Gespeeld: Call of Duty: Black Ops Cold War – Binnen de gamesindustrie is er bijna geen franchise die zo onderhevig is aan verschillende percepties van fans als Call of Duty. De gerenommeerde serie doet al behoorlijk lang mee aan het front. Zowel tot ontevredenheid, alsook tot volledige tevredenheid van veel spelers. De schreeuw om vernieuwing staat hierin bijna synoniem aan de liefde voor het typische Call of Duty gevoel. Aan de vooravond van de nieuwe consolegeneratie kunnen we traditiegetrouw weer met een nieuwe Call of Duty aan de slag. Net als ongetwijfeld velen van jullie zijn we het afgelopen weekend in de open alpha gedoken om de game beter te leren kennen en onze eerste indruk lees je nu hier.

Inderdaad bekend en ietsje sneller

De verschillende ontwikkelaars die werken aan de Call of Duty games hebben in de afgelopen jaren allemaal hun stempel op de franchise weten te drukken. Dat uitte zich telkens in een ietwat andere audiovisuele stijl en presentatie, maar met hetzelfde basisprincipe in de gameplay. Dat is nu niet anders, het is merkbaar Call of Duty, maar wat opviel is dat de game toch wat anders speelt dan het vorige – razend populaire – deel.

Met Call of Duty: Modern Warfare heeft Infinity Ward goed werk afgeleverd wat betreft gameplay. Los van hoe je tegen Call of Duty aankijkt, die game speelt als een trein. Dat is nu niet anders en sterker nog, de snelheid waarop alles gebeurt qua gameplay lijkt net iets hoger te liggen. Dat mag geen verrassing zijn, dat is altijd al een beetje Black Ops eigen geweest, oftewel, de stijl van Treyarch. Alles, van het oppakken van je wapens tot aan het gooien van granaten, het gaat ogenschijnlijk een tikje sneller en de presentatie op het scherm komt moeiteloos voorbij zonder enige vertraging of hapering.

Grotere maps werken niet allemaal

Dat deze game merkbaar wat soepeler speelt komt de maps die we gespeeld hebben ten goede. Want die zijn tot zover over het algemeen wat ruimer van opzet dan de kleinere Modern Warfare maps. Toch komt nog niet elke map even gebalanceerd over. Je moet bij maps als Miami en Moskou bijvoorbeeld wel erg vaak lang zoeken voordat je een tegenstander tegenkomt, dit omdat de maps gevoelsmatig wat te groot zijn voor een zes versus zes opzet. Met twee spelers aan weerszijden extra kan dat wellicht voorkomen worden. Het gevolg hiervan is dat gevechten vaak op dezelfde locaties plaatsvinden, waarbij grotere stukken van de maps leeg blijven.

Bovendien zien de genoemde maps er in verhouding met Satellite (map) er grafisch net wat minder fraai uit. Dan doelen we met name op hoe scherp alles oogt en tevens lijkt de gameplay hier beter tot z’n recht te komen. Zo is deze map, gesitueerd in de woestijn rondom een neergestorte satelliet, omgeven door de nodige hoogteverschillen middels loopgeulen. Hierdoor is de actie dynamischer, omdat het ook enigszins verticaal is. In vergelijking met de andere twee maps lijkt de balans ook beter op orde te zijn, omdat je sneller in de actie zit dan in Miami en Moskou.

Marineschepen en te water gaan

Buiten hetgeen we hierboven beschreven hebben is er nog Armada. Op deze map draait het om een gevecht op verschillende marineschepen, waarbij je ook te water kan gaan met verschillende kleinere boten die je tot je beschikking krijgt. Je kunt je op die manier makkelijk verplaatsen, maar ook kun je je van schip naar schip verplaatsen middels een kabel, waarmee je snel heen en weer kan door er langs te glijden. Dat werkt eigenlijk ook allemaal prima en het gevoel dat we hierbij kregen is dat Treyarch een soort middenweg zoekt tussen normale multiplayer potjes en grootschalige gevechten.

Met die middenweg bedoelen we de omvang van Armada. Dit is een relatief grote map waarbij je veel vrijheid tot verplaatsen krijgt. Het is lang niet zo groot als de Ground War maps die je in Modern Warfare ziet, maar de gevechten zijn wel een beetje van dat kaliber, waardoor Treyarch hier juist de sweetspot qua balans lijkt te vinden. Door deze opzet voelt het spelen anders dan gebruikelijk in een Call of Duty game, waardoor het even wat wennen is. Desalniettemin kun je hier spectaculaire momenten beleven, want iemand al glijdend van een touw kapot schieten of juist andersom is bevredigend. Net zoals iemand van de ene kant van het dek aan de andere kant een kogel door z’n kop jagen. Het blijft heerlijk.

Wild Cards keren terug

Binnen je loadout keert het bekende systeem met de Wild Cards weer terug. Een goed voorbeeld hierin is dat je een select aantal attachments op je wapens kan plaatsen. Tenzij je bijvoorbeeld voor een speciale Wild Card kiest, dan kan je zo’n beetje alles op je wapen zetten wat je wilt. Hiermee kun je dus een extra laag aan je loudout toevoegen en je bent daar vrij in, want het is een ‘wild card’ die je extra’s geeft in het gebied waar jij dat prettig vindt. Verder valt op dat de perks die door moeten gaan voor Ghost en Ninja allebei binnen dezelfde categorie vallen, waardoor je ze normaliter niet kunt combineren tenzij je hiervoor een speciale Wild Card inschakelt. Degene waarmee je meerdere perks met elkaar kan combineren. Een keuze die je moet maken, want de wild card voor extra attachments is dan niet langer inzetbaar.

Samen met het scorestreak systeem wat ook weer terugkeert, is dit toch wel kenmerkend voor de aanpak van Treyarch. En eerlijk gezegd bevalt ons die aanpak wel. Het is juist wel prettig om met een weer iets ander systeem te werken zonder dat de kern overhoop wordt gegooid. Het voelt in die zin erg herkenbaar aan, met een kleine twist daarop om het Treyarch toch wat eigen te maken. Maar waar dat positief uitpakte in onze speelsessie, zijn we niet zo positief over het geluid. Alles klinkt namelijk vrij dof, zeker in vergelijking met Modern Warfare. Het geluid van de wapens klinkt op één of andere manier minder helder dan in de vorige game, het lijkt alsof er een soort demper overheen zit, waardoor het doffer klinkt. Dit is heel erg merkbaar bij de wapens, maar ook de explosies klonken niet zo massaal en impactvol als in Modern Warfare. Dat is dus nog een punt dat voor verbetering vatbaar is. Vanzelfsprekend gaat het hier om een alpha, dus hopelijk wordt er nog iets aan gedaan alvorens de release daar is, iets wat we wellicht tijdens de beta kunnen ontdekken.

Voorlopige conclusie

Dit was onze eerste kennismaking met Call of Duty: Black Ops Cold War en we zijn tevreden over wat het belooft te bieden, maar er is nog wel werk aan de winkel. De balans lijkt in verschillende maps nog niet helemaal op orde te zijn, alsook de audio die te dof klinkt en dus na Modern Warfare wat vreemd aanvoelt. Prettig is de terugkeer van de Wild Cards binnen het loadout systeem dat verder erg herkenbaar is en qua gameplay voelt het solide en vlot aan, precies wat je van een nieuwe Call of Duty verwacht. Tot slot lijkt Call of Duty: Black Ops Cold War vooral precies datgene te doen wat de fans ervan verwachten en dat is prima, maar van echte vernieuwing lijkt vooralsnog geen sprake.