonel Miller, en hij leidt een groep binnen de metro die zichzelf ‘The Order’ noemt. Artyom is het leven in de donkere metro echter zo stilaan zat aan het worden. Daarom gaat hij regelmatig – tegen het advies van kolonel Miller in – bovengronds op onderzoek uit of er ergens nog meer leven te bespeuren is. Niet zonder risico natuurlijk, want boven de grond is na de nucleaire ramp de omgeving vergeven van straling. De verschillende pogingen die Artyom onderneemt om de omgeving te verkennen, eisen dan ook steeds meer zijn tol en zijn partner Anna maakt zich daar geheel terecht zorgen over.

Het verhaal neemt een onverwachtse wending wanneer Anna op een keer meegaat met een bovengrondse expeditie. Dat is, zonder te veel te zeggen, het moment waarop het verhaal uit de startblokken schiet. Daarna gaat het snel en wordt duidelijk dat de groep mensen de metro van Moskou voorgoed achter zich zal moeten laten. Teruggaan is geen optie meer en dus is er alleen maar een weg vooruit. De tocht die ondernomen wordt leert je dat er bovengronds, verspreid over de rest van Rusland, nog best wat leven te vinden is. Dat betekent niet dat deze wereld nog in bloei is. Integendeel. Overal zijn de sporen zichtbaar die de grote ramp en de verschillende oorlogen hebben achtergelaten. Een desolate wereld kan er echter ook op zijn eigen manier prachtig uitzien.

Ongekend oog voor detail

Het is ongekend hoe mooi de troosteloosheid van de verschillende omgevingen in beeld wordt gebracht. Iets heel anders dan enkel die donkere nauwe gangen van de metro dus, want nu is het een behoorlijk grote open wereld. Metro: Exodus kent zonder de introductie en de finale tien verschillende hoofdstukken, die allemaal onderverdeeld zijn in verschillende seizoenen. Dat betekent dat je deze wereld in de winter, maar ook in de lente zult meemaken. Daardoor krijg je te maken met verschillende kleurstellingen en dat werkt verfrissend voor het oog. Sowieso wordt het oog goed verwend in deze game, want het is werkelijk ongekend hoe fraai en gedetailleerd alles er om je heen uitziet.

Zo reis je van de met witte ijspegels overladen flatgebouwen in de stad kriskras door een verdord woestijnlandschap naar een gebied met veel bos en witte besneeuwde bergen. Zo snel als hier beschreven, gaat het natuurlijk niet, maar zo heb je wel een idee wat voor een verscheidenheid aan omgevingen je zal tegenkomen. Een op het eerste oog verlaten en verdorde wereld lijkt niets aan te zijn, maar de game bewijst dat het wel degelijk z’n charme heeft. Voor de scherpe lezers, inderdaad. Op het eerste oog lijkt het Rusland van boven de grond verlaten, maar dat is het allerminst. Overal schuilt wel gevaar en daar kom je snel achter. Gevaar in de vorm van gemuteerde menselijke wezens, monsters, gemuteerde insecten of gewoon mensen. Mensen hebben zich net als onder de grond opgedeeld in facties en beheren allemaal een gedeelte van de wereld, waardoor er dus altijd gevaar loert want iedereen beschermt zijn of haar omgeving.

De omgevingen en het onheilspellende audiodesign

Welk type vijand je ook tegenkomt, ze zijn zeker niet dom en ze opereren ook nooit alleen. Op een dorre zandvlakte wordt het bijvoorbeeld heel vervelend om je van een aantal ‘watchers’ te moeten ontdoen wanneer er een zandstorm opdoemt. In bunkers en in een deel van de metrostelsels (ja, dat zit er ook nog steeds in) is het in het donker ook lastig vechten. Zeker als je al het geritsel van snel schuifelende garnalen en schorpioenen hoort. Het kwam regelmatig voor dat we toch even kippenvel kregen wanneer we om wat voor reden dan ook weer in een donker stuk terechtkwamen. In combinatie met de subliem gesitueerde omgeving doet ook het audiodesign daar een fraaie duit in het zakje. Juist het geluid zorgt ervoor dat alles op z’n eigen manier toch tot leven komt.

Elk gebied is daarin ook weer uniek. Het woestijnachtige gebied staat bekend om zijn zandstormen die je ook duidelijk hoort aankomen. Later in de lente hoor je de blaadjes van de bomen heen en weer wiegen. Wanneer jij je in de winter in een stedelijke omgeving begeeft, kan het weer lastig zijn om door te reizen terwijl je in een sneeuwstorm geraakt. In al deze voorbeelden hoor en voel je daardoor ook bijna echt het weer door je tv of headset heen. Dan hebben we het nog niet eens gehad over het geluid dat de verschillende wezens maken én het geluid van je wapens. Monsters die lijken op wolven en die je vanuit de verte hoort huilen: het klinkt precies zoals je zou verwachten en toch zorgt het voor spanning. Want van welke kant zouden zij je gaan aanvallen? Uit pure nervositeit schiet je met doffe en soms galmende knallen de kogelhulzen maar in het rond. Met andere woorden, werkelijk al het geluid van waar ook in de game, is een verrijking voor de ervaring die je beleeft. Het heeft invloed op je gemoedstoestand en is werkelijk fenomenaal!

Het leven op de trein

Voor een groot gedeelte zul je nu bovengronds bezig zijn, alsook een kleiner gedeelte in metrostelsels of in donkere gangen. Toch hebben we gedurende ons avontuur eigenlijk geen moment het verlangen gehad om continu ondergronds te zijn. De meer open werelden komen de game wat ons betreft ten goede. Hoewel je de vrijheid hebt om de wereld te verkennen op je eigen manier, zul je gezien de opzet van de missies nooit de weg kwijtraken. Toch weet de game het ‘Metrogevoel’ niet te verliezen ondanks de vrij drastische verandering van omgeving, wat knap genoemd mag worden. Ook het benoemen waard is dat er leven in de rijdende trein zelf is, die je regelmatig gebruikt in het avontuur.

Je bent nooit verplicht om gelijk op pad te gaan, want je kunt altijd even uitrusten in de trein en met de verschillende personages praten. Om vervolgens buiten op de trein even een sigaret op te steken en de omgeving al zoevend aan je voorbij te zien trekken. Het is het waard om zo even te blijven staan, omdat het gewoon interessant is om letterlijk te zien hoe het Russische landschap is opgedeeld en veranderd. Daarnaast is het ook leuk om in de trein aan te pappen met de kolonel, met Anna en met je andere kameraden. Zo kan je de kolenschepper even gaan helpen of je kan een praatje gaan maken met een klein kind en haar moeder. Het daaropvolgende moment wordt er muziek gemaakt en sta je weer een bruiloft mee te vieren. Alles kan en dat maakt de band van de groep waarmee je mee reist alleen maar hechter. Je voelt echt dat iedereen waar nodig voor elkaar door het vuur zal gaan.

Verzamel items en maak keuzes

Het is bij vlagen best gezellig, het leven in de rondtoerende trein, maar je zult regelmatig ook gedwongen moeten afstappen. Zoals eerder aangegeven zul je nergens waar je komt een warm welkom krijgen. Vijanden in welke vorm dan ook, die je tegenkomt zijn niet dom. Monsters, gemuteerde wezens of bandieten, het maakt niet uit. De vijandelijke AI is over het algemeen erg intelligent, want ze vallen in groepen aan en ze zullen je ook proberen te flankeren. Daarbij kan jij als speler verschillende strategieën toepassen. Dat zul je in veel situaties ook wel moeten, want als een dolle stier kogels verspillen heeft geen enkele zin. Kogels en bijvoorbeeld ook gezondheidskoffers liggen niet voor het oprapen, want je moet alles zelf maken. Voor het maken van items kan je onderweg je rugzak gebruiken of een werkbank, die je weer op verschillende plaatsen in de wereld kunt vinden. Het maken van items lukt alleen wanneer je genoeg onderdelen hebt gevonden en die zijn op te delen in twee soorten. Zo kun je zoeken naar moeren en vloeistoffen in flesjes.

Door die twee items weer met elkaar te combineer verkrijg je kogels, molotov cocktails, gezondheidskoffertjes en ook filters voor je masker. Dat laatste is zeker niet onbelangrijk, want de radioactieve straling bovengronds is erg hoog. Je wordt meermaals in een situatie geplaatst, waarin je voor pittige keuzes komt te staan. Voor je het weet kom je ergens terecht waar de radioactieve straling erg hoog is, maar waar ook veel vijanden jou tegelijk kunnen aanvallen. Zorg je er dan voor dat je meer gezondheidskoffertjes maakt, of maak je die ene filter die je weer net door dat stuk van het level heen loodst?

Kies je voor filters voor je masker, dan blijf je bijvoorbeeld weer met weinig kogels zitten terwijl er teveel vijanden overblijven. Indien mogelijk is het dan verstandiger om de stealth-tacktiek te gebruiken door achter vijanden langs weg te sluipen. In dat soort situaties zul je echt veel terechtkomen en dat zorgt ook voor dat authentieke Metrogevoel, want dat hadden de voorgaande games ook. Tevens valt aan te raden om de game op minimaal het niveau ‘Normaal’ te spelen, aangezien dat voor de juiste uitdaging zorgt. Frustrerende momenten zijn daarbij niet uitgesloten, maar die wegen niet op tegen de voldoening als je het lastige gedeelte succesvol doorloopt.

Je wapens onderhouden

Je zult telkens maximaal drie verschillende wapens bij je kunnen dragen, maar er zijn veel meer wapens te verkrijgen in de game. De game dwingt je ook om met enige regelmaat van wapen te veranderen. Wanneer een bepaald wapen leeg is en je ziet een ander wapen op de grond liggen, dan kan je niet anders dan dit wapen oppakken. Ook al betekent dat, dat je je vorige wapen moet laten liggen. Alle losse attachments van het vorige wapen kan je wel weer oppakken en meenemen. Verder zul je je wapens ook regelmatig moeten schoonmaken. Dat kan echter alleen op plekken waar een werkbank te vinden is en dat kost ook weer items die je hebt opgespaard, wat je dus voor nieuwe keuzes plaatst. Want ga je je wapen schoonmaken of besteed je je zuur verdiende items aan het maken van kogels, granaten en/of molotov cocktails? Tegelijkertijd is het schoonhouden van je wapens erg belangrijk, want doe je dat niet, dan zullen ze op een zeker moment ‘jammen’, waardoor de effectiviteit afneemt.

Verzamelen maar

Ter aanvulling op alles wat we nu besproken hebben, zijn er nog een aantal zaken het benoemen waard, omdat dit ook de ervaring doet versterken. Of omdat het gewoon handig is om te weten. Zo zul je je hartslag voelen via de controller naarmate je harder rent, wat een leuke feature is, maar op een gegeven moment zul je uitgeput raken, dus kijk daar erg mee uit. Ook loont het om in de wereld goed rond te kijken, niet alleen omdat het mooi is, maar ook omdat je tapes kunt vinden die je kunt afluisteren voor meer achtergrondinformatie. Aanvullend hierop kun je ook dagboeken vinden, die zeker het lezen waard zijn. We willen tevens nogmaals benadrukken dat je erg goed moet nadenken over welke keuzes je maakt. Ongeacht of dit gaat om iemand wel of niet neerschieten, iemand wel of niet helpen… al deze keuzes zijn uiteindelijk van invloed op hoe het verhaal voor jou zal eindigen.

Is het perfect?

De ervaring die we hebben gehad met Metro: Exodus is werkelijk uitmuntend te noemen. Toch moeten we wel aangeven dat er wat slordigheden zijn die ons opvielen, vijanden willen nog wel eens wat raar bewegen. Zo kwam het meer dan eens voor dat ze half de grond inliepen. Ook worden sommige objecten pas erg laat zichtbaar en de framerate zakt sporadisch wat in als het qua actie erg druk wordt op het scherm. Als laatste is het ook enigszins jammer dat het verhaal naar ons gevoel iets te abrupt eindigt, maar omwille van spoilers gaan we er verder niet op in. We hebben het hiermee even benoemd, want het viel op, maar weet dat dit de ervaring geenszins dusdanig negatief zal beïnvloeden. Daarvoor doet de game zoveel goed dat deze punten echt te verwaarlozen zijn.

Conclusie

Metro: Exodus is een post-apocalyptisch meesterwerk geworden. Zoveel is wel duidelijk nu we de hele game hebben doorgespeeld. De keuze om voor een meer bovengrondse open wereld te gaan pakt erg goed uit. Het typische angstige gevoel dat je nergens veilig bent blijft behouden in de game, ondanks dat de omvang fors is toegenomen. De personages zijn interessant en voegen wat toe aan het geheel, waardoor je een band met ze op zult bouwen en dat is een sterk punt binnen de ervaring. Grafisch is Metro: Exodus echt een parel en ook het audiodesign verdient een groot compliment. Je merkt aan alles dat er met liefde aan dit avontuur is gewerkt. Los van de kleine slordigheden die verwaarloosbaar zijn, is Metro: Exodus een dijk van een game geworden. Het biedt in z'n geheel een fantastisch avontuur dat je zeker gespeeld moet hebben.

Pluspunten

  • Game is grafisch een parel
  • Het audiodesign is fenomenaal
  • De voelbaar desolaat ogende wereld die toch leeft
  • Goed verhaal
  • Het gevoel dat je nergens veilig bent en moet overleven
  • Intrigerende personages
  • Keuzes hebben altijd consequenties

Minpunten

  • Sporadische framedrops bij drukke momenten
  • Kleine slordigheden
  • Het verhaal eindigt wat abrupt

9.0