Review: DOOM Eternal – Van de top van de wereld naar de bodem van de vergeetput, zo zou je de geschiedenis van de DOOM franchise vóór 2016 kunnen omschrijven. De oorspronkelijke trilogie mocht dan wel een succesverhaal zonder weerga genoemd worden, de nieuwe richting die het derde deel insloeg kon niet overal op evenveel bijval rekenen. Plannen voor DOOM 4 bleven opduiken, om vervolgens in alle stilte opgeborgen te worden. Tot id Software de handen in elkaar sloeg met Bethesda en in 2016 een reboot op de markt bracht. DOOM herrees als een feniks uit het as en sloeg wereldwijd gamers genadeloos murw. Vier jaar later liggen we nog steeds uitgeteld op de grond… en nu is DOOM Eternal daar met de staalharde genadeslag.

Hel op aarde

DOOM Eternal pikt de draad weer op waar DOOM deze vier jaar geleden karakteristiek onelegant liet vallen. De helinvasie op Mars is bloederig de kop ingedrukt, maar de demonen van de onderwereld hebben hun vizier op onze aardbol gericht. De aanslag is snel, brutaal en overweldigend; het lokale verzet heeft geen schijn van kans. Voor de mensheid goed en wel beseft wat er gebeurt, is onze planeet getransformeerd tot een onheilspellend hellandschap, waar onaardse bouwwerken tussen de ruïnes van onze beschaving naar de hemel klauwen. Hier en daar hoor je op verborgen radiofrequenties nog gesmoorde kreten om hulp, al nemen deze dagelijks af in aantal en overtuigingskracht. De aarde lijkt verdoemd…

Dat is buiten de Doom Slayer gerekend, “Doom Guy” voor de vrienden. Deze stilzwijgende bron van agressie volhardt in zijn rol als nagel aan een hels doodskist en duikt op in een gotisch ruimteschip om dood en vernieling te zaaien onder de demonen. Met de immer behulpzame AI Vega als raadgever in zijn oor, trek je erop uit om de drie hellepriesters te zoeken, die samen verantwoordelijk zijn voor de transformatie van onze planeet. Een indrukwekkende tocht volgt, waarin uiteenlopende, doch telkens spectaculaire locaties elkaar afwisselen, terwijl het verrassend diepgaande verhaal mij aan het scherm gekluisterd hield. DOOM Eternal mag zich dan focussen op het knalwerk, het plot mag er eigenlijk ook wel zijn.

Run & Gun 666

Wie de trage, rond dekking zoeken opgebouwde singleplayer gameplay van Call of Duty gewend is, zal raar opkijken wanneer DOOM Eternal zijn kaarten laat zien. De wandelsnelheid van Doom Guy is sneller dan het sprinten in veel andere games. Ieders favoriete demonendoder is bovendien leniger dan de gemiddelde videogame protagonist, dankzij een dubbele sprong, dash en de mogelijkheid om jezelf als een trapezeartiest via uitstekels in de omgeving door de lucht te katapulteren. Deze behendigheid zal je meer dan nodig hebben, want in beweging blijven en als een malle resources verzamelen is dé sleutel om zonder kleerscheuren het einde van een level te halen. DOOM Eternal doet er namelijk alles aan om het je knap lastig te maken.

Per hoofdstuk kom je meermaals in een arena terecht, waar je vervolgens gebombardeerd wordt met golven aan demonische vijanden. Naar goede gewoonte komen deze in alle vormen, maten en combinaties op je af. Cacodemonen zweven door het luchtruim en bestoken je onaflatend met vuurballen. De uit de kluiten gewassen Hell Knight en roze stormram Pinky prefereren dan weer intiem contact en komen aan een duizelingwekkende snelheid op je afgestormd. Knallen, springen, rennen en jezelf naar een tijdelijk veilige plek manoeuvreren… dat is de boodschap. Makkelijker gezegd dan gedaan, want DOOM Eternal is vastbesloten om je geen moment rust te geven tot de laatste demon tot stof herleid is.

Gelukkig beschikt de Doom Slayer over voldoende middelen om de overrompelende stroom aan vijanden het hoofd te bieden. Je wapens zijn even fantasierijk als brutaal en meer dan capabel om de zwakke plekken van een demon uit te buiten. Bovendien kunnen agressieve spelers hun munitie en levensbalk altijd aanvullen door met ware doodsverachting de confrontatie op te zoeken. Zombies in twee zagen levert bijvoorbeeld extra kogels op, terwijl vijanden het zwijgen opleggen met blote handen je gezondheid erop vooruit helpt. Wie ten slotte liever zijn pantser op peil houdt, raden we aan om de tegenstand in de fik te steken met de vlammenwerper die zich te allen tijde op je schouder bevindt. Brutaal én doeltreffend.

Tour de Force

DOOM Eternal is met andere woorden een dolle rit, waarin je aangemoedigd wordt om elk element uit je omgeving te gebruiken. Defensief spelen leidt doorgaans tot een ‘game over’-scherm; agressief spelen is de sleutel tot succes. Naast de actie in het heetst van de strijd heeft DOOM Eternal echter nog meer te bieden. Het leveldesign is van de bovenste plank, met verticaal georiënteerde levels die van de Doom Slayer meermaals het betere platformwerk vragen. De omgevingen zelf spreken dan weer stuk voor stuk tot de verbeelding. Zo reis je onder andere door vernielde steden en een door hellegroei onherkenbaar gemaakte poolcirkel. Dat is lang niet alles, want nog meer locaties wisten een diepe indruk achter te laten.

Wie DOOM Eternal aanschaft, zal bovendien merken dat hij een hele tijd goed zit. De game bevat immers tonnen aan content, die de herspeelbaarheid knap de hoogte injagen. Elk level zit vol uitdagingen en extra situaties, die het uiterste van je vragen en dus vaak pas na het uitspelen van de game succesvol af te ronden zijn. Master Levels bieden nog meer materiaal voor de sadisten onder ons die graag aan zelfpijniging doen. De asymmetrische multiplayer ‘Battle Mode’ – hadden ze daar nu echt geen creatievere naam voor kunnen verzinnen? – bespreek ik binnenkort in een apart artikel, al kan ik nu al zeggen dat de premisse uitermate veelbelovend klinkt. Content genoeg en werk aan de winkel voor de perfectionisten onder ons.

Perfect?

DOOM Eternal biedt een grote hoeveelheid strakke gameplay in sublieme levels. Bovendien ziet het spel er verdomd goed uit en zal de opzwepende soundtrack zelfs de kalmste persoon van een hogere hartslag voorzien. Benadert DOOM Eternal dan de perfectie? Wat dit genre betreft wel… al zijn er uiteraard enkele kleine puntjes van kritiek. Zo lijkt het soms alsof id Software bewust de grenzen van de frustratie opzoekt wanneer ze nog maar eens een golf vijanden op je afsturen zonder checkpoint. Bugs durven ook al eens op te duiken. Zo zag ik ooit een demon vastzitten in de omgeving en zakte ik op een ander moment zonder waarschuwing door de vloer. Zwemmen is tenslotte een activiteit die nét niet onbestuurbaar blijkt.

Conclusie

DOOM Eternal is op alle vlakken de overtreffende trap van zijn voorganger. Dat betekent dat je dit keer nóg meer bloederige oldschool actie voorgeschoteld krijgt. Méér content, méér uitdaging, méér variatie… méér alles. De even wanhopige als agressieve strijd tegen het leger van de duisternis zal je opslorpen als nooit tevoren, mede dankzij het sublieme leveldesign en het verrassend diepgaande verhaal, dat zowaar het karakter van de iconische Doom Slayer onder de loep neemt. Vond je het vorige deel onweerstaanbaar, dan heb je DOOM Eternal ongetwijfeld al besteld. Twijfelaars raden we aan om deze helse tocht sowieso te ondernemen. Het zal soms pijn doen, maar deze spectaculaire ervaring is dat meer dan waard.

Pluspunten

  • Verrassend diepgaand verhaal
  • Opzwepende run-and-gun gameplay
  • Subliem (en gevarieerd) leveldesign
  • Veel content
  • Grafisch prima

Minpunten

  • Kan frustreren
  • Paar kleine ergernissen

9.0