Review: Darkestville Castle – Point & click games zijn misschien wel een genre waar niet iedereen warm voor loopt. Toch verschijnt er nog om de zoveel tijd een game die ons doet terugdenken aan de gouden dagen van games als Grim Fandango en Monkey Island. Ontwikkelaar Epic LLama en uitgever Buka Entertainment hopen een vleugje nostalgie terug te brengen naar de huiskamer en brengen Darkestville Castle uit. In 2017 werd de game al eens uitgebracht voor de pc, maar nu heeft het spel ook zijn weg gevonden naar de consoles. Is Darkestville Castle de moeite waard om te spelen of kan je beter de bekende klassiekers nog eens opstarten?

Cid, de demon van Darkestville

Het verhaal begint met een gedicht over een rustig dorpje dat op een dag visite krijgt van een onverwachte bezoeker, een demon genaamd Cid. Hij terroriseert de lokale bevolking met allerlei fratsen en door middel van al deze fratsen creëert hij vijanden, zoals Dan Teapot. Zijn aartsvijand huurt drie demonenjagers in: de Romero Brothers, die Cid moeten opsluiten in hun demonenkist. Het verhaal is alleraardigst en kent een goed tempo, maar dat kent enige belemmering in de vorm van presentatie. De huidige doelen die je hebt worden namelijk niet op het scherm weergegeven, waardoor je zo nu en dan moet backtracken naar de opdrachtgever om te achterhalen wat je ook alweer moest doen. Dat heeft wat invloed op het tempo, dus als dat in beeld was geplaatst, dan had het de ervaring wat overzichtelijker en vlotter gemaakt.

Grappen en grollen

Waar Darkestville Castle het voornamelijk van moet hebben, zijn de grappige referenties en humor. Het soort humor doet ons denken aan de humor waar Monkey Island zo populair mee geworden is. Dit kan gaan van grappen over politieke correctheid tot flauwere onnozelheden. Referenties naar The Lord of the Rings, Pokémon en het onnozele liedje Narwhals zijn maar enkele van de voorbeelden die we kunnen aanhalen. Ook wordt de vierde muur – tussen speler en spel – regelmatig doorbroken. Het is dus een game die weet dat het een game is. We moesten regelmatig lachen en dat is toch voornamelijk het doel van deze point & click-ervaring.

Deze grappen en grollen worden voornamelijk ingesproken door ene Stephanos Rex en hij doet dat met verve. Niet alleen de stemmen van de personages zijn goed gedaan, maar ook de muziek die je tijdens Cid’s avontuur begeleidt is zoals we dat zouden verwachten. Naast de goede audio kan hetzelfde gezegd worden over de graphics, waar weinig op aan te merken valt. De game kent zijn eigen cartooneske stijl en bevat zowel donkere als zeer lichte en kleurrijke gebieden. Audiovisueel zit alles wel goed en dit zorgt voor een goede sfeer, met als gevolg dat je je goed kan inleven in het verhaal. Ook zorgt de game er meestal voor dat het duidelijk genoeg is met welke voorwerpen je iets kan doen en welke ter decoratie zijn. Zo duw je op de d-pad omhoog en dan krijg je voorgeschoteld welke voorwerpen interessant zijn om extra aandacht aan te besteden.

Point and click

De besturing van de demon Cid is zoals te verwachten valt. Met je linker joystick verplaats je de cursor en als je ergens op drukt, verplaatst Cid zich automatisch naar die opgegeven locatie. Ook kan je op drie verschillende manieren interageren met objecten: je kan er gewoon naar kijken, ertegen praten of ze oprapen. Cid zegt jou regelmatig wat wel en niet werkt. Soms is wat trial & error echter wel nodig. De oplossingen waren dus niet allemaal even logisch, wat af en toe tot zeer lange zoektochten en wat frustratie kon leiden. Dit komt niet al te veel voor, al denken we wel dat we hierdoor meer dan een uur langer bezig geweest zijn met het verhaal te voltooien dan nodig was geweest.

Tot slot: In een gesprek met een NPC heb je altijd meerdere dialoogopties waar je uit kan kiezen, maar deze zorgen er niet voor dat het verhaal anders loopt. De personages zijn echter interessant genoeg, zodat je zelf alle informatie uit de personages wilt halen. Bovendien is er nog een handig mechanisme waarbij een dubbelklik ervoor zorgt dat de wandeling om naar een volgend gebied te gaan geskipt wordt. Dit is uitermate efficiënt indien je alle gebieden al eens bezocht hebt en je je sneller wilt verplaatsen. Door op vierkantje te drukken, kom je in heel je inventaris terecht, al kan elk item ook direct gebruikt worden door je R1 en L1 toetsen te gebruiken, waarmee je sneller door je inventaris heengaat. Dit zorgt ervoor dat je nog wat efficiënter kunt spelen en dat komt de gameplay ten goede.

Conclusie

Darkestville Castle is een point & click avontuur dat het voornamelijk moet hebben van zijn sfeer en humor. Regelmatig moesten we hardop lachen met de grappen en referenties die de game rijk is. Het verhaal is prima en ook audiovisueel zit alles wel goed. Alle personages zijn zeer interessant en we hebben alle dialoogopties uitgeprobeerd om alles uit de game te kunnen halen. Wij zijn er bijna zeker van dat, indien je de Monkey Island-games leuk vond, je dit point & click avontuur ook wel zal kunnen waarderen. Voor de vraagprijs van 15 euro kan je, als liefhebber van het genre, geen excuus verzinnen waarom je het gewoon niet eens een kans zou geven. Neem maar van ons aan dat het de moeite waard is.

Pluspunten

  • Audiovisueel
  • Humor en referenties
  • Verhaal
  • Interessante personages
  • Niet duur

Minpunten

  • Overzichtje van doelen ontbreekt
  • Soms wat trial & error

7.5