Review: Darkwood

Review: Darkwood – Nyctohylofobie, oftewel een angst om ’s nachts in bossen te vertoeven, is misschien een term die je nog nooit gehoord hebt, maar tegelijk ook een angst die te begrijpen valt. Alleen de duisternis moeten trotseren in een uitgestrekt woud is immers niet meteen een te benijden situatie. Wie van het idee op zich nog geen kriebels krijgt, raden we de gelijknamige redditpagina aan, waar diverse foto’s zichtbaar bewijs leveren van de benauwde taferelen die nachtelijke bossen op je netvlies kunnen branden. Of speel gewoon Darkwood, het laatste enkeltje nachtmerrie in indieformaat dat wij hier te spelen kregen. Voor de horrorfans en doorzetters onder ons alvast een vooruitblik: die game is meer dan de moeite waard.

Silent Wood

Een klein, naamloos dorpje wordt door een bovennatuurlijk woud aan het oog van de rest van de wereld onttrokken. Tot overmaat van ramp heeft in het dorpje een uiterst dodelijke plaag meedogenloos om zich heen gegrepen. Het ziet ernaar uit dat ontsnappen niet meteen tot de mogelijkheden behoort. Tussen al dit dood en verderf ontwaak je in het hol van de leeuw – in dit geval een dokter met een moordlustig kantje. Hij is wanhopig op zoek naar een uitweg en blijkt bereid om hiervoor over lijken te gaan. Je kan hem niet helpen en slaat halsoverkop op de vlucht. Dan: rennen tot je erbij neervalt. Het dichtstbijzijnde huis in duiken en alle ingangen barricaderen. Je lijkt veilig… tot de nacht valt en je plots de dood in de ogen kijkt.

Klinkt het bovenstaande vaag? Dat is het ook en veel verandert daar in de loop van de game niet aan. Niet dat we dit erg vinden. Darkwood deed ons regelmatig terugdenken aan de eerste Silent Hill games, met zijn subtiele vertelsels die steevast nét te weinig informatie bevatten om je een duidelijk plot voor te schotelen. Jij bent de ‘Stranger’, zowel in-game als daarbuiten een nobele onbekende, en zoekt een weg uit de claustrofobische omhelzing van het vervloekte woud dat het dorpje in zijn greep houdt. Het minimalistische verhaal beklijft van begin tot einde, onder andere dankzij de cast vol bizarre personages die je tegen het lijf loopt. Ontwikkelaar Acid Wizard laat je ook hier vaak in het ongewisse en dat maakt de game alleen maar onheilspellender.

Noisy Wood

Uiterlijk kan bedriegen, zo blijkt. Darkwood is een top-down horrorgame met graphics die wel wat weg hebben van de retrolook die games als Lone Survivor en 2Dark reeds op ons afvuurden. Fotorealisme moet je in Darkwood dus niet verwachten, maar dit doet allerminst afbreuk aan de ervaring. Het getekende stijltje dompelt de game in een soort enerverende weemoed, die zich vanaf de eerste seconde onaangenaam onder je huid nestelt. Details in de omgeving worden enkel onthuld wanneer ze zich in het zicht van de Stranger bevinden, wat betekent dat het duistere woud zijn geheimen pas prijsgeeft wanneer je er vlakbij bent. Dit maakt exploratie enorm spannend, getuige daarvan de zichtbare slijtage op het puntje van onze stoel.

Het audiodesign draagt enorm bij aan deze oh zo cruciale spanningsboog. Je kan maar één richting uit kijken, maar je hoort wel te allen tijde onheilspellende geluiden rondom je. Het woud komt echt tot leven en het level design maakt daar volop gebruik van. Beeld je het volgende scenario in: je brengt gebarricadeerd in een blokhut de nacht door. Je hebt de slaapkamer uitgekozen om het ochtendgloren in af te wachten, maar het licht is beperkt en je kan uiteraard niet door muren kijken. Dan hoor je plots je barricades rammelen. Er wordt op een deur geklopt. Glas breekt. Objecten schuiven heen en weer. Iets gromt in een aangrenzende kamer. Je ziet niets, maar weet dat de dood overal om je heen zit. Darkwood is horror pur sang.

Darkest Wood

We moeten het toegeven: Darkwood is best griezelig. En naast het audiovisuele aspect – dat zoals hierboven besproken zonder twijfel het beste element uit de game is – leent ook de gameplay zich daar best voor. Overdag trek je erop uit om de omgeving te verkennen, grondstoffen te verzamelen en klusjes op te knappen voor het handjevol mensen dat nog ademhaalt. ’s Nachts schuil je in één van de huizen, terwijl je de uren aftelt en hoopt dat je barricades en vallen stand zullen houden tegen de onzichtbare dreiging die buiten de plak zwaait. Soms haal je het, soms niet. Maar wat er ook gebeurt, het zweet zal op je voorhoofd parelen wanneer je de opkomende zon met een zucht van opluchting begroet.

Darkwood presenteert de speler ook met een fikse leercurve en uit de kluiten gewassen moeilijkheidsgraad. De normale speelstand heeft goed naar games als Dark Souls gekeken. Je respawnt nadat je het loodje gelegd hebt, maar laat wel half je inventaris achter op je sterfplek. Hogere moeilijkheidsgraden beperken je levens of zadelen je op met permadeath. Welke moeilijkheidsgraad je ook kiest, Darkwood zal regelmatig frustrerend uit de hoek komen. De Stranger laat zich niet bepaald handig controleren, wat in gevechten wel eens erg irritant kan zijn. De game neemt je ook niet bepaald bij de hand en dat zorgt bij vlagen toch echt voor onnodig gevloek. Of hoe Darkwood volgens ons enkel doorzetters zal kunnen bekoren.