Review: Blasphemous

Review: Blasphemous – Vorig jaar verscheen Death’s Gambit en nadat ik die review heb mogen pennen kreeg ik vrij snel lucht van Blasphemous. Deze game kent een unieke stijl die mij als liefhebber van dit soort games direct wist te intrigeren. De unieke artistieke stijl heeft iets weg van de etsen van Gustav Doré, degene die de Goddelijke Komedie van Dante Alighiere prachtig illustreerde. Tevens was het genoemde werk ook inspiratie voor games als Devil May Cry, waarin duivels en demonen een grote rol spelen. Blasphemous moet het echter hebben van een wat meer kerkelijke sfeer, want het verhaal leent veel elementen uit het Christendom en de Spaanse Inquisitie, wat duidelijk te merken is. Een dosis sfeer wat enkel de verwachtingen doet stuwen is natuurlijk goed, maar de vraag is of deze game een heilige is tussen alle andere indies. De game is inmiddels uit en wij gingen op ontdekkingstocht.

Prachtige visuele stijl

Het voornaamste wat Blasphemous kenmerkend maakt is de unieke artistieke stijl. De kerkelijk sfeer is duidelijk als voornaamste inspiratiebron genomen, waarbij enkele invloeden van de Goddelijke Komedie ook niet vergezocht zijn. Het resulteert in een zeer lugubere presentatie die niet vies is om de zeer slechte kanten van een (Spaanse) Inquisitie te tonen of ander extremistische gebruiken in het Christendom. Denk aan onderwerpen als zelfpijniging, de doornen van Jezus of een paar liter bloed dat moet vloeien gecombineerd met een stevige dosis fantasie en je komt aardig in de buurt met wat Blasphemous presenteert. Het mag hopelijk duidelijk zijn dat de stijl van de game voor een volwassen publiek bedoeld is, want het is allemaal erg grof te noemen.

Dat is ook meteen de charme van de game en tegelijkertijd het sterkste punt. De stijl is zodanig intrigerend dat je steeds meer en meer wilt zien en verrast wilt worden door nieuwe vijanden en omgevingen. Blasphemous biedt namelijk genoeg variatie in omgevingen en vijanden, waardoor elk nieuw gebied als erg fris aanvoelt. Dat motiveert je ook om continu door te blijven spelen, want hoewel de game niet de allermoeilijkste is, zal het genoeg weerstand bieden om je continu alert te houden. Zie Blasphemous als een Metroidvania die invloeden van een Soulsborne leent. Dat heeft als resultaat dat je met veel exploratie te maken krijgt en een ferme uitdaging bij de vijanden die je her en der op je pad treft.

Vrij slordige Metroidvania

In Blasphemous krijg je te maken met een zeer ingewikkeld verhaal. Dat is een soort contradictie, want de kern is eigenlijk niet echt moeilijk en zelfs wat oppervlakkig te noemen, maar de vertelling is heel erg complex. De game houdt er duidelijk van om in kerkelijke sferen te blijven en dat pakt niet altijd even goed uit. Blasphemous is hierdoor op sommige momenten in simpelheid juist erg onduidelijk en ingewikkeld. Hetzelfde geldt voor de andere elementen in de game. Blasphemous wil een hele moeilijk game zijn á la Soulsborne, maar dit resulteert in het feit dat de game goedkope, flauwe en oneerlijke trucjes bij de speler uithaalt. Denk bijvoorbeeld aan vallen en vijanden die net uit beeld staan, waardoor het onmogelijk is om er op te anticiperen bij je volgende stap.

Wat echter het meest frustrerende is, zijn de technische oneffenheden in de game. Blasphemous is alles behalve een gepolijste titel en dat komt ontzettend slordig over in de speelervaring. Zo is de object collision erg inconsistent. Om hier een voorbeeld van te geven: je hebt soms te maken met stekels/puntige objecten in de grond die je dood betekenen als je erin gaat staan of landt na een sprong. Meermaals hebben we meegemaakt dat erin terechtkomen echter niets uithaalde, waardoor we gewoon door konden lopen alsof er niets was gebeurd. Op andere momenten was het echter fataal en dat is natuurlijk een beetje rommelig. En zo zijn er wel meer punten die niet helemaal eenduidig in elkaar zitten, wat frustratie in de hand werkt.

Lijst aan glitches

We hebben meer problemen gehad met Blasphemous. Zo is het spring momentum een klein probleem; zo denken we soms een sprong niet te halen terwijl we die vervolgens wel halen en vice versa. Ook komt het voor dat de hitboxen van objecten of vijanden je soms onverwachts raken en dat kan eveneens frustreren. Wat Blasphemous ook wat beter had kunnen doen is de tijd van opstaan na geraakt te zijn door een vijand. Het is niet erg om soms ingemaakt te worden door een lelijk gedrocht, maar als je dan meerdere secondes nodig hebt om weer op te staan schiet het niet op. Vijanden hebben bovendien de nare gewoonte om als robotten ongegeneerd hun aanvallen te blijven uitvoeren, waardoor stunlocks veel voorkomen in de game als je niet oplet.

Een beetje uitdaging is uiteraard niet erg. Sterker nog: dit moedigen we juist aan, maar wanneer stunlocken ook in baasgevechten voorkomt zetten we toch wat vraagtekens bij de bedoeling. Dat is immers niet eerlijk, want je komt zo simpelweg niet verder. Een stagger element bij vijanden zou hier en daar niet verkeerd zijn geweest om zo iets eerlijker uit de hoek te komen. Na het bevechten van een baas, keerden we terug naar een Prie Dieu – een soort kleine shrine waar je kan rusten terwijl je levens en fervour (mana) terug krijgt. Hierna merkten we ook dat het geluid een vreemde kant op ging. Het leek net alsof het een langzame dood stierf en toen de muziek eenmaal weg was, was de gehele game stil en konden we de Penitent horen lopen. Bij het inladen van een ander gebied was het geluid weer normaal, dus echt koosjer was deze situatie niet.

Niet zo bijzonder

De game doet qua gameplay niet veel nieuws, want je hebt het al honderd keer eerder gezien in andere Metroidvania games en Soulsborne klonen. Je kan hakken met je mooie zwaard en hier en daar wat magische bombarie uit de losse pols schudden die fervour verbruiken. Door de wereld van Blasphemous heen kun je glazen potten vinden, waarin je bloed kan bewaren dat je op willekeurige momenten weer kan gebruiken om leven terug te krijgen. Als je doodgaat laat je een Guilt Fragment achter (tevens ook weer op te halen) en hoe vaker je doodgaat, hoe meer je fervour balk wordt ingekort samen met het verkrijgen van Tears of Atonement. Tears of Atonement zijn een soort punten die je krijgt door vijanden te verslaan en die kun je inleveren om je zwaard sterker te maken, objecten te kopen of bij sommige punten in de wereld je levens terug te krijgen. Verder heb je als de Penitent de optie om vijanden te counteren en hiermee hebben we de volledige kern van de gameplay beschreven. Erg rechttoe rechtaan dus.

Toch biedt de game aardig wat content, zo zul je genoeg te behalen hebben in Blasphemous door middel van side quests aan te gaan. Dit duwt de speelduur zeker richting de 20 uur en zelfs meer als je 100% voltooid op je savefile wilt zien. Toch moeten we opmerken dat de game – ondanks de relatief lange speelduur – wel wat meer baasgevechten had mogen hebben. Er zitten ongeveer 10 bazen in de game, maar gezien het tempo en de moeilijkheidsgraad kan het overkomen alsof dit wat te weinig is. Blasphemous is ook niet per se de moeilijkste in het genre, dus de meeste bazen weet je op zich relatief snel te verslaan waardoor je naar meer snakt. Meer bazen hadden dus niet misstaan, want juist die vormen – buiten het stunlocken om – één van de hoogtepunten in deze game.