Special: Bayonetta and Vanquish 10th Anniversary – De Japanse ontwikkelaar PlatinumGames heeft vandaag de dag al meermaals bewezen dat we ze als een grote naam onder ontwikkelaars mogen zien. De studio was immers verantwoordelijk voor toppers als Metal Gear Rising: Revengeance en Astral Chain. Maar laat ons zeker niet hun, naar mijn bescheiden mening, beste werk NieR: Automata vergeten. Je zou zelfs bijna haast vergeten dat de studio eigenlijk nog “maar” sinds 2007 bestaat en dus, vooral in vergelijking met vele andere grote studio’s, nog wat aan de jonge kant is. De studio werkte in zijn beginjaren samen met uitgever SEGA en wist eigenlijk direct te imponeren, want tijdens die periode kregen we Bayonetta en Vanquish voorgeschoteld, twee toppers die nu hun tiende verjaardag vieren in de vorm van een remaster.

Beweeg hemel en aarde met Bayonetta

Bayonetta zag eigenlijk het levenslicht al in 2009, toen de game in Japan uitkwam, maar Westerse spelers konden pas vanaf 2010 met deze cultklassieker aan de slag. En dat jaartje extra wachten bleek het meer dan waard! Bayonetta werd lovend ontvangen door zowel gamers als critici en kreeg in 2014 zelfs een sequel, die jammer genoeg nog steeds zijn weg niet naar de PS4 gevonden heeft. Hideki Kamiya, die zijn faam heeft verworven als de maker van Devil May Cry, staat aan het roer van deze unieke IP die duidelijk de mosterd heeft gehaald bij zijn eerder duivelse werk. Opnieuw staat het conflict tussen hemel, hel en alles ertussen centraal en opnieuw hak, sla en schiet je je een weg door hopen hordes van allerlei vreemde creaturen heen.

In Bayonetta neem je de rol op van de gelijknamige heks Bayonetta, die met de hulp van allerlei demonen een persoonlijke oorlog voert met de hemel. Klinkt misschien wat vreemd, maar over de kwaliteit van Bayonetta kunnen we erg kort zijn: we noemden de game indertijd “de beste actiegame sinds een lange tijd”, dus dat kan zeker tellen. Bayonetta is dan misschien één van de eerste games die PlatinumGames op de markt bracht, toch merk je al snel op dat je hier met een “Platinum Game” te maken hebt. De aandacht voor snelle en vlotte gameplay, gepaard met vijanden die fantastisch zijn vormgegeven, spat van het scherm. De baasgevechten die maar al te vaak het hele scherm innemen en waar je soms, à la Shadow of the Colossus, op moet klimmen, vormen dan de kers op de hemelse taart.

Gezien er bijna elke seconde wel iets chaotisch op je scherm aan het gebeuren is, zou je denken dat je console zo nu en dan eens een framedrop zou vertonen. De PS3-versie van Bayonetta had hier indertijd erg veel last van: enorm lange laadtijden en frequente framedrops zorgden er namelijk voor dat deze titel niet de hemelse hoogtes kon bereiken waarop gemikt werd. Deze PS4-versie laat deze problemen gelukkig definitief achter zich. Het is zelfs grappig dat de ontwikkelaars de laadschermen in de game hebben gelaten, gezien deze nooit langer dan 2 seconden duren. Triest voor de laadschermen zelf, maar wij zullen ze alleszins niet missen! De game behoudt bovendien een stabiele framerate van 60 fps, zelfs op de meest chaotische momenten.

Verschiet al je patronen met Vanquish

Als het mythische element of het hele hack-and-slash genre je niet zo liggen, maar je toch wil genieten van extreem snelle en chaotische actie, dan heeft PlatinumGames nog een topper voor je in petto. Shinji Mikami, jawel de man achter de Resident Evil-reeks, schotelt ons een flinke portie adrenaline voor in een avontuur dat, indien mogelijk, nog chaotischer en nog explosiever is dan Bayonetta. Vanquish neemt vele elementen van Bayonetta over, de geliefde gigantische baasgevechten zijn namelijk ook hier aanwezig, maar in plaats van in het wilde weg rond te hakken en te slaan, moet je hier in het wilde weg rondschieten met een arsenaal aan futuristische wapens. Ook deze titel kon ons wel bekoren, ook al kende Vanquish initieel wel wat gebreken.

Vanquish heeft misschien nog meer het recht om een culttitel genoemd te worden dan Bayonetta, vooral omdat de reacties op deze titel toch wel uit elkaar liepen. De ene noemt het een inhoudsloze portie saai geweld, terwijl de andere de flitsend snelle gameplay en het design van de wereld en vijanden aanprijst. De melige dialogen, de over-the-top actie en de vergeetbare personages overgoten met een Japans sausje zorgden namelijk voor een toch wel erg speciale mix die niet iedereen kon waarderen. Achter deze bombastische façade schuilt, net zoals bij Bayonetta trouwens, echter wel een diepgaand en erg leuk combatsysteem, dat je op elk moment alert houdt en regelrecht in de actie werpt.

Ook Vanquish mikt op een stabiele framerate van 60 fps, maar een occasionele framedrop viel toch wel eens voor tijdens sommige cut-scènes. Vreemd misschien, want tijdens de gameplay zelf hebben we hier nooit last van gehad. De game draait als een zonnetje, de optie om cut-scènes door te spoelen is in deze versie wél aanwezig en jaren later speelt deze titel nog steeds lekker weg. Inhoudelijk is er echter niets veranderd, dus de “Unknown-vijanden” blijven jammer genoeg één van de meest frustrerende wezens die ooit gemaakt werden in een videogame. Je AI-teamleden zijn na tien jaar bovendien nog steeds even vervelend als tevoren, aangezien ze voortdurend voor je vizier blijven lopen. Enkele aanpassingen waren toch welkom geweest.

Gelukkige verjaardag!

Beide titels zijn intussen tien jaar verkrijgbaar in hun Westerse versie en het moet gezegd worden: de gameplay bij zowel Bayonetta als Vanquish heeft de tand des tijds zeker overleefd. Beide games bieden een uitdagende mix van chaotische taferelen en vloeiende combat aan, waardoor je je zeker niet zal vervelen. De games doen dat nu bovendien met een grotendeels stabiele framerate, maar daar houden de veranderingen in deze remasterbundel echter op. Remasters zijn vervelende beestjes, want om gamers te overtuigen om oudere games (opnieuw) te kopen, moet je toch wel met wat nieuwe content op de proppen komen. En hier wringt het schoentje: de grootste nieuwigheden die de Bayonetta en Vanquish remasters ons aanbieden zijn een statisch PS4 thema en een optionele steelbook case voor de verzamelaars onder ons.

Bovendien is er uitsluitend gefocust op verbeteringen aan de framerate, waardoor de texturen in beide games bijna niet aangepast zijn. Vooral bij Bayonetta merk je dat je met een oudere game te maken hebt, ook al zet je de 4K-modus op je PS4 Pro aan. De fantastische gameplay verbergt deze grafische gebreken enigszins, maar als het op remasters aankomt hadden de makers hier toch wel wat meer werk van mogen maken. Als je deze titels echter nog nooit hebt gespeeld, is dit toch wel de uitgelezen kans om dit culturele gat te dichten. Indien je het nog niet door zou hebben: beide games zijn echt wel de moeite waard om eens gespeeld te hebben. Als je ze echter al gespeeld zou hebben, mis je dus niet bijster veel nieuws door deze bundel over te slaan.