Review: MediEvil – Daniel, waar ben je toch gebleven? Sinds zijn eerste avontuur in 1998 werd ’s werelds meest amusante zak beenderen gebombardeerd tot een onverhoopt PlayStation icoon. Van zulke aard zelfs dat Sony’s eigen PlayStation All-Stars Battle Royale game in 2012 het hoofdpersonage van de MediEvil franchise opnam in zijn rooster. En toch is de populaire reeks altijd zeer beperkt gebleven in aanbod: een ondergewaardeerd vervolg op de eerste PlayStation en een aardige launchtitel op de PSP zijn de enige wapenfeiten die we na het origineel nog mochten noteren. De remake, die eind deze week in de winkelrekken ligt, had er wat ons betreft dan ook al veel vroeger mogen komen. Ons enthousiasme is er, dat mag duidelijk zijn. Maar is de game in kwestie ook in 2019 de moeite waard?

Terug naar Gallowmere

MediEvil vertelt het verhaal van sir Daniel Fortesque, een dappere held uit het even fantasierijke als Brits aandoende koninkrijk Gallowmere. Nadat hij schijnbaar eigenhandig ten koste van zijn eigen leven de snode tovenaar Zarok wist uit te schakelen, werd Daniel door de inwoners van Gallowmere tot het heldendom verheven. Iedereen kent zijn naam; zijn daden tot in de eeuwigheid herleid tot spannende verhaaltjes-voor-het-slapengaan. Maar zoals dat gaat met verhalen die te mooi klinken om waar te zijn, is ook hier niet alles zoals het lijkt. In werkelijkheid had Daniel namelijk amper aandeel in de dood van Zarok. De zogenaamde held kreeg bij het bestormen van de vijand immers direct een pijl door zijn oog en werd zo zonder pardon naar het hiernamaals geknald. Pijnlijk.

Voor Daniel geen plaatsje in de fabelachtige ‘Hall of Heroes’; hij moet zich tevreden stellen met een harde, aftandse uithoek van een vergeten kerkhof. Jaren na zijn onfortuinlijke dood krijgt Daniel echter een tweede kans wanneer Zarok uit het niets terugkeert en Gallowmere met een welgemikte bezwering de vernieling in jaagt. De arme bevolking wordt massaal in zombies veranderd en griezels in alle vormen en maten overspoelen het land. Net wanneer de situatie volstrekt uitzichtloos lijkt, is daar plots Daniel weer. Zaroks toverspreuk heeft hem namelijk van een kersverse dosis adrenaline voorzien en het wandelende skelet – de tand des tijds is niet bepaald vriendelijk geweest voor onze wannabe held – heeft nog een appeltje te schillen met de achterbakse tovenaar. Tweede keer, goede keer?

The Nightmare before Halloween

Wat volgt, is een doldwaze reis door een knotsgekke wereld, die zichzelf geen seconde serieus neemt. MediEvil steekt de draak met alles en iedereen, maar vooral ook met zichzelf. De pratende schedels die je her en der op je trip aantreft, wijzen je bijvoorbeeld regelmatig op het uitermate absurde karakter van de game. Omschrijvingen van vijanden trekken altijd schaamteloos de kaart van de platte humor, met als hoogtepunt een stuk tekst waarmee de ontwikkelaars zichzelf beschuldigen van luiheid. Humor is dus een belangrijk onderdeel van MediEvil, een game die je wat ons betreft mag omschrijven als de ultieme horrorkomedie. Dit is een titel die de clichés van Halloween onder één noemer verzamelt en deze zonder schroom – doch nooit respectloos – in het belachelijke trekt.

En het moet gezegd worden: het is nog steeds erg fijn vertoeven in Gallowmere. De graphics gaan uiteraard geen prijzen winnen, maar deze remake zet het MediEvil van weleer in een vlijmscherp jasje en maakt de game als vanouds weer fijn om naar te kijken. Het level design vertoont wél de sporen die je verwacht van een game op leeftijd. MediEvil is redelijk lineair en zelfs wanneer de ontwikkelaars de wereld opentrekken, blijven de opties relatief beperkt. Een verborgen doorgang hier, een moeilijk te bereiken gebied daar – het klinkt je vast bekend in de oren. Echt storen deed dit echter niet. De verschillende levels zijn erg gevarieerd, en omgevingen als een uit de kluiten gewassen pompoenveld en een duister mausoleum vormen de ideale achtergrond voor een potje hersenloos knokken.

Het kanonnenvoer dat zich voor je zwaard en boog werpt, mag er ook wezen. Van trage, groen kwijlende zombies tot razendsnel rondtollende (en het moet gezegd worden: verdomd irritante) vogelverschrikkers… MediEvil houdt je op je tenen en altijd benieuwd naar wat er om de volgende hoek op je wacht. Ook de eindbazen mogen er wezen en stralen steevast de juiste mengeling van dreiging en lachwekkendheid uit. Beeld je een enorme pompoen in met Jaws-allures en je begrijpt wat we bedoelen. Met de variatie zit het in MediEvil dus wel snor, al moeten we hier ook bij vermelden dat zo’n diverse selectie aan slechteriken automatisch een onevenwichtige moeilijkheidsgraad met zich meebrengt. Soms gaat het vanzelf; op andere momenten wordt het plots wel erg lastig.

De Tand des Tijds

Een tijdje geleden gaven de ontwikkelaars van MediEvil aan dat ze zo weinig mogelijk zouden veranderen aan de originele game, om op deze manier zo trouw mogelijk te blijven aan hun inspiratiebron. Ergens vinden we dat bewonderenswaardig; je stoot fans van de franchise op deze manier niet tegen de borst en geeft nieuwkomers tegelijkertijd de kans om te ervaren hoe het was om op het einde van de jaren ’90 geconfronteerd te worden met de avonturen van Daniel Fortesque. De keerzijde van de medaille is wel dat de gameplay van een spel als MediEvil vandaag de dag hopeloos verouderd uit de hoek komt. Met zaken als een overgevoelige en niet bepaald intuïtieve camera kom je nu eenmaal in 2019 minder gemakkelijk weg, net als met irritaties als een wispelturige en onduidelijke hitbox.

Het vechtsysteem zelf is hack-and-slash pur sang. Je hebt een (breekbaar) schild om mee te blokken, een snelle en (oplaadbare) harde aanval, en langeafstandswapens die vooral op auto-aim teren. Wie meer diepgang verwacht, komt dus bedrogen uit – al waren wij best aangenaam verrast door het brede aanbod aan wapens, die elk toch een ietwat andere aanpak vereisen. Omdat de combat in MediEvil niet de finesse bevat van soortgenoten als God of War, verzandt een speelsessie al snel in een potje staalhard button bashen, wat op zijn beurt dan weer de frustratie aanwakkert. Ook de platformsegmenten kunnen op de zenuwen werken, aangezien nauwkeurig springen niet bepaald een sinecure is. Het blijft allemaal speelbaar, maar bereid je voor op ergernissen als je dit soort games niet gewend bent.

Conclusie

Het is een fijn weerzien met Sir Daniel Fortesque, al toont de remake van MediEvil dat het misschien niet altijd een goed idee is om zo weinig mogelijk te veranderen aan het origineel. Het fantasierijke Gallowmere is nog niets van zijn glans verloren en wie op zoek is naar een ouderwetse portie lineaire hack-and-slash fun, bevindt zich aan het juiste adres. Als je meer diepgang of finesse gewend bent, laat je deze titel echter best links liggen. De soms irritante camera en onevenwichtige moeilijkheidsgraad zouden anders wel eens roet in het eten kunnen gooien. Doch, laat al deze negativiteit niet te zwaar doorwegen in je oordeel. MediEvil is en blijft een remake van een titel uit de jaren ’90 en als we één ding onthouden, dan is het wel dat deze wereld ook in 2019 nog mogelijkheden biedt. MediEvil 2, anyone?

Pluspunten

  • Leuk verhaal
  • Nadruk op humor
  • Amusante spelwereld
  • Gevarieerd aanbod aan vijanden
  • Ouderwetse hack-and-slash fun

Minpunten

  • Toont zijn leeftijd
  • Onevenwichtige moeilijkheidsgraad
  • Irritante camera
  • Weinig diepgang
  • Grafisch niet bepaalde de crème-de-la-crème

7.0