Review: Narcos: Rise of the Cartels

Review: Narcos: Rise of the Cartels – Door het succes van Netflix zie je langzaam maar zeker games verschijnen die gebaseerd zijn op één van de vele series die de streamingdienst rijk is. Zo is er bijvoorbeeld al een game van Stranger Things en nu is er ook een titel beschikbaar die zich baseert op Narcos. Deze reeks gaat over de strijd tegen de beruchte drugkartels in Colombia in de jaren ’80 en ’90. Normaal zijn games gebaseerd op films of tv-series negen van de tien keer niet om over naar huis te schrijven, maar wellicht kan dit veranderen als het gaat om series van Netflix. Stranger Things werd goed ontvangen, dus wellicht kan Narcos: Rise of the Cartels deze lijn voortzetten.

Oud met iets nieuws

Om Narcos als videogame te presenteren is er gekozen voor een turn-based strategy titel, die te vergelijken is met XCOM. Je wordt per level op een map gezet die is opgebouwd uit onzichtbare vakjes. Per beurt heb je een beperkt aantal vakjes waarin je je kan voortbewegen en je kan één of meerdere acties uitvoeren wat betreft aanvallen of verdedigen. Is jouw beurt voorbij, dan is de tegenstander aan de beurt. Het is allemaal gesneden koek voor degene die bekend zijn met dit genre, maar er is ook wat origineels toegevoegd. Je krijgt soms de mogelijkheid om acties van vijanden te counteren en hierbij krijg je de controle over een vizier en moet je in realtime richten en schieten op je vijand.

Deze originele toevoeging aan het genre is leuk, maar komt helaas niet goed uit de verf. Dit komt doordat de controle over je vizier erg zweverig is. Het is daardoor lastig om goed te kunnen richten en het hangt zodoende vaak van geluk af of je raak schiet. Gelukkig zit de rest van de gameplay wel redelijk goed in elkaar. Het is even wennen dat je nu per beurt maar één personage kan gebruiken in plaats van je gehele team, maar buiten dat heb je verschillende mogelijkheden om aan te vallen en te verdedigen. Buiten de gevechten om kan je je team weer oplevelen – waardoor je extra skills krijgt – en eventueel nieuw personeel kan aantrekken. Er zijn verschillende klasses aanwezig, die ieder hun eigen wapens en sterke en zwakke punten hebben, dus je moet goed plannen welke mensen je meeneemt per missie.

Wel moet gezegd worden dat de gameplay niet zo diep gaat als menig andere titel in het genre. Waar andere turn-based strategy-games je vele mogelijkheden bieden om teams aan te passen, op te levelen en te gebruiken tijdens missies, houdt Narcos het vrij beperkt. Dit houdt alles wel heel overzichtelijk en dat maakt het ideaal voor gamers die niet bekend zijn met het genre. De die-hard liefhebbers van dit genre kunnen dit echter te ‘light’ vinden, maar wat de game wel voor beide partijen aantrekkelijk maakt is dat je de mogelijkheid hebt om zowel als de ‘good guys’ en de ‘bad guys’ te spelen. Je krijgt weliswaar dezelfde levels te spelen, maar je volgt het verhaal dan vanuit een ander oogpunt.

Strategie of niet?

Het is op zich niet erg dat de gameplay niet zo diep is als soortgelijke titels, zolang de AI maar goed genoeg is en je verplicht wordt om doordachte strategische keuzes te maken. Helaas laat de game het op dit punt veelvuldig liggen. Zo gebeurt het regelmatig dat vijanden als een kip zonder kop naar je toe rennen en het vuur op je openen. Het maakt dan ook niet uit dat ze zich daardoor volledig bloot geven. Je ziet af en toe wel eens dat ze gebruik maken van muurtjes en dergelijke om achter te schuilen, maar voor het merendeel wordt dit genegeerd als ze eenmaal één van jouw teamleden zien. Hierdoor vervalt het strategische element wat het genre zo kenmerkt en tevens wordt de game hierdoor vrij eentonig.

Hier blijft het echter helaas niet bij. Als één van je teamleden van de ‘demolition’-klasse is, maakt hij gebruik van een granaatwerper. Hiermee kan je de vijand raken, maar hij kan niets terug doen doordat jij weer te ver weg staat voor zijn wapen. Het gebeurt zeer regelmatig dat als een tegenstander geraakt wordt door een granaat van lange afstand, hij gewoon blijft staan waar hij staat en alleen probeert om zichzelf te ‘healen’. De kracht van de granaatwerper is echter zo groot, dat er niet genoeg levenskracht teruggewonnen kan worden voordat hij de volgende explosie om zijn oren krijgt. Hierdoor krijg je dus een gratis ‘kill’ zonder dat jij wordt geraakt. Dit is dan slechts een voorbeeld van de momenten in de game die je kan gebruiken in jouw voordeel, omdat de kern niet goed gebalanceerd is en de AI niet goed nadenkt.

Dat is jammer

Buiten de AI en verschillende ‘exploits’ zijn er nog meer dingetjes aanwezig die anders hadden gekund of simpelweg niet kloppen. Zo kon ik op een gegeven moment niet schieten op een tegenstander, omdat een muur in de weg stond. Mijn verbazing was dan ook groot dat dezelfde tegenstander wel gewoon het vuur op mij kon openen en mij ook daadwerkelijk kon raken. Soms zie je ook vijanden trappen op en aflopen zonder nut en tevens is het aantal maps erg beperkt. Er zijn wel genoeg levels om te spelen, maar je ziet regelmatig dezelfde map weer terugkeren. Het was toch fijner geweest als hier wat meer variatie in had gezeten. Wel moet gezegd worden dat er aardig gebruik wordt gemaakt van het bronmateriaal, maar dat maakt de game er niet beter op.