Review: Ash of Gods: Redemption

Review: Ash of Gods: Redemption – Eenieder die zich in zijn of haar vrije tijd graag tegoed doet aan games die plezant zijn voor het oog, vol keuzevrijheid om het verhaal zelf te kunnen sturen met sfeervolle audio te pas, zal vast gaandeweg Ash of Gods: Redemption opgemerkt hebben. De game speelt zich af in een wereld waar een magische aandoening eenieder die hiermee in aanraking komt krankzinnig maakt. Met onder andere elementen van strategische aard om gevechten te winnen, tot aan het dirigeren van het verhaal zoals we dat kennen van menig visual novel, lijkt deze game aardig wat content te bieden waar we ons uren mee kunnen vermaken.

The Reaping in volle gang

Het verhaal start in een kleine stad in de wereld van Terminum, en zet direct de toon voor de rest van het verhaal. Het onvermijdelijke staat op het punt te gebeuren. Ondanks dat iedereen wist dat het eraan zat te komen, werd iedereen toch volledig overdonderd door de inval van de mysterieuze Reapers. Een zwart teken in de nekken van de inwoners van Albius geeft aan dat het niet lang zal duren voordat de ziekte, die zich verspreidt als de plaag, zal toeslaan. Voordat je het doorhebt, verlies je de controle over je lichaam en brein. Het enige wat voor de getroffenen gedaan kan worden is hen uit hun lijden verlossen. Echter blijkt dat een groen juweel ervoor zorgt dat deze ziekte je niet te pakken krijgt; laat het nou net zo zijn dat één van onze hoofdpersonages dit bij zicht draagt.

En hier begint ons aandeel in het verhaal, wat zich opsplitst in drie verschillende verhaallijnen die allen iets met elkaar te maken hebben en op den duur met elkaar vervlochten worden. Dit lijkt in eerste instantie een goed concept, maar de manier waarop je het verhaal stuurt zorgt na enig verloop van tijd voor complicaties. Zo krijg je al vrij snel een aantal keuzes op je bord, waarbij je ogenschijnlijk onbelangrijke gebeurtenissen had moeten onthouden om er zo voor te zorgen dat iemand niet aan een noodlottig einde komt. Vaker wel dan niet zorgen vrijwel alle opties die je ter beschikking hebt voor een negatieve uitkomst en ook is het regelmatig niet geheel duidelijk wat de uitkomst zal zijn.

Waar heb ik dat eerder gezien?

En laten we dan maar de olifant in de kamer bespreekbaar maken; dat deed The Banner Saga een stuk beter. De meeste opties navigeerden hier overduidelijk in één specifieke richting, met af en toe een twist die je niet zag aankomen. Maar dat nam je voor lief. Het was namelijk vaak niet het einde van de wereld en het verhaal nam daardoor vaak een interessante wending. Ondanks dat de permanente dood van hoofdpersonages zeker een ding is, in beide games, voelt het in Ash of Gods helaas heel geforceerd aan. Alsof je de keuze kreeg om daarna het gevoel te hebben dat deze weer van je afgenomen werd. Het voelt vooral oneerlijk, wanneer op het eerste oog “niets betekenende” keuzes fataal worden.

En dat is niet het enige wat werd overgenomen van de gelijksoortige game. Sterker nog, we moesten na het zien van de trailers even kijken of het niet toevallig van dezelfde makers was; zó veel lijkt het op elkaar. De volledige visuele stijl lijkt schaamteloos te zijn gekopieerd en zelfs de gevechten zijn isometrisch, tactisch, gridbased – oftewel vrijwel volledig hetzelfde. Als je The Banner Saga hebt gespeeld, dan hoef je eigenlijk de tutorial niet te doorlopen om te begrijpen hoe de game in zijn werk gaat. En dat is maar goed ook, want niet alles wordt (even goed) uitgelegd en soms zelfs gedeeltelijk aan de eigen verbeelding overgelaten. De personages, die bijna allemaal een verschillende klasse hebben, hebben vrij vergelijkbare aanvallen en manieren om te verdedigen.

Een goede steak, zonder peper en zout

Ondanks dat er veel hetzelfde is, is niet alles zowaar slechter dan wat Stoic jaren geleden zo uniek maakte, toen zij The Banner Saga op de markt brachten. Eén ding wat ontwikkelaar AurumDust toevoegt is het gebruik van magische kaarten. Deze nemen één beurt van de turn-based combat in beslag en – hoewel de werking niet altijd even duidelijk is – voegen deze een leuk nieuw element toe aan de gevechten. Ook staat de volgorde waarin je aanvalt niet vast en dit maakt het makkelijker om je techniek en tactiek on-the-go te veranderen en je aan te passen op de situatie. Dit is voornamelijk fijn wanneer je nieuwe vijanden tegen het lijf loopt. Eén ding wat ons echter absoluut niet bevalt is de synergie die de verschillende personages met elkaar hebben. Of eigenlijk, het gebrek daaraan. De aanval- en defensiemethodiek lijkt elkaar amper tot nooit aan te vullen en de strijd voelt daarom maar wat flauwtjes aan.

En toch is de game wel interessant om te blijven spelen, ondanks de tekortkomingen. Jammer is het wel dat we moeten toegeven dat we vaak meer plezier hadden met de tactische gevechten dan met de grote lappen tekst doorkammen. Het verhaal mist gewoon wat pit, wat wellicht ook komt doordat we niet echt een band opbouwen met de personages. Het pakt je gewoon niet echt. En wanneer het dan een beetje de goede kant op gaat, loopt het vaak uit op een anticlimax. En, als we gaan kijken in welke schoenen het probeert te treden, had het zoveel beter moeten zijn. Dan maken kleine mankementen als duidelijk merkbare framedrops tijdens de sowieso al vrijwel stilstaande beelden, niet meer uit. Zelfs de tekst op het beeld en in het menu (wat overigens belachelijk moeilijk te navigeren is zonder uitleg), heeft er maar wat moeite mee op bepaalde momenten.