Review: Mortal Shell

Review: Mortal Shell – Ontwikkelaar Cold Symmetry heeft nooit onder stoelen of banken gestoken dat de Soulsborne-serie dienst doet als de grote inspiratiebron voor Mortal Shell. Een vluchtige blik op de screenshots en trailers van de game maakt duidelijk dat de studio zijn uiterste best heeft gedaan om het succes van het bronmateriaal te evenaren. Hoewel Mortal Shell zich richt op de fans van het genre, is de kleine onafhankelijke ontwikkelaar niet bang om aan de inmiddels bekende formule te sleutelen. Weet Mortal Shell eventuele kritiek perfect te pareren en je zijn duistere wereld in te trekken of is het de zoveelste imitator die je al snel naar de originele formule doet terugverlangen?

Beklemmende sfeer

Het begin is in ieder geval een vertrouwd thuiskomen voor de veteranen van het Soulsborne-genre. Je ontwaakt als Foundling, een kwetsbaar wezen, in een vijandige wereld waarin je de dreiging door je scherm heen kunt voelen. Al snel tref je het lichaam van een gevallen krijger aan dat je kunt overnemen. Je hebt geen idee wie het is, maar de game hint subtiel naar een toren verderop in het moeras van Fallgrim. De onheilspellende muziek maakt snel duidelijk dat je beter vaart kunt maken. Na wat korte schermutselingen kom je veilig in je thuisbasis aan en gaat het verhaal van start. Zoals altijd in dit soort games, is alles opzettelijk vaag gehouden, maar tegelijkertijd ook erg intrigerend. Zo leer je dat het lichaam dat je hebt overgenomen een Shell wordt genoemd en dat er in totaal vier in de wereld te vinden zijn. Een aantal korte filmpjes tonen je de locaties, maar hoe je daar komt, moet je zelf uitzoeken.

Je begint met Harros the Vassal, een gepantserde krijger met een goede balans tussen offensief en defensief spel. De game vertelt je dat uiteraard niet. Je dient Sester Genessa met Tar te betalen om de naam te achterhalen. Pas dan kun je de vaardigheden van Harros vrijspelen. Ook dat is niet gratis, dus er zit niets ander op dan de wijde wereld in te trekken. Het moerasachtige Fallgrim verbindt in totaal drie locaties van verschillende groottes met elkaar. De locaties zijn vaak compact en veel speelt zich binnen zonder mooie vergezichten af, maar ze lopen wel over met sfeer. Iets dat de uitstekende muziek alleen maar versterkt. Die drie locaties bevatten ieder een unieke eindbaas. Zodra je de eerste hebt verslagen, wordt de wereld in een dikke mist gehuld, terwijl nieuwe en sterkere vijanden je het leven zuur maken. De terugkeer naar je thuisbasis wordt daardoor extra spannend.

Kleine ergenissen

Dat klinkt makkelijker gezegd dan gedaan. Mortal Shell houdt niet je handje vast en je zult alles zelf moeten ontdekken. Als je een voorwerp vindt, krijg je geen beschrijving van wat het is. Daar kom je pas achter nadat je het gebruikt en hoe vaker je het gebruikt, hoe beter de resultaten worden. Op zich is dit mooi gevonden, want zo blijf je niet met een volle inventaris zitten waarvan je zeker tachtig procent niet gebruikt. Aan de andere kant kun je belangrijke voorwerpen verspillen door ze op het verkeerde moment in te zetten. Je zult je echter vooral bezighouden met het plukken van paddenstoelen om je levensbalk weer aan te vullen. Eens geplukt, gaat er een timer lopen voordat ze weer tevoorschijn komen. Daarbij valt het op dat de notificaties van zodra je wat oppakt of gebruikt ruim 20 seconden in beeld blijven en op den duur erg hinderlijk worden.

Over ergernissen gesproken: het leveldesign laat ook te wensen over. Hoewel de ambiance uitstekend is, lijkt vooral in Fallgrim bijna alles op elkaar. De eerste uren raak je constant verdwaald omdat je het overzicht verliest. Je hebt echt even de tijd nodig om door te krijgen waar je heen moet en hoe je andere locaties kunt bereiken. Dat brengt ons gelijk bij een ander probleem. De wereld verkennen in Mortall Shell is minder uitnodigend dan in soortgelijke games. Je beschikt namelijk over beperkte middelen om je gezondheid aan te vullen. Op zich is dat geen ramp, maar ook de locaties om je progressie op te slaan zijn beperkt. Hierdoor kan het lang duren voordat je bijvoorbeeld de juiste middelen vindt om je wapens te verbeteren of één van de andere drie Shells tegenkomt.

Vrij experimenteren

Die kritiek wordt echter grotendeels opgevangen door andere unieke mogelijkheden in de game. Als je levensbalk op is, word je uit je Shell geslagen. Weet je op tijd terug te keren, dan heb je weer een volle balk en een laatste kans om het alsnog te halen. Je kunt ook Harden gebruiken, wat inhoudt dat je tijdelijk versteent totdat je wordt geraakt. Je kunt dit op ieder moment tijdens een gevecht inzetten en de cooldown is vrij kort. Het is een ideale manier om jezelf te redden als je iets te gretig was met aanvallen. Dan heb je ook nog Resolve, een meter die langzaam vol loopt naarmate je meer vijanden verslaat. Door perfect te pareren kun je dankzij Resolve een stuk gezondheid terug krijgen. Daarnaast kun je Resolve gebruiken voor speciale aanvallen of om een vijand ergens vanaf te schoppen. Het is een handige optie, die helaas wat ondergesneeuwd raakt doordat er te veel vaardigheden afhankelijk van zijn.

De game biedt je echter ook voldoende ruimte om te experimenteren. Indien je veel van Resolve gebruikmaakt, dan is het verstandig om met Solomon te spelen en die Shell helemaal uit te bouwen. Is pareren niet echt je ding, dan kun je met Eredrim aan de slag. Deze tank beschikt niet alleen over veel gezondheid, je kunt ook een vaardigheid vrijspelen waarmee je steeds meer schade doet naarmate je meer vijanden verslaat zonder dood te gaan. Als je Eredrim volledig uitbouwt, wordt de game zelfs te gemakkelijk. Hij kan immers zo veel incasseren en tegelijkertijd zo hard uithalen, dat pareren niet eens meer nodig is. Overigens kun je pas een voorwerp kopen dat fast-travel mogelijk maakt, nadat je een Shell volledig hebt uitgebouwd. Een aparte keuze, aangezien je tegen die tijd inmiddels alles van de game wel gezien hebt.

Technisch in orde

Mortal Shell is namelijk geen grote game. Om de eerste keer het einde te halen heb je tien tot vijftien uur nodig. Daarna kan je verder in de “New Game Plus” modus. Het loont sowieso om ieder hoekje van de game te verkennen, want het geheel speelt heerlijk weg. De laadtijden op een PlayStation 4 Pro zijn ongeveer 40 seconden, maar daarna kun je probleemloos spelen. De game is geen enkele keer vastgelopen, de framerate is stabiel en bugs zijn vrijwel niet aanwezig. Het is dan ook moeilijk om de controller weg te leggen en als je dan eindelijk de aftiteling ziet, verlang je naar meer tijd in deze fascinerende wereld.