Review: Darksiders: Genesis

Review: Darksiders: Genesis – De vier ruiters van de Apocalyps omvormen tot de hoofdrolspelers van een reeks videogames… het blijft toch een fenomenaal concept. Jammer genoeg wisten de games die eruit voortvloeiden nooit echt de hoogste toppen te scheren, al blijkt dat in dit geval slechts bijzaak te zijn. Per spel een nieuwe ruiter onder de duimen; telkens weer andere gameplayinvloeden, die elke telg in de franchise uniek doen aanvoelen. Liet Darksiders zich destijds nog vooral inspireren door The Legend of Zelda, dan ging het inmiddels bijna anderhalf jaar oude derde deel de mosterd halen bij Dark Souls. Het eindresultaat was nooit perfect, maar wel altijd verdomd genietbaar. En nu is daar de eerste spin-off in de reeks, die je niet alleen de laatste ruiter van het kwartet voorschotelt, maar ook nog eens doodleuk van (sub)genre wisselt. Als dat maar goed afloopt…

Broeders tot in Eeuwigheid

Darksiders: Genesis speelt zich – de titel geeft het eigenlijk al weg – af voor de genummerde delen, waarin respectievelijk War, Death en Fury de hoofdrol voor hun rekening namen. Dit keer eist Strife, de ruiter die gedurende de trilogie geduldig op de bank bleef zitten, eindelijk de schijnwerpers op. Hij wordt er samen met zijn broer War op uitgestuurd om uit te zoeken wat Lucifer – de duivel in eigen persoon – zoal uitspookt. De zoals altijd uiterst geniepig opererende heer van het duister heeft een aantal demonen onder zijn vleugels genomen en manipuleert zich naar een ultieme machtspositie. Dit is uiteraard niet naar de zin van de ‘council’, die al jaar en dag de balans tussen hemel en hel probeert te vrijwaren. War en Strife mogen de kastanjes uit het vuur gaan halen – en dat ‘vuur’ mag je in dit geval vaak letterlijk nemen.

Wat volgt, is een lang uitgesponnen detectiveverhaal, waarin de twee ruiters langzaam maar zeker een samenzwering blootleggen die in omvang zijn gelijke niet kent. Tussen de referenties naar de andere Darksiders games door – je zal bijvoorbeeld regelmatig oude bekenden zien opduiken – wist het plan van Lucifer en co echter nooit verrassend uit de hoek te komen. Het typische RPG-plot jaagt je van mysterieus artefact naar uit de kluiten gewassen eindbaas en terug, zonder ooit dieper te graven dan het gangenstelsel van de gemiddelde mol. Dat het verhaal nooit ronduit saai wordt, is te danken aan de interacties tussen Strife en War, die respectievelijk als grapjurk en stoïcijn perfect op elkaar inspelen. Humor en karakter heeft de game dus op overschot, al hadden we graag een originelere rode draad gezien.

Als God uit de Hemel

Darksiders: Genesis ruilt de klassieke actiecamera in voor een top-down perspectief, waarin je als een soort godheid neerkijkt op je personages en de wereld waarin zij zich bevinden. De kleurrijke omgevingen – van besneeuwde bergtoppen tot van vergif doordrongen rioolpijpen – bevatten hierdoor minder details, maar slagen er desalniettemin in om indruk te maken. Het cartooneske stijltje uit de Darksiders trilogie komt top-down namelijk nóg beter tot zijn recht en de getekende cut-scènes maken het plaatje helemaal uniek. Een schoonheidsprijs zal er voor Airship Syndicate misschien niet inzitten, maar de ontwikkelaar heeft zeker zijn beste beentje voorgezet. Voeg hier prima stemmenwerk en een even opzwepende als meeslepende soundtrack aan toe en je begrijpt dat we over de presentatie weinig te klagen hebben.

Hack-and-Shoot

Op vlak van gameplay is Genesis een heel ander beestje dan zijn voorgangers. Het gaat hier nog steeds om hack-and-slash pur sang, al leunt deze titel dankzij zijn overhangende camera meer aan tegen games als Diablo III dan tegen pakweg de originele God of War. Daarnaast dook ook top-down zombieshooter Dead Nation tijdens het spelen meermaals op in ons hoofd. In Darksiders: Genesis kan je namelijk op elk moment wisselen tussen War en Strife, die respectievelijk erop los hakken of twin-stick shootergewijs de schietijzers bovenhalen. Het resultaat is een gevarieerde pot button bashen, die dankzij de aanwezigheid van uitgekiende combo’s en een quasi eindeloos aanbod vijanden nooit gaat vervelen. De titel in coöp spelen met een vriend is ook mogelijk en jaagt het spelplezier nog meer de hoogte in.

Voor je het weet, ben je helemaal verslaafd aan het eenvoudige vechtsysteem, dat er even over doet om zijn geheimen prijs te geven, maar uiteindelijk verrassend veel diepgang bevat. De hoofdrol is weggelegd voor een skilltree die je tactisch kan invullen met allerlei vaardigheden, waarvan de meesten voor- én nadelen met zich meebrengen. Rustig afwegen en doordacht experimenteren is dus de boodschap, al siert het Darksiders: Genesis dat knopjes rammen op de lagere moeilijkheidsgraden ook werkt. Wie overigens denkt dat de titel zich beperkt tot het betere knokwerk, komt (in positieve zin) bedrogen uit. Net als de originele trilogie, bevat Darksiders: Genesis namelijk een rijkelijke voorraad omgevingspuzzels, waarmee je grijze massa ongetwijfeld op de proef gesteld wordt. Voor ieder wat wils, dus.

Muggenzifterij tot in de Hel

We zijn dus uitermate positief over Darksiders: Genesis, al gebiedt de eerlijkheid ons om te zeggen dat het niet allemaal rozengeur en maneschijn is. Zo hadden we best wel moeite met de in-game kaart, die de – overigens ingenieus ontworpen – levels overzichtelijker moet maken. Om de één of andere reden wordt de huidige positie van je personage hier niet precies op onthuld, waardoor het soms moeilijk is om je te oriënteren. Daarnaast durft de framerate al eens een dipje kennen, blijf je sporadisch (doch zelden) even hangen in het decor en kan een platformsegment wel eens de nodige frustratie oproepen. Echt storen doen deze minpunten echter niet. Darksiders: Genesis is namelijk onbeschaamd leuk om te spelen en pakt zo nu en dan uit met een spectaculair scenario dat je alle ergernisjes zo weer doet vergeten.