Review: Etherborn

Review: Etherborn – Escher was een briljant kunstenaar die vooral bekend staat om zijn ingenieuze en moeilijk te doorgronden tekeningen. Hij wist met zijn bijzondere kijk op het canvas de meest vreemde connecties te leggen in afbeeldingen die zowel niet als wel kloppen, wat het werk buitengewoon fascinerend maakt. Zijn werk heeft vaker ter inspiratie gediend voor games en hoewel Etherborn niet direct hiervan afgeleid is, kunnen we niet ontkennen telkens aan Escher te hebben moeten denken tijdens het spelen. Ruimtelijk inzicht van het niveau Escher gecombineerd met platform gameplay moet je aan het denken zetten en dat lukt… maar helaas voor korte duur.

Een verhaal dat… tja

In Etherborn word je gedropt in een dromerige wereld en tussen de levels door wordt er een verhaal uit de doeken gedaan. Dat verhaal gaat over het leven en het ontstaan daarvan, of zoiets. Laten we dus gelijk dat element uit de weg halen, want daar hoef je het niet voor te doen. Nu kunnen we interessante, complexe verhalen zeker waarderen, maar in Etherborn is het dermate vaag dat je al snel zoiets hebt van: “laat maar”. Nu is dat verhaal ongetwijfeld bedoeld om je een mooie boodschap mee te geven en om de gameplay secties te verklaren, maar het had net zo goed weggelaten kunnen worden. Het voegt niet zo veel toe, maar oké: als je heel erg goed oplet, kan je er nog wat van maken.

Gelukkig is het verhaal niet de drijfveer om Etherborn te spelen, want dat is de gameplay, die een redelijk hoge mate van ruimtelijk inzicht van je vraagt. Je wordt op een platform geplaatst en je kan springen en objecten oppakken. Dat is het. Je doel is om deze objecten – een soort orbs – te vinden in de levels en die in portalen te plaatsen, waardoor er segmenten in het betreffende level veranderen of bijkomen. Op die manier kun je gaandeweg steeds wat verder in het level komen, met als doel het eindpunt te bereiken. Is dit gelukt, dan opent zich een nieuwe weg op de enorme boom waar je als een insect tegenop loopt en dan is het op naar het volgende level.

Vallen en weer opstaan

Wat Etherborn uniek maakt en wat dus voor die gedachte aan Escher zorgt, is dat de levels uit allerlei vormen bestaan. Deze vormen zorgen zowel voor een weg naar het volgende stukje als een obstakel, alles hangt namelijk van het perspectief af. Loop je op een horizontaal plateau en wandel je er vanaf? Dan val je te pletter. Is er een lager gelegen plateau naast te vinden? Dan zul je daarop vallen en kun je weer verder lopen, steeds om die orbs te zoeken. Dat klinkt simpel, maar daar zit het hem nu juist in, want je kunt ook verticaal lopen en ondersteboven. Om naar een ander geplaatst wandelvlak te gaan dien je een bocht omhoog te nemen die het best omschreven kan worden als een stukje halfpipe. Je kunt dan van horizontaal zo naar verticaal lopen en vice versa.

Dat gewandel is telkens de uitdaging, want enkel dan zul je alle plekken van een level kunnen bereiken. Gezien de orbs vaak op lastig bereikbare plekken te vinden zijn, zul je goed moeten kijken naar welke bochten je kunt nemen om een anders gelegen plateau te bereiken. Ook zul je regelmatig naar beneden moeten vallen om zo op nieuwe plekken terecht te komen. Interessant hierbij is dat het vallen altijd vanuit het perspectief gaat waarin je personage loopt. Loop je tegen een verticale wand? Dan zal je vanuit cameraperspectief ook verticaal uit het level vallen en dat zorgt soms voor wat desoriëntatie tijdens het besturen, wat tevens de uitdaging is.

We kunnen ons voorstellen dat dit nog steeds wat wazig klinkt en mocht dat het geval zijn, check dan even een trailer (of de screenshots) voor een duidelijker beeld. Het doorlopen van de levels is in eerste instantie oersimpel, maar zodra je level 3 bereikt, zul je beter moeten gaan nadenken. Met in totaal 5 levels is het een relatief beperkte game, met als gevolg dat de moeilijkheidsgraad vrij snel oploopt. Met name levels 4 en 5 zijn mooie breinbrekers en als het je lukt om het einde te bereiken, dan is de voldoening groot. Dit aantal levels komt echter ook met een nadeel, want de gemiddelde puzzelaar zal niet veel langer dan een uur of twee met de game bezig zijn en dat is natuurlijk aan de korte kant. Met een prijskaartje van €16,99 is de game ook wat prijzig, zeker gezien de speelduur.

Begin opnieuw

Voordat we de game afzeiken vanwege de hoge prijs moeten we er wel een nuance bij plaatsen. De ontwikkelaar heeft namelijk een New Game+ modus toegevoegd en die laat je alle levels opnieuw spelen, maar dan met een hogere uitdaging. De levels zijn identiek, maar nu zijn de orbs op lastigere plekken geplaatst, wat dus voor een toegenomen uitdaging zorgt. Mocht je de game opnieuw doorlopen in New Game+, dan mag je nog wat uurtjes bij de speelduur optellen. Het is dan nog steeds niet heel veel, maar het komt wat meer in balans met de gevraagde prijs. Dat gezegd hebbende, is Etherborn op zichzelf een prima game, maar kent wel wat kleine puntjes van kritiek.

Zo kun je de camera uitzoomen tijdens het spelen, maar je hebt nauwelijks bewegingsruimte waardoor je alsnog sommige punten niet goed kunt zien. Het ontbreekt de game ook aan een vrije cameramodus waarin je het gehele level vanuit alle hoeken kunt zien. Misschien is dat gedaan om de uitdaging te bevorderen, tegelijkertijd had zo’n optie niet misstaan, want nu kun je op momenten met geen mogelijkheid een andere hoek bekijken, wat dus wat beperkend aanvoelt. Een ander punt is dat de muziek soms plots in een ander stuk overgaat en tegen het einde van het level stopt het abrupt, wat een beetje slordig aanvoelt. Daartegenover staat wel dat de muziek op zichzelf erg te genieten is.