Review: Massira

Review: Massira – Games zijn niet alleen bedoeld als puur entertainment; ze kunnen ook de spelers meer inzicht geven in een bepaald onderwerp. Zo zijn er bijvoorbeeld titels verschenen waarin psychoses centraal staan, die mensen meer hebben bijgebracht over dit onderwerp. Frost Monkey Games wil gamers laten ervaren hoe het is om als vluchteling te leven en dat doen ze door middel van de game Massira. Hierin speel je als Numi, een jong meisje dat samen met haar oma op de vlucht slaat, nadat haar ouders zijn omgekomen tijdens een onverwacht bombardement. Het plan is om vanuit hun moederland Syrië helemaal af te reizen naar Duitsland, om daar een nieuw en vooral vredig leven op te bouwen. Deze reis is alleen niet zonder gevaren.

Missie gefaald

Voor een game is het belangrijk dat het zijn doel niet voorbij streeft, maar helaas is dat wel het geval met Massira. Het was de bedoeling om de speler zelf te laten ervaren hoe het is om een vluchteling te zijn, maar daar slaagt het simpelweg niet in. Dit komt door verschillende dingen. Er wordt gebruik gemaakt van twee genres en deze lopen door elkaar heen, dit zijn puzzel en platform. Elk onderdeel staat echter op zichzelf in plaats van dat het één geheel vormt. Wat een doorlopend avontuur had moeten zijn, voelt nu aan als een game met aparte onderdelen, die weinig met elkaar te maken hebben. Ook qua verhaal loopt het niet lekker in elkaar over en daardoor krijg je totaal geen affiniteit met de hoofdrolspeelster.

Mario, is that you?

Wat wellicht nog het ergste is, is dat het voorkomt dat de geboden gameplay je totale ervaring bederft. Zo moet je op een gegeven moment op paddenstoelen springen om op of over huizen te gaan. Nu weet ik niet hoe het is om een vluchteling te zijn en wat zij meemaken, maar je kan mij niet wijsmaken dat dit één van de situaties is waar zo iemand in terecht komt. Het haalt de geloofwaardigheid compleet weg en dat komt de boodschap van de game niet ten goede. Nu is er wel zoiets als ‘dichterlijke vrijheid’, maar dit is wel heel extreem en kan simpelweg niet. Je hoort als ontwikkelaar dicht bij het verhaal te blijven en dan kan je niet doen wat je wil, helemaal niet als het om een game gaat met een serieus onderwerp.

Toch wel leuk?

Frost Monkey Games slaat de plank dus volledig mis als het gaat om het overbrengen van de boodschap, maar zijn de puzzel- en platformelementen op zich dan wel leuk? Ook hier draait het allemaal niet erg positief uit. Beiden zijn gewoon niet goed uitgewerkt. Het springen op de eerder genoemde paddenstoelen werkt bijvoorbeeld niet lekker en soms vragen sprongen tussen platformen om pixelperfecte sprongen. Als de besturing al niet optimaal werkt en het besturen van de camera erg gevoelig is, dan is dat natuurlijk vervelend. Ook qua puzzels is het niet veel beter. Regelmatig is het onduidelijk wat je moet doen om verder te komen, waardoor je meer op geluk verder gaat. Ook het samen moeten werken met je oma dat soms voorkomt, laat de game niet opleven. Er zijn af en toe wel wat onderdelen die aardig werken, maar als geheel is het gewoon onder de maat.

Te veel polygonen

Op grafisch vlak is het ook niet veel beter gesteld. Massira heeft een stijl die gebruik maakt van weinig polygonen. Dit komt wel vaker in games voor en ook al ziet het er simpel uit, het kan hele mooie, artistieke plaatjes opleveren. De ontwikkelaar van deze game vond het echter een goed idee om voor de personages toch wat meer polygonen te gebruiken dan normaal het geval is met deze minimalistische stijl. Helaas maakt dat de game er niet mooier op, want het oogt vooral erg vreemd en alles behalve artistiek. Het lijkt nu net alsof je een game speelt die in een heel vroeg stadium zit. Het klopt allemaal gewoon niet. Gelukkig weet de audio wel wat beter te scoren, maar hier heb je weer dat bepaalde stukken niet passen bij wat er op het scherm gebeurt.

Niet positief, of toch wel?

Over de speelduur van Massira valt helaas ook weinig positiefs te melden. Nou ja, dit is niet helemaal waar. De game is in anderhalf á twee uur uit te spelen en dat is iets aan de korte kant voor een game van dertien euro. De ontwikkelaar verlengt dit wel door je in de game op een gegeven moment een keuze te bieden, die ervoor zorgt dat je een ander level kan spelen. Het herspelen van de game wordt hiermee dus gestimuleerd, maar de grote vraag is natuurlijk of je dat wel wil. De game is nu niet bepaald een hoogstandje, dus de kans is groot dat je niet zal beginnen aan een tweede speelbeurt. De mogelijkheid is er echter wel en dan kan je natuurlijk ook het andere level spelen, dus dat is op zich een aardige extra.