Review: Eternity: The Last Unicorn

Eternity: The Last Unicorn – In Eternity: The Last Unicorn speel je als een vrouwelijke elf, die er op uit wordt gestuurd om een eenhoorn te redden. Deze beesten zorgen er voor dat je volk onsterfelijk is en als de eenhoorns uitsterven, dan is het ook gedaan met het oneindige leven van de elven. Dit verhaal is niet heel bijzonder, maar Void Studios wilde wel dat de game zelf dat zou zijn. De ontwikkelaar koos ervoor om van het spel een ‘klassieke RPG’ te maken. Zo zouden niet alleen de vele retro-gamers worden aangesproken, maar Eternity zou zich ook weer onderscheiden van de diverse actie-RPG’s van vandaag de dag. Het genre was vroeger namelijk een stuk toegankelijker dan dat het nu is, dus de gedachtegang van de ontwikkelaar is prima.

Een goed begin

Op papier klinkt Eternity: The Last Unicorn wel goed en als je aan het spel begint, krijg je een positieve eerste indruk. Je wordt in een lange hal geplaatst met een mooie glanzende vloer die de omgeving reflecteert. Deze scene ziet er best wel indrukwekkend uit en het hoofdpersonage laat zich redelijk goed besturen. Het gebruik van de gefixeerde camera lijkt in het begin ook geen probleem en het geeft de game zelfs een fris uiterlijk, doordat deze manier van toepassen tegenwoordig nauwelijks nog voorkomt. De eerste minuut krijg je ook het idee dat je een leuk avontuur tegemoet gaat. Alleen wordt die goede eerste indruk al snel teniet gedaan, want er is veel mis met de game. Sterker nog, er is heel erg veel mis met de game.

Het vechten

Het eerste waar je niet vrolijk van wordt is de combat. De besturing is gemakkelijk te leren, want je hebt een zwakke en sterke aanval en je hebt een knop om te ontwijken. Er zijn echter weinig combinaties en het vechten gaat erg stroef, waardoor het allesbehalve lekker speelt. Ook wil het regelmatig voorkomen dat je niet meer kan aanvallen nadat je ontweken hebt. Het enige wat je dan kan doen om dit teniet te doen, is wederom ontwijken. Er is dus een oplossing, maar het zal er veelal voor zorgen dat je onnodig doodgaat, aangezien je niet direct door hebt dat je niet kan aanvallen en je vijanden dus vrij op je in kunnen hakken. Dit is zeer frustrerend en zorgt ervoor dat er aardig wat scheldwoorden je mond zullen ontglippen.

Gelijke monniken, gelijke kappen

Waar je ook niet om zal kunnen lachen is dat het niet uitmaakt welke tegenstander je voor je neus krijgt, ze zijn allemaal even sterk. De aanvallen van vijanden die als kanonnenvoer moeten dienen zijn net zo sterk als die van de eindbazen die je tijdens je avontuur tegenkomt. Zoals je al hebt kunnen lezen kan je op sommige momenten niet aanvallen, maar het wil ook wel eens gebeuren dat je letterlijk wordt vastgezet door je tegenstanders. Je wordt dan omsingeld of in een hoek gedreven en ontwijken of weglopen is dan onmogelijk. Dan ben je letterlijk binnen een seconde dood. Kortom, je zult in deze game heel vaak het leven laten en dat komt niet door jezelf, maar door de tekortkomingen wat het speelplezier natuurlijk niet ten goede komt.

Lekker speciaal

Hetzelfde kan gezegd worden over de mogelijkheid om een zeer krachtige speciale aanval uit te voeren. Deze kan je uitvoeren als de desbetreffende meter vol is gelopen. Het is tof dat je hiermee meerdere vijanden tegelijk kunt uitschakelen en het lijkt ook de ideale manier te zijn om je uit een benarde situatie te redden. Heb je bijvoorbeeld maar weinig energie over en sta je tegenover een grote groep vijanden? Dan zou je denken dat dit je leven kan redden, maar het ligt ietsje anders. Het duurt even voordat deze speciale aanval wordt uitgevoerd en ondertussen ben je nog steeds kwetsbaar. Je moet er dus voor zorgen dat er geen tegenstanders in je nabije omgeving staan, anders kan je al dood zijn voordat je überhaupt je allesvernietigende aanval hebt ingezet. Dit is dus nog iets waar je je aan zult ergeren.

Het is niet goed

Het is wel duidelijk dat er met de combat van Eternity: The Last Unicorn heel veel mis is. Aangezien dit een groot onderdeel van de gameplay is, is het logisch dat je weinig tot geen plezier zult beleven aan de game. Maar we zijn er nog niet, want er valt nog meer op aan te merken. Zo kun je levelen, maar er is geen skilltree waar je gebruik van kunt maken. Ook zou je verwachten dat je sterker wordt, maar dat is niet per se het geval. Het kan zijn dat terwijl je in level stijgt, dat je aanvallen juist minder schade toebrengen of je moet heel lang op tegenstanders in blijven hakken om ze te verslaan. Hierdoor duren gevechten soms te lang, waardoor je nog meer kans hebt om oneerlijk het loodje te leggen. Waarschuw je huisgenoten en buren alvast maar als je Eternity gaat spelen, want je volledige scheldvocabulaire zal tijdens het spelen de revue passeren.

Twee verschillende personages, dezelfde problemen

Nu is er wel getracht om de speler wat variatie voor te schotelen in de vorm van een tweede personage: een mannelijke krijger. Als je deze gevonden hebt, zal de game tussen beide hoofdrolspelers schakelen om het verhaal te vertellen. Alleen loop je bij het andere personage tegen dezelfde tekortkomingen aan als bij de vrouwelijke elf. De krijger is wel wat krachtiger, maar daar is ook alles mee gezegd. De bewegingen van de twee helden lijken op elkaar en de stroefheid van de gevechten en alle eerder aangehaalde minpunten blijven van kracht. Gaandeweg het avontuur zul je wel mogelijkheden krijgen om verder te komen in het verhaal en die verschillen tussen de twee personages, maar dat maakt de game op zichzelf niet beter.

Ga uit het beeld!

Buiten de gevechten is het helaas ook niet veel beter gesteld met Eternity: The Last Unicorn. De gefixeerde camera geeft je het idee dat je een ‘ouderwetse’ game aan het spelen bent, dus hier slaagt de ontwikkelaar in z’n doel. Dit brengt echter een aantal problemen met zich mee. Zo wordt er soms van camerastandpunt gewisseld als je aan het vechten bent en dat is niet fijn. Hierdoor kan je bijvoorbeeld je vijanden totaal uit het oog verliezen. Op andere momenten kan je het hoofdpersonage weer niet zien, doordat er een tegenstander voor de camera gaat staan. Vooral als je tegen een groter monster vecht kan dit heel erg vervelend zijn, omdat je voor meerdere seconden geen idee hebt waar je bent.

Geen idee

Om je het idee te geven dat je een klassieke actie-RPG speelt, zul je ook moeten backtracken, maar Eternity: The Last Unicorn maakt het wel heel bont. Je bent haast continu heen en weer aan het lopen om voorwerpen te vinden, zodat je je reis kunt voortzetten. Wat ook erg vervelend is, is dat je vaak geen idee hebt waar je naartoe moet om vordering te boeken. Je bent regelmatig alle levels aan het afstruinen om te kijken waar je iets kunt vinden wat je verder kan helpen. Maar ook als je eenmaal het object gevonden hebt om verder te kunnen, dan is het regelmatig nog niet duidelijk waar je heen moet. Sowieso worden veel dingen niet goed uitgelegd. Zo legt de game niet uit dat de krijger aanvallen kan blokken en je krijgt het idee dat je door een bug bepaalde kisten niet kan openen. Achteraf blijkt weer dat kisten alleen geopend kunnen worden met één bepaald personage.

Is er nog iets?

Is er verder nog iets mis met Eternity: The Last Unicorn? Buiten ongeïnspireerde eindbazen zijn er nog meer zaken die niet kloppen. Zo kan de game er op het ene moment best mooi uitzien en op het andere moment totaal niet. Ook wil het wel eens gebeuren dat geluidseffecten oneindig blijven klinken. Verder zul je door de vingers moeten zien dat de game je geen extra waarschuwing geeft als je over een bestaande savegame heen wilt saven. Hierdoor is de kans vrij groot dat je per ongeluk een savefile verliest die je juist wilde behouden. Ook moeten we een dure upgrade niet negeren, die je in de game kunt kopen om je kracht of levensenergie te vergroten, die doet voor komen dat het van permanente aard is. Dit blijkt uiteindelijk helemaal niet het geval te zijn. Dus ja, er is een hoop met deze game mis.