Review: Infliction: Extended Cut – Hoeveel manieren zijn er om een moordlustige vrouwelijke geest in de achtergrond te laten opduiken, waarna ze je telkens meedogenloos op een enkeltje hiernamaals trakteert? Wanneer wordt zoiets eigenlijk oud? Hoe vaak kan je datzelfde trucje herhalen vooraleer de rilling over je rug verandert in een verveeld schouderophalen? Wel… redelijk vaak, zo blijkt. Infliction is het laatste voorbeeld hiervan. Deze recente horrorgame is grotendeels het werk van één enthousiaste ontwikkelaar, die bewijst dat je echt niet veel nodig hebt om spelers de stuipen op het lijf te jagen. Een oor voor verontrustend audiodesign en een meer dan gezonde liefde voor P.T. blijkt immers voldoende te zijn. Volgt u even mee…

Moordenaar!

Infliction begint met een naargeestige autorit huiswaarts en de huiveringwekkende opdracht om… het vliegtuigticket op te sporen dat vrouwlief thuis heeft laten liggen. Je wederhelft staat namelijk ongeduldig te wachten aan de incheckbalie op het vliegveld en dan mag jij opdraven als reddende engel. Een korte, maar zenuwslopende tocht door je verdacht donkere huis later krijg je een video voorgeschoteld waarin je je eigen vrouw vermoordt, waarna je al vluchtend jezelf te pletter rijdt tegen een boom. Zat je vrouw niet op het vliegveld? En hoe kan je de game verder spelen wanneer je technisch gezien morsdood bent? Niet te veel vragen stellen, want Infliction geniet er zichtbaar van om je in de war te brengen.

Een kort laadscherm later ontwaak je namelijk weer in je eigen huis, nu het domein van een schijnbaar kwaadaardige geest die verdacht veel op je vrouw lijkt. Aan jou om uit te zoeken hoe je de geest voorgoed naar het land der doden verbant, terwijl je langzaam maar zeker je verleden bij elkaar puzzelt. Om dit voor elkaar te krijgen, trakteert Infliction je op een reis door de voorbije decennia, steevast in hetzelfde huis dat door de verwarde tijdlijn steeds andere vormen aanneemt. Het eindresultaat is zeker de moeite waard. Moeilijke thema’s als alcoholisme en huishoudelijk geweld worden immers niet gemeden en zonder uitzondering met respect behandeld. De ervaring is zwaar en duister, maar waardevol.

Wandelaar!

Technisch gezien is Infliction een pure walking simulator. Niet bepaald het meest geïnspireerde genre op de markt en op vlak van originaliteit scoort deze P.T.-wannabe dan ook weinig punten. Je dwaalt eerder doelloos door een donker huis, dat op tijd en stond een alternatieve lay-out aangemeten krijgt. Ondertussen los je puzzels op, terwijl je probeert te vermijden dat vrouwlief je naar het ‘game over’-scherm stuurt. Gelukkig is de geest van Infliction zeker even griezelig als Lisa uit P.T. en heeft Caustic Reality een schier eindeloze reeks manieren gevonden om haar origineel ten tonele te laten verschijnen. Veel van deze verschijningen zijn helaas wel scripted en onvermijdbaar, wat de herspeelbaarheid van de game niet ten goede komt.

Die eerste rit mag er echter best wezen. De puzzels vragen je doorgaans om op zoek te gaan naar items, maar deze veredelde verzamelqueesten worden interessanter doordat Infliction speelt met je verwachtingen. De algemene plattegrond van je huis blijft door de jaren heen hetzelfde, maar de inrichting verandert, zodat je nooit helemaal zeker bent van wat er om de hoek op je wacht. Voeg daar een geheimzinnige spiegelwereld aan toe waar alles nét dat tikje anders is en je begrijpt dat Infliction voor de oplettende gamer nooit saai wordt. Backtracken is in horrorgames dé manier bij uitstek om te spelen met het verwachtingspatroon van de speler en dat heeft Caustic Reality duidelijk zeer goed begrepen.

Luisteraar!

De troefkaart van de ontwikkelaar is echter het sublieme audiodesign. Het huis rondom de speler komt echt tot leven, en kraakt en piept dat het een lieve lust is. Voeg daar geheimzinnig gefluister en een uit de kluiten gewassen portie statische ruis aan toe, en je snapt dat je geen seconde op je gemak bent wanneer je Infliction speelt. Met een hoofdtelefoon op duurt het al helemaal niet lang vooraleer de paranoia toeslaat. De audio is dus erg knap, al kan hetzelfde niet gezegd worden over de graphics. De (redelijk eenvoudige) omgeving valt op zich nog mee, maar de karaktermodellen van personages verraden zonder pardon dat we hier met beelden te maken hebben die eerder thuishoren op een oudere generatie consoles.

Conclusie

Infliction is een korte, maar krachtige zenuwstoot van een horrorgame, die de maatschappelijke thema’s niet schuwt en de creepfactor regelmatig meedogenloos de hoogte injaagt. Dit ligt voornamelijk aan het aardige leveldesign en de sublieme audio, die zelfs de meest dappere zielen meermaals over hun schouder zal doen kijken. Als walking simulator is Infliction best te pruimen, al zorgen de ondermaatse graphics en het gebrek aan herspeelbaarheid ervoor dat ik de game toch niet helemaal kan aanraden. Het ontbreken van enige originaliteit – ooit al van P.T. gehoord? – is ook jammer. Wie op zoek is naar een nieuwe dosis horror, zal echter niet van een kale reis thuiskomen.

Pluspunten

  • Prima verhaal
  • Bij vlagen écht creepy
  • Alternerend level lay-out
  • Subliem audiodesign

Minpunten

  • Weinig herspeelbaarheid
  • Wil iets té graag P.T. zijn
  • Graphics horen eerder thuis op een vorige generatie consoles

7.0