Special: DOOM Eternal’s Battle Mode – Vorig weekend besprak ik in mijn terugblik op de franchise reeds de verregaande invloed die de originele DOOM uitgeoefend heeft op het genre. Die invloed is misschien nog het meest zichtbaar in multiplayer, een feature die inmiddels essentieel gebleken is voor de betere First Person Shooters. DOOM introduceerde immers de nog steeds immens populaire Deathmatch modus. Ondertussen is multiplayer geëvolueerd. Ontwikkelaars slaan nieuwe richtingen in en experimenteren er enthousiast op los. En terwijl de reboot van DOOM zich enkele jaren geleden nog tevreden stelde met het herhalen van de grootste hits, tracht DOOM Eternal nu een nieuw territorium te veroveren: dat van de asymmetrische multiplayer.

1 tegen 2

Zoals reeds aangegeven in mijn inleiding, gooit id Software de gebruikelijke multiplayermodi zonder pardon in de prullenbak, om in plaats daarvan te opteren voor iets nieuws. Iets unieks. En iets potentieel uitermate frustrerends. In Battle Mode – ik blijf erbij dat dit een bijzonder ongeïnspireerde titel is – speel je als enkeling tegen een team van twee. De eenzaat kruipt in de huid van de Demon Slayer, die al het wapentuig uit de singleplayercampagne samen met de bijbehorende behendigheid mag meebrengen. Het duo werkt samen om hem het vuur aan de schenen te leggen in de vorm van twee demonen. Het resultaat is een multiplayer die meer dan ooit in het verlengde van de bijbehorende singleplayer ligt.

Eén van de overduidelijke pluspunten van dit systeem is het gevarieerde aanbod aan speelbare personages. De Doom Slayer laat zich exact hetzelfde besturen als zijn tegenhanger in de verhaalmodus, maar de demonen vormen een ander paar mouwen. Je hebt vijf speelbare opties, die elk heel anders onder de duimen liggen. Als de iconische Pain Elemental zweef je over het slagveld, zodat je te allen tijde het overzicht behoudt terwijl je de Doom Slayer bekogelt met vuurballen. De razendsnelle Marauder zoekt met zijn roodgloeiende bijl dan weer graag de intieme confrontatie op, daar waar de logge Mancubus zijn gebrek aan snelheid goedmaakt met een overdaad aan vuurkracht. Geen twee demonen voelen hetzelfde aan.

1 tegen allen

Toch laat een demon zich een stuk moeizamer besturen dan de Doom Slayer, al speelt gewenning hier ongetwijfeld een bepalende rol. Als Doom Guy heb je echt het gevoel in een nieuw singleplayerlevel beland te zijn. Je rent, springt en slingert jezelf door de map, op zoek naar munitie en genezende middelen, terwijl je al je wapens aanwendt om de tegenstand het hoofd te bieden. Als Battle Mode zich louter tot één Doom Slayer en twee demonen zou beperken, zou de eenzaat in veel gevallen dan ook makkelijk de overwinning binnenhalen. Id Software beseft dit… en geeft de demonen extra aanvals- en verdedigingsmiddelen, die mijns inziens de weegschaal soms iets te ver naar de andere kant laten doorslaan.

Elke demon heeft namelijk de mogelijkheid om hulp in te roepen. Deze hulp kan twee vormen aannemen: aanvallend of ondersteunend. Aanvallend komt het er vaak op neer dat je extra, door de computer bestuurde demonen kan oproepen, die zich als een malle op de Doom Slayer storten. Een andere mogelijkheid is het vergiftigen van delen van de map, zodat de Doom Slayer er niet langer doorheen raakt zonder een deel van zijn levensbalk te moeten inleveren. Defensief kan je een zone creëren waarin jij en/of je teamgenoot extra gezondheid krijgt, of er met een druk op de knop zelfs voor zorgen dat resources voor de Doom Slayer in rook opgaan. De opties zijn bijna eindeloos, zeker als beide demonen nauw samenwerken.

Lang leve de (a)symmetrie

En daar wringt het schoentje bij mij een beetje. Battle Mode is een interessante modus, die op een unieke manier alle essentiële DOOM elementen in een multiplayerjasje giet. De asymmetrie wordt echter erg ver doorgedreven, waardoor de meeste potjes die ik tot dusver speelde al op voorhand een uitgemaakte zaak bleken te zijn. Als Doom Slayer moet je namelijk wel érg goed zijn om kans te maken, zeker tegen een uitgekiend, ervaren team van demonen. Het woord ‘unfair’ komt misschien wat zwak over, maar de enorme lijst mogelijkheden waarover de demonen beschikken, zorgt ervoor dat ik die term toch oprecht in de mond neem. Misschien ben ik gewoon niet goed genoeg. Die kans is uiteraard bestaande.

DOOM Eternal heeft sinds gisteren wat mij betreft alvast met verve zijn titel als koning van de First Person Shooter weer opgeëist. De singleplayercampagne is een fenomenale en uiterst spectaculaire belevenis die ik iedereen aanraad. Battle Mode is een fijne toevoeging en het proberen zeker waard, al vrees ik dat de asymmetrische aard van deze multiplayermodus enkel hardcore spelers lang aan het scherm gekluisterd zal houden. Enjoy!