Review: Tom Clancy’s The Division 2

Review: Tom Clancy’s The Division 2 – Zeven maanden na de gebeurtenissen in het besneeuwde New York ontvangen de agenten van The Division een noodoproep uit de hoofdstad van de Verenigde Staten, Washington DC. Hun hulp is daar nodig en dat brengt je als agent naar een andere stad. De drie aanwezige facties in de stad zaaien dood en verderf en niet alleen de burgers hebben er onder te lijden, ook de Amerikaanse overheid staat op het punt om te vallen. Met de skills die je hebt kan je echter weerstand bieden tegen het dreigende gevaar en dat luidt een nieuw avontuur in.

De eens zo mooie stad…

Washington DC is helemaal vervallen nadat het virus razendsnel om zich heen heeft gegrepen. De complete infrastructuur is veranderd in een chaos, openbaar vervoer rijdt niet meer, voertuigen zijn uitgebrand of niet meer te gebruiken en de natuur heeft de vrije loop gekregen. In de buitengebieden zie je veel afzettingen, restanten van overheidscontroleposten toen het net uit de hand liep en nederzettingen. In de binnenstad is de chaos nog groter, met overal rommel op straat, verlaten voertuigen, lege gebouwen en nog veel meer. Duidelijk is dat het virus ontzettend veel schade heeft aangericht en hoewel Washington DC niet meer die mooie stad van weleer is, heeft deze nieuwe variant ook zeker zijn charme.

Het is misschien niet zo indrukwekkend als het New York uit het eerste deel, maar toch zul je met plezier in de Amerikaanse hoofdstad rondlopen. Er is overal wel wat te zien, er overal wel wat te doen en het gevaar ligt werkelijk overal op de loer. Ubisoft heeft de stad – die niet eens heel erg groot is – helemaal volgepropt met activiteiten. Je kunt op zoek gaan naar SHD caches, wat de gemakkelijke ‘opdrachten’ zijn, maar ook tref je controlepunten die beheerd worden door de facties en die je terug kunt veroveren. Of wat te denken van propagandamiddelen die je kunt uitschakelen? Daarnaast biedt de game tig zijmissies en natuurlijk een reeks hoofdmissies die je allemaal kunt spelen. Aan één ding heeft The Division 2 absoluut geen gebrek en dat is content, want waar je ook komt, er is altijd wat te doen.

In de verschillende wijken tref je veilige locaties aan die je zult moeten bereiken om het te unlocken, zodat je daar naartoe kunt snelreizen. Zo’n ‘safe house’ dient als middel om je wapens en items op te bergen, matchmaking te starten, nieuwe informatie te vergaren en meer. Dit zijn de wat kleinere locaties waar je veilig bent, maar ook tref je in de stad nog grotere nederzettingen aan en die zijn een stuk interessanter. Hier kun je mensen rekruteren die je via het Witte Huis toegang geven tot nieuwe onderdelen van de game, zoals een clan, de Dark Zone en meer. Tevens kun je hier aan projecten werken, wat zoveel betekent als bepaalde doelstellingen voltooien en loot inleveren, waarmee de nederzetting verder uitgebouwd kan worden. Het resultaat is naargelang je dit doet, dat de nederzetting in kwestie ook op zal bloeien en dat ziet er mooi uit. Kortom, je hebt effect op de nabije omgeving.

Van hot naar her

Het verhaal van The Division 2 heeft niet zo heel erg veel om handen. Je krijgt een reeks van hoofdmissies voor je kiezen en elke missie heeft zo z’n eigen achtergrondverhaal wat een reden voor je acties geeft. Dat wordt veelal via de radio aan je uitgelegd en als je in een team speelt, dan zal je daar niet heel erg op letten. Zo nu en dan krijg je tussendoor nog wat cut-scènes te zien die het geheel wat meer vormgeven, maar voor de rest is het allemaal niet heel bijzonder. Het geeft een aanleiding voor wat je doet, maar verder is het verhaal eigenlijk verwaarloosbaar. Wel krijg je snippers achtergrondinformatie mee door radio’s op te pikken en bijvoorbeeld echo’s te bekijken, maar ook dat is niet heel erg spannend.

Wat wel erg spannend kan zijn, zijn de missies die je tijdens het avontuur voorgeschoteld krijgt. Je loopt letterlijk van hot naar her, omdat voertuigen niet beschikbaar zijn, en dat brengt je naar alle uithoeken van de stad. Veel van de hoofdmissies zullen ook plaatsvinden op bekende locaties en die zijn de moeite waard. De doelen per missie wijken niet heel erg van elkaar af, want veelal komt het neer op iets ophalen, iemand bevrijden of beschermen en meer van dat soort simplistische opdrachten. De doelstellingen zijn ook een beetje inspiratieloos, maar dat geldt niet voor de omgevingen. Ubisoft excelleert in het aanbieden van gevarieerde omgevingen in de game, want de ene locatie is nog mooier en gaver ingevuld dan de andere.

Het zijn echt de missielocaties die de enigszins repetitieve doelstellingen doen verbloemen, want telkens ben je weer benieuwd naar wat de game je gaat voorschotelen. Het wandelen door de stad is nooit een straf, omdat er overal wel wat te beleven valt. Keer op keer weet The Divison 2 je te verrassen met het interieur van de gebouwen die je bezoekt. De locaties, invulling en variatie in omgevingen zijn een absolute plus, want dat brengt de echte variatie in de game en dat zal nooit gaan vervelen. Ook niet als je een locatie voor de tweede keer bezoekt om missies te herspelen of in de endgame content, waarin je weer met nieuwe vijanden te maken krijgt die voor verandering in gameplay zorgen.

Looten maar

Ubisoft heeft ook goed begrepen hoe een looter shooter werkt, want waar je ook komt… werkelijk overal kan je loot oppikken. Dit loopt uiteen van voedsel tot bouwmaterialen en na het verslaan van vijanden krijg je allemaal gear items en wapens. De game blijft continu nieuwe loot naar je gooien en daardoor zul je aan de lopende band je complete set veranderen. Dit gaat in eerste instantie op basis van level en elk item van een hoger level heeft veelal betere defensieve of offensieve statistieken. Maar ook kan het zijn dat het niet zoveel verschilt, maar dat een item specifieke buffs heeft die weer voordelig kunnen werken. Met een grote verscheidenheid aan items en wapens zul je de hele game door je personage aan het customizen zijn, wat eventueel nog specifieker kan door bepaalde zaken te craften. Kortom, hierdoor ben je telkens voorbereid op de strijd die komen gaat.

Als je eenmaal level 30 bereikt hebt en je stapt de endgame content in, dan zijn alle facties naar de achtergrond geschoven, omdat ze plaats hebben moeten maken voor de Black Tusk. Dit is een elite factie die bestaat uit soldaten die beduidend sterker en ook wat slimmer zijn. Het gevolg is dat je eigenlijk alles opnieuw mag doen, omdat de Black Tusk letterlijk alles heeft bezet. Hier zijn vervolgens verschillende Tiers aan gekoppeld en zo zul je gaandeweg het spelen steeds verder in de endgame content geraken. Hieronder vallen bijvoorbeeld ook de Strongholds die je weer opnieuw kunt doen, maar hierbij telt dan wel het gear level dat je hebt veel zwaarder mee. Daar waar de items en wapens in de ‘gewone game’ nog gekoppeld zijn aan levels, is dat in de endgame aan het gear level. Dat betekent dat je vooral moet kijken naar wat de statistieken zijn betreffende de offensieve en defensieve waardering.

Het werkt in feite vergelijkbaar als het Light Level in Destiny en door tegen de Black Tusk te blijven spelen zul je nieuwe items, wapens en meer vrijspelen, die zorgen dat je algehele ‘Gear Score’ stijgt. Zodra dat verder stijgt kun je aan nieuwe activiteiten deelnemen en zo steeds een hogere World Tier bereiken, dat ongetwijfeld wordt afgesloten met de Raid die later toegevoegd zal worden. De endgame content is iets waar tijdens de ontwikkeling van The Division 2 erg veel nadruk op heeft gelegen en dat is overduidelijk merkbaar. Nu heeft de game op zichzelf al veel content te bieden en na het bereiken van level 30 begin je in feite met een schone lei, omdat alles weer bezet is. Dat klinkt als een wat gemakkelijke invulling van de game om spelers bezig te houden, maar de werkelijkheid ligt gelukkig anders.

Black Tusk

De Black Tusk is een veel meer geavanceerde factie die beschikt over allerlei skills, zoals aanvalsrobots, drones en meer. Ineens krijg je ten opzichte van de gewone facties uit de game te maken met veel beter aanvalsmateriaal en dat zorgt er ook voor dat de uitdaging best wel toeneemt. Belangrijker is nog dat de AI ook wat intelligenter opereert, want de Black Tusk haalt veel minder rare fratsen uit dan de andere facties, waarover zo meteen meer. Gezien deze factie ook veelvuldig gebruik maakt van gadgets, is samenwerken nog belangrijker in deze situaties. Stem het gebruik van je eigen gadgets – skills genoemd in deze game – op elkaar af, positioneer statische skills efficiënt en gebruik alles wat je tot je beschikking hebt op de juiste momenten door met elkaar te overleggen.

Tactiek speelt nu een veel belangrijkere rol tegen de Black Tusk en dat geeft de game echt een meerwaarde. Sterker nog, het spelen tegen de Black Tusk is eigenlijk leuker dan het spelen tegen de andere facties in de game. Het spelen levert je ook telkens nieuwe loot op en daarmee wil je je eigen build steeds verder optimaliseren, met als gevolg dat je telkens net wat beter voor de dag komt. De game biedt daartoe voldoende activiteiten, wat de endgame content dus een lang leven zal geven. Ook omdat Ubisoft beloofd heeft de game veelvuldig uit te breiden met nieuwe content en meer, dus hetgeen ontbrak qua endgame in het origineel, is nu wel op een correcte manier aanwezig in deel twee.

Opnieuw beginnen

Doordat de focus deels verschoven is naar de endgame content bekroop ons wel een beetje het gevoel dat de eerste 40 uur spelen er niet zoveel toe doen. Zoals al aangegeven begin je eigenlijk vanaf nul opnieuw in de endgame, omdat alles in de wereld gereset wordt. Helemaal zinloos is het natuurlijk niet, want je hebt skills vrijgespeeld, perks vrijgespeeld en je hebt je personage mogen ontwikkelen. Die ontwikkeling heeft – buiten je level om – verder niet echt veel invloed op de endgame content, omdat de waardering van items, wapens en meer op de schop gaat bij de introductie van de Black Tusk. Het voelt een beetje aan alsof er twee games in één zitten, dus een iets betere aansluiting had niet misstaan.

Dat is overigens een klein puntje waar we verder niet al te zwaar aan tillen, want wat The Division 2 je presenteert qua content, endgame content en algehele ervaring is zeer solide. De basis die gelegd wordt is uitstekend en geeft een prima uitgangspunt voor toekomstige content. Dat betekent echter niet dat alles in orde is in de game, want hoewel we enorm veel plezier hebben gehad, heeft Ubisoft nog wel wat werk aan de winkel. Zo is de balans voordat je de endgame content ingaat regelmatig ver te zoeken, wat afhankelijk is van de samenstelling van je team. Als je met één iemand samenspeelt, ongeacht het level van de spelers, dan is de game erg goed te doen. Misschien is het zelfs wel wat makkelijk.

Speel je met drie man waarbij de levels uiteenlopen van 10 tot en met 30, dan zal alles geschaald worden naar een hoger level. Dat betekent meer vijanden, die ook sterker zijn en je richt meer schade aan. Tegelijkertijd ben je wel een heel erg makkelijk doelwit, want als een vijand een beetje goed mikt, dan leg je in no-time het loodje. Zeker als mêlee vijanden op je afkomen, dan ben je na één tik al uitgeschakeld, terwijl dat andersom veel meer inspanning vereist. Dit kan voor best wat frustratie zorgen, dus belangrijk is om met een vast team te spelen dat gelijkwaardig is in level, want het opschalen gaat niet helemaal goed. Met vier man in een team is het ietsje beter te behappen als de levels erg veel van elkaar verschillen, maar duidelijk is dat in dit soort situaties momenteel een tweespelerteam de way to go is.

Wat doet hij nou?

De AI is in The Division 2 echt een zorgenkind, want dat vormt voor ons het allergrootste minpunt. Gelukkig maakt de endgame het enigszins goed, aangezien de Black Tusk een stuk intelligenter opereert, maar dat neemt niet weg dat de andere drie facties bestaan uit idioten. Ze rennen continu paniekerig heen en weer zonder dat ze echt een doel voor ogen hebben en dat gaat zo ontzettend snel, dat het onrealistisch is. Daarnaast hebben veel vijanden niets meer om voor te leven, want ze gedragen zich suïcidaal door telkens op je af te blijven rennen. Er zit geen enkele vorm van tactisch inzicht in, want zeer regelmatig flanken ze je en komen ze gewoon achter je staan. Meer dan eens zijn we omgekomen omdat een vijand plots achter ons verscheen en ons zonder problemen onder vuur kon nemen.

Maar ook mensen die aan jouw kant meestrijden gedragen zich als volstrekte randdebielen. Ze rennen overal naartoe, zoeken de directe confrontatie met veel te sterke vijanden en anticiperen niet op inkomende aanvallen. Zo nu en dan moet je ze beschermen en dat kost meer moeite dan eigenlijk nodig is, wat puur aan hun gedrag te wijten valt. Waar de AI dan weer subliem in is, is dat ze van werkelijk absurde afstanden granaten en molotov cocktails precies raak kunnen gooien. Zelden zie je ze een fout maken met hun worpen wat een beetje afbreuk aan de ervaring doet. Maar als het dan fout gaat, dan komt dat doordat ze niet helemaal doorhebben dat er een object voor hun neus staat. Zo hebben we regelmatig vijanden tegen een muur aan zien schieten of beter nog, een granaat op een muur zien gooien om vervolgens zelf te sterven.

Dat de AI niet optimaal is constateerden we al in de preview en daar is duidelijk niets aan veranderd, wat oprecht jammer is. Die AI roept onnodige frustratie op en kan het plezier bij momenten wat bederven. Ook de user interface is wat rommelig en onoverzichtelijk, voor sommige opties moet je goed zoeken en het is ook allemaal vrij klein weergegeven. Verder kent de game vrij veel pop-in, wat natuurlijk niet zo netjes is en de game wil ook nog weleens crashen, wat helemaal irritant is. Maar de game zet je na het opnieuw opstarten vaak wel gewoon terug op de plek waar je was, dus progressieverlies blijft op deze manier beperkt. Afsluitend moeten we de game nog prijzen voor het geluid en dan met name de muziek, want die is bij momenten echt fantastisch. Het is spannend, opzwepend en klinkt erg goed bij de actie.