Review: Oninaki

Review: Oninaki – Er is niets zo fascinerend en afschrikwekkend tegelijk als de dood. Mensen voelen zich immers best comfortabel als levende wezens, maar iedereen weet dat ooit Magere Hein op ons wacht. Maar wat volgt na de dood? Belanden we in een zwarte leegte, komen we aan in de hemel of wacht ons een nieuw leven op in een ander lichaam? Alvast onze excuses voor de ietwat deprimerende intro, maar de essentie van Oninaki, de nieuwste titel van ontwikkelaar Tokyo RPG Factory, draait om deze vragen. Een erg interessante kwestie, maar weet Oninaki dit wel op een boeiende manier te brengen?

Er is leven, er is leven na de dood!

Centraal in Oninaki staat Kagachi, een zogenaamde “watcher”. Watchers zijn krijgers die een belangrijke taak met zich meedragen: het begeleiden van verloren gelopen dode zielen in de wereld tussen leven en dood, ook wel bekend als ‘The Beyond’. Sterfgevallen in Oninaki zijn griezelig genoeg erg normaal, waardoor je als watcher dagelijks genoeg werk op je bord krijgt. Verloren zielen zijn echter niet de gemakkelijkste: ze lopen immers net verloren omdat iets hen blijft verbinden met de wereld van de levenden. Deze redenen lopen sterk uiteen: de ene wil zekerheid dat zijn hond het zal overleven zonder hem, terwijl de andere nog zware wraakgevoelens kan koesteren tegenover zijn moordenaar. Wat de oorzaak ook is: het is jouw taak deze zielen een gevoel van voldoening te geven zodat ze hun vorige leven kunnen loslaten en reïncarneren in een nieuw lichaam. Je hoort het goed: reïncarnatie is in deze wereld ‘the way to go’.

De inwoners van de wereld van Oninaki zijn werkelijk geobsedeerd met de dood en het reïncarneren in een nieuw leven. Zelfmoordsektes, alledaagse gesprekken over familieleden die het loodje hebben gelegd en officieel erkende moorden, tithing genaamd, maken integraal deel uit van de wereld. Klinkt het je allemaal wat depressief in de oren? Laat ons je vertellen dat je absoluut gelijk hebt: mensen rondom je sterven bij bosjes en geen haan lijkt ernaar te kraaien. Het is overigens strikt verboden om de doden te betreuren, aangezien dit hun reïncarnatieproces zou kunnen verhinderen, waardoor de zielen verloren lopen. De gevestigde orde komt echter in het gedrang wanneer Kagachi de mysterieuze Linne tegen het lijf loopt en wanneer zijn omgeving plots geteisterd wordt door de gevaarlijke Night Devil.

RIP: een degelijk geschreven scenario

Het hele gebeuren is een verdraaid interessant concept om een videogame over te maken, maar dan moet het geheel wel interessant overgebracht worden. En euh, dat lukt niet echt. JRPG’s staan veelal bekend om hun goede verhalen en ook Oninaki heeft een geïnspireerde bron van verhalen, maar de makers vinden simpelweg de juiste manier niet om deze verhalen op een boeiende manier aan de man te brengen. De voice-lines worden, naast een kleine uitzondering waarover later meer, slechts gedeeltelijk ingesproken. Lees: in plaats van volledige zinnen krijg je enkel verkorte uitspraken à la ‘Arigatou’ of ‘Nani!’ te horen. Aangezien JRPG’s veelal barsten van de tekst, visual novels zelfs nog meer, is dit een vaak voorkomende techniek om wat werk uit te sparen. Het is geregeld dus jammer dat je de tekst niet in zijn volle glorie kan beluisteren, maar bij Oninaki is dit eerder een zegen. De dialogen zijn namelijk extreem middelmatig geschreven en bevatten weinig tot geen emoties, wat enorm tegenstrijdig is met de algemene thematiek die de game je voorschotelt.

Doordat de dialogen zo kort en basis geschreven zijn, volgen de eigenlijke gebeurtenissen in het verhaal elkaar gewoon te snel op. Sterfscènes krijgen bijvoorbeeld geen tijd om te ademen, waardoor de emotionele punch vaak ontbreekt. Ook onze band met de verschillende personages lijdt hieronder: we leren de personages beperkt kennen en we krijgen bitter weinig inzicht in hoe ze precies in elkaar steken. Maakt dit het verhaal dan per se slecht? Welnee, het verhaal kent zelfs enkele interessante plotwendingen die het zeker de moeite waard maken, maar het maakt het geheel wel minder aantrekkelijk en minder aangenaam om te volgen. Waar Oninaki echter wel scoort op vlak van presentatie, is de muziek. Zowel de emotionele als de actievolle momenten komen toch iets meer tot hun recht door de begeleiding van een geslaagde en passende soundtrack. Jammer is wel dat de soundtrack dan eigenlijk wat te weinig gebruikt wordt, vaak zijn er zelfs momenten waarop je enkel wat achtergrondgeluiden krijgt te horen. Beetje doods als je het ons vraagt en niet alles hoeft per se dood te zijn in deze game.

Duivels dolle daemons

Van het ietwat deprimerende scenario gaan we over naar een meer opwindend aspect van de game: de gameplay. Oninaki is in wezen een soort Action-RPG waarbij je in real-time te maken krijgt met gigantische hordes vijanden. Ontwikkelaar Tokyo RPG Factory stapt hiermee dus weg van het turn-based combat systeem uit hun eerdere titels zoals I am Setsuna. De combat is echter een waar hoogtepunt in Oninaki en laat ons je vertellen waarom: het daemon-systeem. “Wat zijn daemons dan?” horen we je je al afvragen. Wel, daemons zijn verloren zielen die niet gereïncarneerd kunnen worden en zich binden aan een watcher om die te helpen op zijn tochten. Alhoewel daemons zich niets meer kunnen herinneren van hun verleden, kan je als speler gaandeweg wel herinneringen van individuele daemons vrijspelen in hun skilltree. Ironie, oh ironie, want deze scènes zijn wél volledig ingesproken en zijn oprecht boeiend geschreven verhalen. Het doet je afvragen: waar was de schrijver van deze stukjes toen het hoofdverhaal werd geschreven?

Afhankelijk van welke daemon je bezit, krijg je toegang tot andere vaardigheden. En met andere vaardigheden bedoelen we écht verschillende vaardigheden en niet zomaar een lichte variatie op een andere daemon. Elke daemon gaat gepaard met een eigen moveset en skilltree die individueel uitgebreid kan worden. In totaal heb je dus toegang tot een tiental verschillende speelstijlen: voor elk wat wils! Tijdens de gevechten kan je bovendien vlot overschakelen naar een andere daemon die in je party zit, wat ook een extra tactisch element met zich meebrengt. Je moet deze daemons wel gaandeweg vrijspelen, waardoor de gameplay aan het begin van de game misschien wat eentonig kan aanvoelen. Laat je hier echter niet door leiden, want de latere daemons zijn echt wel de moeite waard!

Tijdens de tochten kan je als watcher overigens met een simpele druk op de L2-knop overstappen naar The Beyond. Hier loop je nieuwe daemons en verloren zielen tegen het lijf, die je optioneel kan helpen. Door specifieke vijanden te verslaan in de levende wereld, krijg je overigens (kleine) voordelen wanneer je beslist een uitje te maken naar The Beyond. Jammer genoeg blijft het daar eigenlijk bij: naast het helpen van de dode zielen, heeft The Beyond eigenlijk vrij weinig nut. De makers missen hier toch wel een kans, want eventueel wat puzzels die met dit mechanisme spelen, hadden hier niet misstaan.