Review: The Walking Dead: The Final Season – Episode 4: Take Us Back

Review: The Walking Dead: The Final Season – Episode 4: Take Us Back – Dit was het dan. Het avontuur van Clementine in het land van de levende doden zit erop. Meteen ook het laatste wapenfeit van Telltale – een productieve, doch geplaagde ontwikkelaar die zijn problemen lang aan het publieke oog wist te onttrekken, maar er uiteindelijk toch niet in slaagde om het hoofd boven water te houden. Het is best een vreemd gevoel, weten dat je hierna nooit meer in de huid van Clementine zal kruipen, een personage dat vier spelseizoenen lang de tijd kreeg om vakkundig je hart te veroveren. Toch is die finaliteit dé reden waarom “Take Us Back” een hoogtepunt in de geschiedenis van The Walking Dead geworden is. De game bezorgt fans immers iets waar de TV-reeks nog geen enkele keer in geslaagd is: closure.

One last time

Na het explosieve einde van de vorige aflevering bleef de speler vooral achter met een gevoel van onzekerheid. De ‘Missing In Action’ status van de meeste personages loog er niet om. Clem en co slaagden er weliswaar in om de boot en thuisbasis van Lily en haar kompanen op te blazen, maar geraakten vervolgens zelf niet op tijd van het vaartuig af. “Take Us Back” pikt de draad weer op waar Telltale en Skybound hem de vorige keer lieten vallen en dropt Clem en surrogaat-zoon AJ onmiddellijk in een roestige reddingssloep, die recht in de armen van een hele meute hongerige ondoden dreigt te vallen. Een hele resem aan quick-time events later ben je herenigd met je nog levende vrienden en kan de lange rit huiswaarts beginnen.

De titel van deze allerlaatste aflevering dekt de lading perfect: Clem dient haar kameraden weer naar het voormalige schoolgebouw te gidsen, dat inmiddels wel heel erg als ‘thuis’ is gaan aanvoelen. Dit is uiteraard makkelijker gezegd dan gedaan. De explosie van het schip heeft de aandacht van elke zombie in een radius van ettelijke kilometers getrokken en deze horde dreigt onze jonge helden te overspoelen. Tot overmaat van ramp lopen er ook nog enkele overlevenden van Lily’s bende rond en deze heerschappen zijn uit op wraak. Voeg hier een ethisch debat met ex-whisperer James aan toe en gooi de verloren gewaande Minnie als ontsteker in het kruitvat, en je hebt alle ingrediënten voor een zenuwslopende finale.

Veel te vroeg volwassen

En zenuwslopend is “Take Us Back” zeker, al gaat het slotakkoord van Telltales The Walking Dead vooral ook door merg en been. Of Clementine de aflevering al dan niet overleeft – toch dé hamvraag – mag je uiteraard zelf ontdekken. Wel heeft Telltale een voor hen eerder unieke manier gevonden om je het gevoel te geven dat eerder gemaakte keuzes het nodige gewicht meedragen. AJ is méér dan ooit de spilfiguur van de reeks. Hij zal Clem vroeg in de aflevering vragen om hem zijn eigen beslissingen te laten maken en vervolgens de belangrijkste dilemma’s zélf oplossen – allemaal op basis van de levenslessen die jij hem eerder als Clem aangeleerd hebt. Dat dit al snel hartverscheurend wordt, had je zelf ook wel kunnen voorspellen.

Dit – én de immer aanwezige wetenschap dat elke quick-time event, dialoog of keuze Clementines laatste kan zijn – is meteen het belangrijkste element van “Take Us Back”. Je voelt het einde van de reeks naderen en kijkt dan ook met plezier de mankementen die The Walking Dead altijd geplaagd hebben door de vingers. Nog steeds blinkt de game uit in een gebrek aan interactiviteit, al zijn de regelmatig terugkerende segmenten waarin het spel kort verandert in een schietgalerij welkom ter afwisseling. Tijd voor lange gesprekken of exploratie is er dit keer niet, gezien Skybound ervoor gekozen heeft om het einde van de reeks op een verschroeiend tempo te presenteren. Een begrijpelijke keuze, die uiteindelijk goed uitpakt.

Eindigen in schoonheid

Ligt het aan het feit dat een andere ontwikkelaar de game afgewerkt heeft? Het begint er zowaar op te lijken. “Take Us Back” is net als de vorige aflevering op technisch vlak prima. Ik merkte door mijn playthrough heen geen framerate problemen op en zelfs het gestotter van de game voor het nemen van belangrijke beslissingen was nergens te bekennen. Mooi om te zien dat iemand de technische kant van een Telltale game eindelijk heeft weten te perfectioneren, ook al is het slechts op de valreep. Grafisch blijft het duistere comic book stijltje intrigeren, terwijl ik ook op het gebied van audio weinig aanmerkingen heb. De stemacteurs geven stuk voor stuk nog één keer het beste van zichzelf en voorzien de game van extra geloofwaardigheid.