Review: Death Stranding

Review: Death Stranding – Death Stranding, de nieuwste creatie van Hideo Kojima, weet de gemoederen al sinds 2016 bezig te houden en dat is fascinerend. De game oogt veelbelovend, de cast is indrukwekkend, Kojima doet iets nieuws en zo zijn er tig punten op te noemen waarom Death Stranding gamers blijft interesseren. Wat de game echter is, dat weet niemand echt goed, want er is niemand geweest die de game heeft kunnen spelen. Dat is anno 2019 een uitzonderlijke situatie, want dat betekent dat enkel de reviews wat informatie geven over deze nieuwe game. Dat is een risicovolle benadering, maar het vertrouwen van Sony in Kojima straalt er vanaf. Terecht, kunnen we wel stellen, na zeker 50 uur in de nieuwe wereld te hebben doorgebracht!

Sam Porter Bridges

Death Stranding speelt zich in de toekomst af, waarin het Amerika zoals we dat kennen niet langer is wat het ooit was. Mensen hebben zich opgesloten in steden en ondergrondse bunkers, want de buitenwereld trotseren is levensgevaarlijk. De gehele infrastructuur is verdwenen en dat maakt dat er slechts weinigen zijn die de wereld in durven te trekken. Het verzenden van materialen en producten ging ooit via drones, maar ook die kunnen niet veilig meer bewegen door de situatie buiten de deur en dus komt alles weer op de mens aan. Jij stapt in de schoenen van Sam Porter Bridges, een bezorger die zich van iedereen en alles heeft afgekeerd.

Jij trekt wél de wereld in en probeert gewoon je werk te doen, totdat je geconfronteerd wordt met het feit dat jij dé man bent die een belangrijke rol speelt in het herstellen van een verenigd Amerika. Dat zet je op een tocht door een behoorlijk grote wereld, waarbij het zaak is om diverse knooppunten – ‘Knot Cities’ genoemd – aan te sluiten op een nationaal netwerk. En ja, dat klinkt net zo duf als het in werkelijkheid is, maar dat is waar de creatieve geest van Kojima om de hoek komt kijken. Death Stranding lijkt op het eerste oog een oppervlakkige walking/bezorgsimulator te zijn, maar laat je daar niet door misleiden, want er gaat zo veel meer diepgang achter schuil.

Connecting people

Omwille van spoilers zullen we verder geen inhoudelijke details prijsgeven over het verhaal, want dat zou zonde zijn. Met pakweg 40 uur ben je door het verhaal heen en dat verhaal wordt stapsgewijs vertelt, naarmate je meer progressie boekt in het aansluiten van verschillende steden op het zogenoemde ‘chirale netwerk’. Het individualisme komt in de toekomst van deze game dermate veel naar voren, dat het tijd is om opnieuw connectie met mensen te maken, de boodschap die de game ook uitdraagt, want alles staat met elkaar in verbinding. Steden, mensen, acties, omgevingen, consequenties… alles komt voort uit verbindingen en met het dreigende gevaar moeten mensen zich opnieuw verenigen als ze willen overleven.

Het verbinden gaat in Death Stranding op een interessante manier. Doorheen je avontuur krijg je allerlei middelen tot je beschikking die je kunt gebruiken in gevechten, om stappen in de omgeving te kunnen maken en om het jezelf gemakkelijker te maken. Dat eerste zijn natuurlijk de wapens die je tegen verschillende soorten vijanden kunt gebruiken. Daarnaast heb je uiteraard de iconische ladder om kloven mee te overbruggen, alsook bergen op te klimmen. Tevens krijg je klimankers en andere attributen mee om het woeste landschap te kunnen trotseren. Als laatste heb je nog de items waarmee je het jezelf gemakkelijker kan maken en dat klinkt misschien wat vaag, maar in essentie betekent het dat je op willekeurige locaties allerlei bouwwerken neer kan zetten.

Denk aan een depot waar je je gevonden spullen in achter kan laten, of het bouwen van een generator om je voertuigen of exoskelet mee op te laden. Ook kun je wegen bouwen, een basis bouwen om in uit te rusten en meer. Maar wat is de connectie dan precies? Wel, mensen die zich in dezelfde wereld als jou bevinden, zul je niet zien, maar je deelt wel de geplaatste objecten en bouwwerken. Dat betekent dat je geregeld ladders van anderen tegenkomt die je kunt gebruiken. Ook kun je spullen opslaan of uit een depot van een ander halen; het gaat zelfs zo ver dat anderen verloren objecten alsnog voor jou kunnen bezorgen en vice versa. Hoewel het avontuur volledig om jou draait, kun je met je attributen anderen helpen en andersom. En om ‘onbewuste’ hulp van anderen te waarderen, kan je likes uitdelen.

Je staat zodoende in verbinding met anderen via de acties die je doet en geregeld zal je een melding krijgen dat mensen je attributen gebruikt hebben, dat ze je een like geven voor een melding die je geplaatst hebt en meer. Een interessant concept, want dat omschrijft eigenlijk het ‘Strand’-systeem, dat Kojima tot op zekere hoogte als een nieuw genre ziet. Nog interessanter is dat de game voorzien is van heel veel e-mails en interviewinformatie, die op heel veel secundaire vragen antwoorden geven. Over het nieuwe leven in Amerika met het huidige gevaar is veel bekend, maar gaandeweg zul je nog meer ontdekken en dat geeft een hoop aanvullende context bij de situaties waarin je terecht komt. We raden je dan ook aan om de documentatie door te lezen; het is informatief en erg boeiend.

Wandelen in een prachtige wereld

Met de Decima engine wist Guerrilla Games een weergaloze wereld te creëren voor Horizon: Zero Dawn en het is begrijpelijk dat Kojima voor deze engine heeft gekozen om de wereld van Death Stranding te maken. In vergelijking met de eerstgenoemde titel is deze wereld compleet anders: het oogt veel grauwer, is meer bergachtig en veel ruwer, maar toch zijn ook deze omgevingen een ontzettend genot om in rond te lopen. De vele vergezichten, de afwisseling in omgevingen en de schitterende rotspartijen en aanvullende details, maken het Amerika van de toekomst een locatie die volledig afsteekt tegen hoe we het nu kennen. Grafisch is het top notch, maar dat lag ook in de lijn der verwachtingen met deze engine.

Vergis je niet, het ontbreekt de game aan tropische en zonnige locaties, want het Amerika van Death Stranding wordt geplaagd door mysterieuze krachten die veel impact op de omgeving hebben. Dat ziet ook zijn invloed op de gameplay. Zo is er sprake van ’tijdregen’, die ervoor zorgt dat alles dat daardoor geraakt wordt een veel kortere levensduur heeft. Dit heeft weer te maken met alles wat er speelt – dat we omwille van spoilers niet nader zullen toelichten – en reken maar dat je daar veelvuldig mee geconfronteerd wordt. Je vracht zal door tijdregen beschadigen, maar ook je geplaatste objecten raken op een gegeven moment in verval en op die manier lost Kojima op creatieve wijze de kans op een overbezetting aan bouwwerken in de game op.

Zo’n detail past goed bij de gameplay en situatie waarin je verkeert, maar het toont ook dat Kojima op een meer geraffineerde manier over zijn games en gameplay nadenkt. Over heel veel elementen in Death Stranding is goed nagedacht en vrijwel niets komt zonder verklaring, waardoor alles te weerleggen is op basis van het verhaal en de achterliggende lore. Alles staat ook daarin weer met elkaar in verbinding en hoewel de game in eerste instantie buitengewoon vaag is en bij momenten zelfs bizar, is de uitleg die je gaandeweg krijgt bevredigend en in veel gevallen binnen de context van de game erg logisch. Zelfs de keuze van diverse benamingen is niet uit de lucht komen vallen en dat maakt deze game juist zo fascinerend.

Het verbinden, het rondlopen in die prachtige wereld en het continu ontdekken van nieuwe locaties en achtergrondverhalen is de primaire drijfveer om te blijven spelen. Maar zo nu en dan zul je merken dat je toch lichtelijk in een sleur raakt, omdat je het gros van de tijd dingen aan het bezorgen bent, maar precies op die momenten is er weer een grote ontwikkeling in het verhaal die je aan het spelen houdt. Tegen het einde ben je de gameplay zelfs zo gaan waarderen dat je simpelweg door blijft spelen, op zich ook een unieke ‘achievement’. En dan heb je nog al die mysterieuze momenten die je in de trailers en video’s hebt gezien. Jawel, alles wat getoond is in de afgelopen jaren zit in Death Stranding en hoewel het in sommige gevallen volledig abracadabra is op de momenten dat je het meemaakt, komt alles tot een conclusie die letterlijk kippenvel wist te veroorzaken.

Indrukwekkende cast

Het strooien met allerlei namen die vooral in Hollywood hun sporen verdiend hebben is altijd ‘leuk’, maar de vraag is natuurlijk op voorhand of ze ook echt tot hun recht komen als acteur/actrice voor een personage in de game. Kojima steekt niet onder stoelen of banken dat hij blij is om met Reedus, Mikkelsen, del Toro (enkel uiterlijk), Seydoux, Baker en meer samen te werken. Ook dat werpt gelukkig zijn vruchten af, want ieder personage wordt op een voortreffelijke manier geacteerd en Norman Reedus is werkelijk perfect gecast voor deze rol. Ook Mads Mikkelsen, del Toro en de anderen worden fantastisch geportretteerd met een zeer geloofwaardige rol in het avontuur.

Het is die herkenbare Kojima magie die we in zijn eerdere games zagen, wat een simpel concept als ‘bezorger’ naar een nieuw niveau weet te tillen. De personages, hun acteren, het verhaal, de diepgaande uitleg, de mysterieuze gebeurtenissen en het doorkruisen van een verwilderd Amerika is wat voor een unieke beleving zorgt. Je mag best weten dat Death Stranding een moeilijke game is om te reviewen, want we willen zoveel zeggen, maar moeten dat niet doen. Puur omwille van het verrassingseffect, want wat juist zo goed werkte is het blind binnenstappen van de game en geen idee hebben van wat te verwachten. Dat de game vervolgens weet te overtuigen is wat bijzonder genoemd mag worden, ook omdat dit totaal iets nieuws is. Dat zou op zichzelf al een reden moeten zijn om de game te spelen.

Neem je tijd en ontdek

Death Stranding is een game die goed is voor richting de 100 uur speelplezier als je alles wilt vinden, ontdekken en uitvoeren in de wereld. Het is grootschalig, maar toch ook weer zo compact in de gameplay en die unieke samenstelling levert een boeiende ervaring op. Ja, het van A naar B wandelen of rijden en iets bezorgen is op papier best wel saai, maar geloof ons als we zeggen dat we na het uitspelen van de game nog dik tien uur door zijn gegaan met opdrachten vervullen. Dit omdat de verbindingen die ontstaan met NPC’s voldoening geven en tevens levert het aanvullende informatie op én er blijven nieuwe vergezichten en locaties ontdekt worden. Stopt het hierbij nu de review eruit is? Nee, integendeel, want er is nog steeds zoveel meer om te ontdekken.

We willen je ook aanraden om alle tijd te nemen, te experimenteren met de mogelijkheden die de game biedt en het ontdekken van de wereld. Iets wat misschien te moeilijk of onmogelijk lijkt kan in een later stadium ineens wel goed te doen zijn. De gameplay, de middelen die je vrijspeelt en de algehele ontwikkeling die je als personage doormaakt, zorgen voor steeds meer vrijheid in je benadering. En als je een beetje van het ontdekken bent, zul je steeds weer een nieuwe locatie vinden om een pad naartoe uit te stippelen, puur om te kijken of er wat te vinden is. Die motivatie zal straks alleen maar gaan toenemen als veel meer mensen de game spelen, want Kojima is niet vies van geheimen in zijn games verstoppen. Kortom, de al prachtige ervaring die wij hebben mogen beleven heeft in diverse opzichten de potentie om straks nog verder verdiept te worden dankzij de connecties met mensen.

Kleine details

Dat de Decima engine een uitstekende is, was al bekend en Death Stranding bewijst dat eens te meer. Op zowel de PlayStation 4 als de PlayStation 4 Pro draait de game werkelijk als een zonnetje, waarbij het er op de laatstgenoemde nog wat mooier uitziet. Op de gewone PlayStation 4 kunnen er wel sporadisch wat framedrops optreden, maar dat is gelukkig minimaal en niet iets om je zorgen over te maken. Wat wel een minpuntje is, is dat de lip-sync in cut-scènes met enige regelmaat niet accuraat is en ook de besturing is bij momenten wat clunky. Met name als je op de trike rondrijdt sta je om de haverklap stil omdat je tegen kleine stenen aanrijdt, waar je eigenlijk gemakkelijk overheen zou moeten kunnen. Natuurlijk is het navigeren in een ruw landschap moeilijker, maar met de trike gaat dat ons iets te onhandig af, waardoor we dat vervoersmiddel op een gegeven moment een beetje zijn gaan mijden.