Review: Captain Tsubasa: Rise of New Champions

Review: Captain Tsubasa: Rise of New Champions – De afgelopen decennia heeft menig animeserie het Westen bereikt én in navolging daarvan zijn veel series hier ook ontzettend populair geworden. Denk aan namen als Naruto, Dragon Ball Z of One Piece. Minder bekend is Captain Tsubasa, wat gemaakt is door Yoichi Takahashi. Dit is een mangaserie over voetbal, waarin het draait om Tsubasa Ozora, die zijn team van de universiteit waar hij voor speelt op sleeptouw neemt. Hiervan zijn manga’s verschenen en ook is er een animeserie van gemaakt. Dit alles begon in de jaren tachtig, waarbij in 2018 en in 2019 nog nieuwe afleveringen zijn verschenen. Nu is er een game over Captain Tsubasa uitgekomen waar we de afgelopen week behoorlijk lang mee bezig zijn geweest. Reden te meer om jullie uitsluitsel te geven over onze bevindingen in deze review.

De grote held

Zoals hierboven aangegeven draait Captain Tsubasa: Rise of New Champions om Tsubasa Ozora. Hij is de Japanse Messi van het voetbal. De universiteit waar hij lid van is heeft al twee jaar op rij het kampioenschap binnengehaald. Nu is de missie om dat ook een derde keer op rij waar te maken en hiervoor wil Tsubasa Ozora zijn team nog meer aansporen door ze op sleeptouw te nemen. Dit gebeurt in de ‘The Journey’, waarbij het niet verwonderlijk is als je moet denken aan The Journey uit de recente FIFA-games. De kern van het verhaal is hier alleen wat anders, want Tsubasa Ozora staat al bekend als een zeer gerenommeerd speler. Er zijn echter genoeg andere teams die hem en zijn team dicht op de huid zitten.

Deze rivaliteit komt ook tot uiting in de verschillende wedstrijden die je achter elkaar speelt, aan elkaar gevlochten door overigens wel erg lange cut-scènes met daarin lange en saaie dialogen. Deze zijn voor de sfeer in het Japans en om het te volgen zit er Engelse ondertiteling bij. Je hoeft overigens niet helemaal onbeslagen ten ijs te gaan in dit kampioenschap, want deze story modus kan je beginnen door een tutorial te doorlopen. Iets wat wij zeker aanraden om te doen omdat de besturing niet zo gangbaar is als in een FIFA of PES. Het verhaal biedt je daarna nog de gelegenheid om verder aan de besturing te wennen en gaandeweg de campagne maak je tevens kennis met speciale power-moves die je kan uitvoeren. Daarnaast leer je ook bijvoorbeeld hoe je simpelweg iemand kan ontwijken en zo krijg je het beetje bij beetje steeds meer onder de knie.

Niet volgens het traditionele voetbalboekje

Daar is weliswaar geen ingewikkelde besturing of knoppencombinatie voor nodig. Dat wil echter niet zeggen dat de gameplay daardoor op een gegeven moment gangbaar aanvoelt. Wat dat betreft speelt de game namelijk niet volgens het traditionele voetbalboekje. Je gebruikt elke keer maar één en hoogstens drie knoppen, je pookje meegerekend. Juist omdat je mogelijk een meer gecompliceerde besturing zou verwachten kan het in het begin wennen zijn dat alles hier zo simpel, maar tóch anders is. De sleutel naar succes is het hebben van de juiste timing, zodat je op het juiste moment die bepaalde versnelling in kan zetten of dat je langs een tegenstander kan glippen. De bal afpakken is ook niet bepaald lastig, want je hoeft enkel iemand op het juiste moment letterlijk weg te beuken of onder de zoden te sliden.

Af en toe wordt er wel gefloten, maar de scheidsrechter zelf zie je nooit op het veld en je moet ook niet verwachten dat er een gele of een rode kaart getrokken wordt. Wij hebben het in ieder geval nog niet meegemaakt. Wat dat betreft is voetballen in animestijl echt totaal iets anders. Daar staat tegenover dat het spelen van deze game voor fans juist wel een feest van herkenning kan zijn. Onder andere vanwege die langere cut-scènes met de bijbehorende dialogen, geheel in stijl van het bronmateriaal. Het voetballen zelf voelt echter wat stroef aan en ook reageren de spelers niet altijd even adequaat. Wanneer je een knop ingedrukt houdt zal je bijvoorbeeld niet gelijk de bal door kunnen spelen, daarvoor moet je echt even die knop weer loslaten en opnieuw indrukken. Zelfs dan lijkt het erop dat de spelers niet altijd gelijk doen wat je wil en dat is jammer.

Wachten op die volle meter en rammen op de knoppen

Zoals aangegeven is het in alles een aparte manier van voetballen en scoren is echt nog best lastig te noemen. Sowieso maken de verdedigers het je niet makkelijk. Wat ook weer door de opzet van de gameplay komt, want kom je iets te dichtbij ze in de buurt, dan ben je de bal weer kwijt. Heb je dan eenmaal het doel bereikt, dan heb je nog te maken met de keeper wiens uithoudingsvermogen eerst letterlijk op de proef moet worden gesteld. Iedere speler en dus ook de keeper beschikt namelijk over een meter en die meter moet eerst leger geraken. Wanneer je wil schieten doe je er goed aan om de juiste knop zolang mogelijk ingedrukt te houden totdat jouw eigen meter vol is. Daarna schiet je erg hard op het doel, maar de keeper zal hier zolang mogelijk alle ballen tegenhouden. Zelfs als je alleen op hem afkomt en je denkt een juiste hoek uit te kiezen, zal de keeper je schot alsnog blokken.

Het duurt best lang voordat je de keeper zover hebt gekregen dat hij een bal doorlaat. Als je dan eindelijk scoort, dan krijg je een korte scène te zien waarin de keeper de bal nog bijna tegenhoudt of juist met bal en al het doel in vliegt. Je moet dus eigenlijk een salvo aan schoten loslaten voordat je succes hebt. Ongeacht of je de andere algemene meter, onderin je beeld, activeert wanneer deze vol is, dan heb je namelijk als team een power-play moment, maar daar merk je eigenlijk bar weinig van. Het is dan niet zo dat je gemakkelijker langs verdedigers komt, want die vormen nog altijd een uitdaging. Een bijzondere situatie ontstaat tevens wanneer je met twee spelers gelijktijdig op de bal afkomt. Dan kom je in een soort scène terecht waarbij je hard op een bepaalde knop moet blijven drukken om er met de bal vandoor te gaan.

Weinig plezier, karige modi, maar audiovisueel netjes

De gameplay mag dan weliswaar onorthodox zijn, het is wat ons betreft geen succesnummer. Dan is al het andere automatisch ook minder plezierig om te doen, aangezien de gameplay de grote pijler is. Naast de traditionele verhalende modus heb je een verhaal waarin je je eigen speler kan ontwikkelen, wat best wel leuk is. Alleen ook hier blijven de grote en lange cut-scènes die alles aan elkaar lijmen een doorn in het oog. Verder heb je nog een versus modus waarin je het kan opnemen tegen iemand anders en je kan het ook online opnemen. Tot slot heb je nog de mogelijkheid om te oefenen met de besturing en ook kan je een eigen speler ontwerpen. Om het geheel toch enigszins positief af te sluiten willen we eindigen met de audiovisuele stijl. De game ziet er in dat kader netjes uit en op de audio hebben we eigenlijk ook weinig aan te merken. Het is typisch Japans wat sfeerverhogend werkt in deze context.